Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 12

12
NORÐURLJÓSIÐ
• •
„Oxar-maður
Richard’s Nixon’sí£
Charles Colson heitir maður. Bókin hans: „Endur-
fæddur“, varð metsölubók. í ágúst 1979 hélt hann
ræðu. Aheyrendur voru 3500. Hann sagði frá þannig:
„Ég ólst upp í þessu landi og trúði blátt áfram því,
ef ég kæmist í skrifstofu æðstu stjómar, gæti ég haft
áhrif á hagkerfið.
Ég komst þangað. Á hverjum morgni kl. 8
söfnuðumst við 12 saman í kringum stórt mahóní-
borð í Hvíta húsinu. Fundirnir byrjuðu á hverjum
morgni eins. Henry Kissinger hóf máls:
„Herra Forseti! - Ákvarðanir þær, sem við þurfum
að taka þennan morgun, munu breyta rás mannkyns-
sögunnar.“ Þetta gerðist á hverjum morgni, fímm
daga vikunnar í 52 vikur.
„Ég lít um öxl og horfí á þessar ákvarðanir allar. Ég
geri mér nú ljóst, hve lítil áhrif við höfðum í raun og
veru á rás mannkynssögunnar! Hvernig sambúð fólks
er, þá ákvörðun, sem hjörtu vor taka, gerum vér, en
stjórnarbyggingin ekki!
Heiminn hef ég líka séð, en ekki af tindi tignar í
skrifstofunni, sem næst var einkaskrifstofu forsetans.
Heiminn hef ég séð gegnum gaddavírs-girðingu, um
helming þess tíma hér í Ealtimore. Ég hef fundið,
hvernig algert tilgangsleysi, vonleysi og örvænting
leggst sem farg á manninn.
Ég gleymi aldrei fyrsta kvöldinu mínu í
fangelsi. Ég horfði á 40 menn, sem troðið var
saman. Hver þeirra var þó svo ósjálfbjarga, svo
vonleysislega aleinn.
Þarna var gamall þvagþefur úr opnum mígildum
við endann á svefnskálanum og reykurinn. Menn risu
á fætur. Þeir settust niður og börðu saman hirslum
sínum. Oíbeldi. Óþrifnaður.
Örvæntingin yfirgnæfði allt. Menn lágu á fletum
sínum, störðu upp í loftið. Þeir reyndu að svíkja
stjórnina, stytta hegningartímann, með því að sofa
eins mikið og þeir gátu.
Hryllingin, að sjá mannsævum þannig eytt, brenndi
sig inn í reynslu mína af fangelsisvist.
En strax fyrsta kvöldið, sem ég var í fangelsi,
fyrirhitti ég mann, sem var sannkristinn. Við
stofnuðum svolítinn bænahóp.
Ekki leið á löngu, þangað til við vorum sjö, er
komum saman framan við dyr bókasafnsins á
hverju hvöldi. Þar báðumst við fyrir og Iásurn
saman ritninguna.
Fangarnir hinir, sem lífíð var tilgangslaust hjá,
reikuðu inn í herbergið litla, þar sem við vorum
komnir saman og rannsökuðum og íhuguðum
biblíuna. Þeir sögðu: „Hvað er það í raun og veru, að
vera sannkristinn? Hvernig er það með ykkur, piltar?“
Þá ræddum við þá um: að þekkja Jesúm Krist á
persónulegan hátt, um iðrun vegna syndanna, hætta
við þær, og að bjóða Jesú Kristi inngöngu hjá sér. Ég
sá þessa menn verða að nýjum mönnum. Á fangelsis-
lóðinni voru þeir næsta dag. Þeir höfðu ástæðu til að
lifa, tilgang, endurhæfíngu, - af því að Guð kom inn í
hjörtu þeirra, reisti þá við. Er stjómin og stofnanir
bregðast, nær aðferð Guðs sínu markmiði.
Lausnin á mannlegri neyð er sú, að vér beitum allri
orku og sannfæringu til að byggja upp hina kristnu
kirkju og nálægð hennar ? þjóðfélaginu.
Hvernig fömm vér að því? Frammi fyrir yður
stendur maður, sem ekki hefur verið sannkristinn
nema í 6 ár. Ég er því eins konar ólærður áhugamaður.
Ég mundi byrja þannig, að ég færi inn í
söfnuði vora og sópaði burtu ódýrri náð úr
röðum kristinna manna.
Við skulum hætta að segja fólki, að ekki þurfí meíra
til að vera sannkristinn en þetta: syngja sálma, greiða
tíund, gera góðverk og trúa því, að Guð er til.
Þetta er ekki nóg til þess að vera sannkristinn. Við
verðum að skilja, hvað iðrun er. Við verðum að skilja,
hvað það er að knékrjúpa og sárbiðja um, að miskunn
og náð Guðs verði hlutdeild okkar í lífínu. Við verðum
að koma að krossi Krists Jesú, deyja sjálfum okkur,
svo að við getum lifað Kristi einum.
Ég hef komist að því, að djúpt í hjarta mannsins er
hungur eftir samfélagi og félagsskap og gagnkvæmum
kærleika vor á meðal.
Hvað eigum vér að gjöra? Vér eigum að sýna
mönnunum, að sannkristnir menn eiga betri veg, sem
þeir geta gengið eftir, meðan þeir lifa hér í heimi.“
(Þýtt úr The Flame (Eldsloginn) mars-apríl 1980.)
S. G. J.
Fallnir og týndir, fjötraðir neyð,
fráskildir Guði, hegning vor beið.
Vonlausir er vér sátum í synd,
sonur Guðs kom og tók vora mynd.
Hegningu þoldi hann fyrir oss,
hörmungar leið og dauðann á kross’,
blóði var úthellt, borguð vor sekt,
burt tekin synd vor, hulin vor nekt.
Fallna og týnda, fjötraða menn
fínnur og leysir náðin hans enn,
máttur hans reisir magnþrota við,
miskunn hans gefur huggun og frið.
(S. G. J.)