Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 37

NORÐURLJÓSIÐ
37
EIRÍKUR LITLI
1. KAFLI
Nýr kunningi.
Hann var fríður sýnum. Hárið dökkt og hrokkið.
Fagurlega liðaðist það um hvítt ennið. Ur djúpum og
bláum augum hans skein einhver angurblíð löngun.
Daufur roðinn í kinnum hans bar vott um veila heilsu.
Margur var sá maðurinn á baðvistarströndinni, er
meðaumkunar augum leit á þennan litla aumingja,
sem hallaði sér aftur á bak í hægindastólnum.
En Eiríkur gaf þeim engan gaum. Hann einblíndi á
sjóinn. Jafnvel ekki gleðiópum barnanna, sem voru að
leika sér þar, gaf hann gaum.
Fóstra hans var að lesa í bók. Hún þekkti sjálf best,
hvað skjólstæðingurinn hennar litli var þögull og
þolinmóður. Er hún hafði búið um hann í hæginda-
stólnum, skildi hún hann eftir í skugganum undir
klettinum. Sjálf settist hún á flata hellu þar rétt hjá til
að hvíla sig dálitla stund.
Loks fóru varir vesalings litla drengsins að bærast.
Mér þætti gaman að vita, hvort hafið er eins þreytt og
ég, sagði hann.
Ungur maður hallaði sér letilega upp að klettinum
þar rétt hjá. Hann leit hvatlega við, er hann heyrði
þessi orð.
Ég vildi óska, að hafið yrði svo þreytt, að það vildi
vera kyrrt, sagði hann.
Eiríkur ieit á hann stórum, bláum augum. Það
reynir að vera rólegt. En þegar við erum mjög þreytt-
ir, þá getum við ekki verið það.
Satt er það, litli snáði. Við höfum ekki kraft í okkur
sjálfum til að standa gegn því afli, sem knýr okkur
áfram.
Bamið þagði um stund, en bætti síðan við með blíð-
um rómi: Ég sá það sofandi í gær. Það var svo kyrrt.
Það andaði ofurlítið, og hæg hreyfing sást á yfirborð-
inu. En það gat ekki gert að því. Enginn getur verið
rólegur, það er að segja alveg rólegur.
Ungi maðurinn brosti. Það var skrýtið að sjá þá
báða, er voru svo ólíkir að skaplyndi, fara að hefja
hljótt og alúðlegt samtal.
Hvað þetta líf er armæðulegt, eða er ekki svo? sagði
barnið með forneskjulegri alvöru. Fóstra mín er vön
að segja það, og ég held það líka.
Ó, það tekur brátt enda, sagði ungi maðurinn með
kuldalegu glotti.
Lífið er svo tilbreytingarlaust. Það er svo langt, síð-
an nokkuð hefur komið mér á óvart.
Hve langt síðan, snáði litli?
Ég held það hafi verið, þegar ég fékk seinasta leik-
fangið mitt frá París. Pabbi minn-segir, að hann vilji
ekki gefa mér fleiri leikföng, af því að þau vekja ekki
undrun hjá mér. Ég vil ekki hafa neitt, sem ekki vekur
undrun hjá mér. En ég býst við því, að ég sé orðinn of
stór til þess, að nokkuð geti komið mér á óvart. Allt er
svo tilbreytingarlaust. Er ekki svo?
Jú, það er rétt, heimspekingur litli, mönnum finnst
allt tilbreytingarlaust, sem þeir eru orðnir vanir við.
Ég var einmitt að hugsa um það í dag, hvort ég
mundi aldrei sjá neitt undravert. Tíminn er svo lengi
að líða, þegar ekkert markvert kemur fyrir.
Hvað langar þig til að sjá?
Æ, ég veit það ekki. Mig langar ekki til að sjá nokk-
uð, nema það, sem kemur mér á óvart, eitthvað, sem
breytir mér. Mig langar til, að mér líði vel, eins og þú
getur nærri. Ég á við í hjarta mínu. Mig langar til að
vera sæll. Mundi þig ekki langa til þess líka?
Það er engin slík sæla til í þessum heimi, - og því er
nú ver.
Fóstra mín segir, að svo sé, en þó er hún ekki ham-
ingjusöm. Ég held, að það sé ekki nema í sögum og
draumum, að við heyrum um slíka hluti. Heldur þú
það ekki líka?
Jú, að vísu er það aðeins hugmynd, en ekki veru-
leiki. Þú ert nú heldur lítill til að tala svona.
Það lá við, að ég væri sæll einu sinni, sagði dreng-
urinn, og einkennilegum gleðibjarma brá fyrir í aug-
umhans.
r r
Eg var þá mjög lítill drengur. Eg gekk upp að sveita-
bæ nokkrum og var mjög þreyttur. Þá tók einhver
kona mig í faðm sér og bar mig inn í stórt herbergi. Þar
kastaði eldurinn frá sér rauðum bjarma. Það var svo
skrýtið herbergi. Diskar og föt héngu á veggjunum.
Við fengum steikt epli og flesk til kvöldverðar, en kisa
hljóp um gólfið með bjöllu um hálsinn. Fóstra mín
sagði, að ég ætti að fara að hátta. En konan sagði:
„Nei.“ Hún faðmaði mig að sér og mælti: Blessað
barnið, hann lítur út eins og móðurlaust barn, enda er
hann það.
Hún var feit og digur, og ég sat í kjöltu hennar allt
kvöldið. Hún sagði mér svo fallegar sögur, - sem ég
hef aldrei heyrt síðan. Pabbi sagði, að þær væru ekki