Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 73

NORÐURLJÓSIÐ
73
Allt, sem hann átti, var á altari Guðs: Tími, fjármunir,
heimili, vinir, lífíð sjálft. Ekki var unnt að vera með
honum - forréttinda þeirra naut ég þetta sumar - án
þess að eignast alveg nýja hugsjón um kristilegt líf og
þjónustu.“
Þannig liðu dagarnir allt of skjótt. Er Mr.
Stevenson hafði verið mánaðartíma í P’ing-yang,
hafði hann lært að þekkja starfið meir en gerist venju-
lega og leiðtoga þess. Hann hugsaði margt um Suður-
Shansi. Tími virtist kominn til þess, að starfið yrði
betur skipulagt með framtíð þess fyrir augum. Með
þakklátum huga hlakkaði hann til, er sjálfur aðal-
forstjóri kristniboðsins kæmi og héldi ráðstefnu þar
um þessi mikilvægu mál.
En hafí Mr. Stevenson hlakkað til komu hans, hvað
ætti þá að segja um Hsi, Fan, Liu og tugi annarra? Þeir
höfðu svo lengi elskað nafnið Hudson Taylor. Aldrei
höfðu þeir búist við því, að þeir sæju hann í þessu lífi.
Nú var hann að koma hinn „Virðulegi Aðalhirðir“,
stofnandi og stjórnandi kristniboðsins, er þeir áttu svo
mikið að þakka. Jafnvel nú, er hann hafði ferðast
16.000 km. frá hinni hlið hnattarins, var hann á leið-
inni í fylkið til að heimsækja ópíums hælin þeirra og
kristniboðs stöðvar. Þeir mundu sjá hann augliti til
auglits og fá blessun hans, er svo lengi hafði beðið
fyrir þeim.
Þeir Mr. Stevenson og Hsi rituðu sameiginleg bréf.
Alstaðar fóru kristnir menn að búa sig undir trúaðra-
mótið. Nýja stöðin í Fung-tung var valin. Hún var
þegar orðin aðalmiðstöð starfsins í Hælunum, sem
voru þar allt umhverfís.
Þess vegna var það, að í júlí-lok kvaddi Mr. Steven-
son gamla kristniboðshúsið í P’ing-yang. Fór hann
með Hsi og samstarfsmönnum hans til Hung-tung
borgar. Margvíslegar ráðstafanir höfðu verið gerðar
til að taka á móti svo mörgum gestum. Það leið ekki á
löngu áður en Stanley Smith kom frá höfuðborginni
til að athuga, hvort allt væri tilbúið. Ráðstefnan þar
hafði verið óvenjulega blessunarrík. Hann færði líka
fréttir, sem glæddu gleði, nýja von í hverju hjarta og
þakklæti. Mr. Hudson Taylor og ferðafólkshópur
hans, þar með fímm eða sex aðrir kristniboðar, væru á
leiðinni, væntanlegir innan fárra daga. Fréttimar fóru
sem eldur í sinu. Kristna fólkið hætti störfum við upp-
skeru og kornatíning. Fólkið í þorpunum flýtti sér
þangað.
„Virðulegi Aðal-Hirðirinn er kominn. Við skulum
flýta okkur til að votta honum virðingu okkar og heilsa
honum ástúðlega.“
Hópar af ferðafúsum pílagrímum, er klæddir voru í
hreinan sumarbúning, lögðu af stað. Lítið báru þeir
með sér nema sálmabækur, nýja testamenti og blæ-
vængi, - því að þetta var á heitasta tíma sumarsins.
Allt húsrúm þar á kristniboðsstöðinni troðfylltist á
svipstundu. I>eir settust að í kapellunni og í gestaher-
bergjum Stanley Smiths sjálfs. Sem betur fór var
ágætt veður til að borða úti. Hvorki skuggi né skúr
bældi niður ákafa safnaðarins.
Meðan þessu fór fram, var Mr. Taylor og ferða-
mannaflokkur hans í erfíðum kringumstæðum. All-
margar rigningar vikur voru nýliðnar hjá. Ekki verður
því lýst, hvernig vegirnir voru eftir þær. Fyrstu daga
ferðar þeirra lá vegurinn yfir stóra sléttu. En fjöllin
tóku við. Þar voru klettar og þröng gil milli kletta löss-
laganna, sem orðin voru foraðsleðja. Tálmanir urðu æ
verri, uns gestgjafínn í síðasta gistihúsinu áður enfar-
ið væri yfir Ling-shih fullyrti: að gagnslaust væri að
halda áfram. En útlendingarnir létu ekki telja úr sér
kjarkinn. Þeir vissu, hve hræðilegir vegirnir í Kína
geta verið. En hinum megin við skarðið beið mikil-
vægt verk eftir þeim. Bæn og þolgæði mundu með
vissu koma þeim yfír um.
Varla var dagur á lofti, er þeir lögðu af stað, reiðu-
búnir að mæta erfiðleikum eða jafnvel hættum. Mr.
Taylor var vel ríðandi. Mr. Beauchamp hafði lánað
honum asnann sinn. Gripur sá var nefndur „Ljónið“
vegna þess, hve raddsterkur hann var. Ferðafélagar
kusu að ganga. Harðgerð áburðardýr báru farangur
þeirra. Alltaf varð vegurinn brattari, ef nefna má hann
veg. Hann sýndist fremur vera stigi upp klettana. Hér
og þar voru þröng gil í lóðréttum leðjuveggjunum. Þar
voru hættuleg leðjufen.
Mr. Taylor reið á undan hinum. Hann kom að gili
nálega efst í skarðinu. Áður en hann vissi af var litli
asninn á undan honum - en hann rak enginn - nálega
sokkinn á kaf í leðjuholu, sem var óvanalega stór.
Reiðskjóti hans fór beint á eftir hinum, þótt reynt væri
að halda honum til hliðar. Lössveggimir stóðu brattir
báðum megin. Var þar hvergi fótfestu að fá. Dýrin
sukku dýpra og dýpra. Urðu þau því fastari í efjunni,
sem þau brutust meir um. Mr. Taylor varð hjálpar-
hönd feginn, er komu hans ferðafélagar. Asninn hans
var þá sokkinn í efjuna nálega upp að söðli. Hinn var
nærri því horfinn. Byrði hans, sem ekki var bundin
föst við hann, hvarf. Höfuðið eitt og halinn stóðu
upplyft sem væru þau að biðja um hjálp.
Hér var enginn kostur fyrir hendi annar en sá: að
vaða út í efjuna, taka baggana og reyna að bjarga dýr-
unum. Bæði Mr. Studd og Mr. Bauchamp létu sér
hvergi bregða. Báðir voru þeir þjálfaðir íþróttamenn,
og kom það sér nú vel. Hjálpuðu þeir essrekunum, svo
að ösnunum varð bjargað. Klukkustundum síðar, er
ný gata eða tröppur höfðu verið höggnar í löss-vegg-
ina, komust bæði menn og dýr með leðjulag á sér alveg
örmagna upp úr gilinu.