Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 64

64
NORÐURLJÓSIÐ
km. á næsta stað, þar sem þeir gátu hitt manninn og
hlustað á hann, sem þeir elskuðu.
Málið var mjög fullt af sársauka, meðan á því stóð.
Reyndist Hsi erfítt að sigla á milli Skillu og Karbydis
(Tvær meinvættir (steindrangar) í sundinu á milli
Sikileyjar og Kalabríu, sanikvæmt trú Forn-Grikkja).
En í þessu tilfelli leið ekki langt áður en þessi reynsla
hætti. Eftir margra ára dygga þjónustu var kristni-
boðinn skyldur til að halda heim og taka sér frí. Um
tíma var ekki unnt að senda nokkurn, sem kæmi í stað
hans. Kristniboðs-húsið í P’ing-yang stóð autt.
Starfsmaður hans fékk sér aðra atvinnu. Umræddi,
litli söfnuðurinn tók upp sitt fyrra samband.
Undursamlegt var, hvernig fólkið fylgdi Hsi og
elskaði hann, jafnvel þegar það fann mest fyrir göllum
hans. Guð hafði látið hann verða því til blessunar á
hinn besta hátt. Margir gátu þakkað honum líf og heil-
brigði eins og annað, sem gerir lífíð þess virði að lifa.
Og fólkið vissi, jafnvel er hann var sem einþykkastur
og einráðastur, að fúslega mundi hann fórna öllu því
til góðs, og hann úthellti sálu sinni daglega þess vegna.
Stuttur kafli úr handriti hans, er víkur að þessu tíma-
bili, birtir eitthvað af því, sem hulið var undir yfír-
borðinu.
„Djöfullinn,“ ritar hann, „sem sá, að Guð var að
nota mig á þessum þremur eða fjórum árum, með
krafti síns heilaga Anda, vildi láta mig hrokast upp og
vita af mér. Hann kom fáfróðum mönnum til að
ávarpa mig sem „Hirðir“, og ég gat ekki stöðvað þá.
Sumir fóru á bak við mig og töluðu um mig sem ,lif-
andi Jesúm'. Ég vissi, að þetta var allt gildra djöfuls-
ins, að ég tileinkaði mér heiðurinn og yfírgæfí kross
Krists.
„Ég auðmýkti mig því ennþá meir og leitaðist við að
varðveita ávallt hjartalag þrælsins. Ég neytti allrar
orku minnar til að leiða menn til iðrunar, að yfírgefa
syndina, og gefa þannig djöflinum ekkert færi. Eigi
var það svo, að ég væri fær um þetta af sjálfsdáðum.
Þetta var allt fyrir og af náð Guðs.“
13. KAFLI
Liðsauki.
Það var sumarið 1885, rétt á undan hveiti-uppsker-
unni, að þær fréttir bárust til Vestur Chang þorpsins,
sem kveiktu fögnuð í hjarta hans Hsi. Mánuðum sam-
an hafði kristniboðshúsið í borginni staðið autt, og
kristnir menn í suður-Shansi verið sviptir erlendu
eftirliti. Hsi, Song og aðrir höfðu gert hið besta, sem
þeir gátu. En starfíð var erfítt, og þeir söknuðu upp-
örvunar sér reyndari leiðtoga. Liðsauki var nú á leið-
inni. Fjórir ungir menn, sem einn eldri kristniboði
fylgdi, voru senn væntanlegir til að setjast að í P’ing-
yang.
Kristnum söfnuði innlendra manna, og einkan-
lega leiðtogum hans, er það mikils virði, þegar nýir
kristniboðar koma til yfir-umsjónar í einhverju
héraði. Honum er það meira virði en nýr prestur söfn-
uði heima. Sé ekki mikið í hann spunnið, má fara til
annarra presta eða predikara og sækja aðrar guðs-
þjónustur. Slíku er ekki til aðdreifa hjákristniboðinu.
Þetta er nærri því eins og að gefa börnum nýja
foreldra, því að hamingja og framfarir safnaðar lands-
manna eru háðar.því, mannlega talað, hvers konar
eðlisfar sá maður hefur, sem veitir þeim forstöðu í
Drottni. Þeir geta engan annan haft, að minnsta kosti
ekki á stöðum inni í landinu. Komi hann ekki með
viturlega og kærleiksríka hjálp, verða þeir að fara á mis
við hana. Hsi hafði þekkt David Hill. Hugsjónir hans
voru háar. Með eftirvæntingu þakklátri beið hann
þess: að bjóða hina ókunnu menn velkomna.
Þeir höfðu líka sérstakan áhuga fyrir því: að eiga að
mæta honum. Þeir komu úr háskólum og úr röðum
vinsælla atvinnu-stétta. Yfírgefíð höfðu þeir mörg og
mikil tækifæri til að starfa heima. (För þeirra vakti
mikla athygli í heimalandi þeirra og víðar, vakti mik-
inn kristniboðs-áhuga beggja vegna Atlantshafsins.).
Starfíð, sem þeir höfðu helgað sig, var erfíðissamt og
auðugt af vonbrigðum og óþægilegt talsvert í nýju
umhverfi. Klæddir í víðan fatnað landsmanna og í
síða kyrtla og ókunnir máli þeirra, sem hljómaði svo
einkennilega, hindraðir af siðaformi og íhaldssömum
hugmyndum og framar öllu: undir þungri byrði veru-
leika syndar og þjáninga heiðninnar, þá voru þessir
ungu menn, byrjaðir að skilja, hvað þetta fyrirtæki
hafði kostað þá, er þeir yfírgáfu allt, sem heiminum er
kært. En með því að hjálpa til að frelsa menn eins og
Hsi og sakir kærleika Jesú, til þess að hann sæi ávöxt af
hörmungum sálar sinnar, höfðu þeir yfírgefíð allt,
sem heiminum er kærast. En þeir töldu allt þetta vera
efni fagnaðar með því að hjálpa til að frelsa menn eins
og Hsi. Fréttir höfðu borist af starfínu í Suður-
Shan-si og innfæddum leiðtoga þess. Voru þetta vel-
komnar sannanir fyrir krafti þess fagnaðar boðskapar,
sem þeir voru komnir til að flytja. Og nú, er vestræn
menning lá langt að baki þeim, voru þeir að ferðast
þvert yfír mið Upplöndin, einmitt í því fylki, þar sem
Hsi hafði óþreytandi starfað.
Það var fagurt ferðalag frá höfuðborginni yfír þetta
sumarland. Þar voru gullnir hveiti-akrar, og ópíums-
jurtar vellimir stóðu í blóma. Umkringdur af trjám og
grængresi var ótölulegur fjöldi þorpa á sléttunni. Hér
og þar var mikilvæg borg umgirt af fomum múrvegg.
Þeir héldu áfram í suður, og þéttbýla sléttan lá að baki
þeim. Þá tók við tvöföld fjallaröð fast við veginn og