Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 49

NORÐURLJÓSIÐ
49
sér, þeir verða alltaf fyrir freistingum. Mönnum er
ekki lofað að þetta sé alveg stríðslaust.
Eg get nú sagt meira frá reynslu minni, en ég held,
að fólk skilji það ekki, það er eins og það geti ekki skilið
nema það, sem það reynir sjálft.
Mér hætti við að tala ljótt, en ég bannaði börnunum
mínum að tala ljótt. Svo sagði ég við sjálfa mig, hvað
þetta væri nú heimskulegt, aðéggæti ekki sjálfhætt að
tala ljótt, en svo væri ég að banna börnunum það. Það
var einu sinni, að bömin voru háttuð og sofnuð. Ég
var ein vakandi. Þá kraup ég niður við rúmið og grét
og bað Drottin að taka þetta frá mér.
Daginn eftir þurfti ég að fara út í pósthús og segi
við dóttur mína, að hún eigi að vera búin að þvo upp,
þegar ég komi aftur. Þetta gengur allt vel, sem ég er
að gera, og þegar ég kem aftur og opna eldhúsið, þá
stendur hún með þurrkuna í annarri hendi og diskinn í
hinni. Henni verður svo hverft við, að hún missir disk-
inn og hann mölbrotnar. Ég ætla undir eins að bölva
klaufaskapnum í henni, en ég gat ekki hreyft tunguna.
Þá var eins og sagt við mig í huganum: „Þú baðst
Drottin að taka frá þér blótsyrðin.“ Þá gat ég talað,
en ég talaði ekki ljótt orð upp frá því, utan einu sinni á
Siglufírði varð mér það á. Þá varð mér svo mikið um
það, að ég hljóp heim til mín og bað Drottin að fyrir-
gefa mér. Ég held, að enginn hafí heyrt mig tala blóts-
yrði síðan, eða leggja Guðs nafn við hégóma, sem er
eins ljótt.
Þér fínnst þú hafa haft mikinn styrk af þessari trú
í erfiðleikum?
Já, örugglega. Meira en styrk. Því að það var svo
áþreifanlegt, að Drottinn sá fyrir mér. Hann var bú-
inn að útbúa fyrir mig það, sem mig vantaði, áður en
ég bað um það. Með húsnæði t.d. Ég fór vestur á
Siglufjörð. Þar ætlaði maður að ráða mig hinum meg-
in við fjörðinn. Þar var einhver síldarútgerð, en róa
þurfti yfír fjörðinn þangað. Ég gat ekki hugsað mér að
fara þangað með börnin. Ég vildi heldur fara heim
aftur en að ganga að þessu. Ég kraup þá niður í her-
berginu, sem ég var í, og bað Drottin að hjálpa mér.
Svo sagði einhver við mig, að ég skyldi fara út í Bakka
til Óskars Halldórssonar. Ég fínn svo Óskar, og hann
tekur mér vel. Ég spyr, hvort hann geti látið mig hafa
vinnu við síldina. Já, já, hann getur það. Þó er nú ann-
að verra, segi ég. Ég get ekki verið í bragga með börn-
in, og ég hefí ekkert pláss. Ég skal sjá um það, segir
hann. Það er hérna kona, sem hefur herbergi. Svo fer
hann með mig upp í Syðri-Bakka, hittir gamla konu,
sem átti húsið, og ber upp erindið. Já, það er sjálfsagt,
segir hún. Hún getur fengið þetta pláss. Þarna hafði
verið búið að geyma þetta pláss handa mér, þú sérð
það. Þetta var ekki í eina skiptið, sem svona kom
fyrir.
Ef þú mættir ráðleggja ungu kynslóðinni eitthvað,
hvað myndir þú vilja segja?
Ég myndi segja henni að hlusta ekki á kennara, sem
segja, að enginn Guð sé til, hlusta heldur á ömmur
sínar og afa. Það er frekar eitthvað þar að finna.
Þóra G. Pálsdóttir.
Þolgæði
Náskylt þolinmæði er þolgæði. Það er kristileg dyggð,
sem ekki er metin mikils nú á dögum. A efnishyggju-
öld vorri þykir þolgæði ágætt, þegar það hefur í för
með sér frægð eða fé. An þess er það oft talið leiðin-
legt og örvi lítt ímyndunar afl. Nú á dögum er fólk
sjaldan hvatt til þess: að breyta ekki um atvinnu, nám
eða vera kyrrt í hjónabandi, þegar koma erfíðleikar í
ljós. Það er Kristi líkt einkenni, sem hjálpar til að
byggja einstaklinginn upp og söfnuðinn þar með, sé
„haldið áfram að halda áfram“ í einhverju verki, sem
Guð hefur gefíð - eða á götu, sem Guð hefur valið -
löngu eftir að ljóminn er farinn af því.
Þýtt úr „Bænablaði“ SGM. - S. G. J.
„Þér getið ekki þurrkað það út“
Tveir drengir stóðu og horfðu inn í búðarglugga.
Annar var eldri en hinn og vel búinn. Hinn var klædd-
ur fátæklega. Eldri sveinninn bar demantshring á
fingri sér. Skrifaði hann á rúðuna af gáleysi. Drengur-
inn hinn tók eftir því og sagði eftir dálitla stund: Þetta
megið þér ekki gera. Hvers vegna eruð þér að því?
Ég geri það, sem mér sýnist. Hví skyldi ég ekki
gera þetta?
Hví ekki? endurtók hinn álvarlega, af því að þér
getið ekki þurrkað það út aftur.
Hvern dag, sem vér lifum, ritum vér sífellt með
demanti á steintöflu eilífðarinnar, gerum það með
hugsunum vorum, orðum og athöfnum. Vér skulum
ávallt minnast þess, að vér getum ekki „þurrkað það
út aftur.“
(Norðurljósið 1913, bls. 4.)
Bókum var lokið upp .... Og hinir dauðu voru
dcemdir eftir því, sem ritað var í bókunum, samkvcemt
verkum þeirra. (Opinberunarbókin 20. 12.)