Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 60

60
NORÐURLJÓSIÐ
Chang þorpsins til að hella yfir Hsi úr skálum reiði
sinnar. Vinir hans þar höfðu heyrt söguna og voru
fúsir til að veita hinum vegvillta manni annað tæki-
færi. En þeir vissu lítið, hvað í vændum var, Kuo var
æðisgenginn. Fall hans virtist hafa vakið upp allt hið
illa í eðli hans og slökkva lífið frá Anda Guðs, hafi
hann þá nokkurn tíma átt það.
Það: að hefna sín á Hsi, sem hann kaus að líta á sem
valdan að öllum hans erfiðleikum, virtist nú hið eina,
sem hann langaði mest til. Með leikni gáfaðs, frá-
fallins manns, bjó hann til fjöldann allan af upplogn-
um ásökunum. Hann rifjaði margt upp, sem fyrir
löngu var gleymt. Hann krafðist að lokum óskaplegr-
ar fjárhæðar til endurgjalds fyrir þá vinnu, sem hann
hafði leyst af hendi frá því, að hann var fyrst tekinn á
búgarðinn.
Neyð og skelfing fylltu heimilið. Hsi varð að gera
allt, sem hann gat, til að hindra uppþot. Kuo fann
unun af því: að gera málið eins opinbert og unnt var.
Hrópaði hann með hæsta rómi og þuldi sínar ásakanir
yfir öllum þeim, sem hlusta vildu. I vandræðum sín-
um átti Hsi ekkert athvarf annað en bænina. Sáttar-
tilraunir brugðust allar. Hann vildi ekki beita lögsókn
og virtist alveg ósjálfbjarga í höndum þessa samvisku-
lausa óvinar. Að kaupa sér frið með peningum virtist
alveg gagnslaust. Hvað var unnt að gera?
Er hann bað, var honum gefinn skilningur.
Nýársdagur var í nánd. Það er eini dagurinn, þegar
öllum Kínverjum þykir sjálfsagt að vera í friði við
aðra. Hví þá ekki að stinga upp á því, að málið yrði lát-
ið bíða, uns hátíðin mikla væri liðin hjá? Þetta mundi
áreiðanlega líta vel út í augum fólks, og yrði það sam-
þykkt, gæfi það honum meiri tíma til að hugsa og
biðja.
Þannig var það, að með hjarta, sem hrópaði til
Guðs, kom Hsi aftur til hins uppæsta hóps manna og
beið eftir tækifæri til að tala. Með hagleik sneri hann
hugum nágranna sinna að skyldum þessa árstíma og
ræddi alveg sérstaklega um þann undirbúning, er færi
fram á heimilinu til að heiðra komu Kuos.
„Ef þú vilt koma, bróðir, aftur, þegar Nýjárs-hátíð-
in er liðin, þá skulum við vandlega athuga málin og
reyna að bæta úr því, sem rangt er.“
Uppástungu þessari var tekið svo vel, að Kuo átti
þess ekki kost að hafna henni. Hann þekkti líka ein-
lægni mannsins, er bar hana fram, svo að hann þurfti
ekki að óttast nein svik. Varð þetta bráðabirgðalausn.
Kuo fór heim til að leita manna, sem hugsuðu líkt og
hann, og kæmu aftur með honum til að valda óþæg-
indum. Sjálfur gaf svo Hsi sig að bæn og föstu.
Þá komu endalokin. Hsi hafði umborið hann nógu
lengi með þeirri von: að frelsa þessa sál. „Sá, sem oft-
lega hefur ávítaður verið og þverskallast þó, mun
skyndilega sundurmolaður verða, og engin lækning
fást.“
Það, sem gerðist, var óvænt mjög og alvarlegt. Kuo,
sem yfirgaf Vestur Chang þorpið, með algerlega
ósættanlegri óvináttu þennan dag, sneri þangað aldrei
aftur. Áður en Nýársdagur rynni upp, bárust þær
fréttir, að hann og tveir aðrir úr fjölskyldu hans höíðu
dáið skyndilega. „Hvað - dauður!“ hrópuðu hinir
furðulostnu nágrannar. „Guð hinna kristnu er reiður.
Það er best að skipta sér ekkert af þeim.“
12. KAFLI
Sótt fram á ný.
Er ábyrgðarmikil störf hans jukust, fann Hsi sí-aukna
þörf á bæn. Hann hafði frá upphafi verið bænrækinn.
Hann komst nú að því, að venjulegar bænastundir
kvölds og morgna, og bænir við daglegar guðsþjón-
ustur, nægðu ekki. Hann þarfnaðist lengri og hljóðari
stunda, er hann biði eftir Guði, að hann kunngerði
hugsanir sínar, og að sjálfur hann meðtæki fyllingu
Guðs. Hann leyfði því ekki starfinu að reka sig áfram,
taka allan tíma sinn og hugsanir. Hann lagði öll störf
til hliðar, stundum í marga klukkutíma, sttmdum
heila daga og nætur var hann á bæn - oft fastandi.
Oftast fékk hann á þessum stundum nýjar hugsanir og
ný áform, er vörðuðu starfið, og nýjar sýnir um trú-
festi Guðs. Samfara þessu kom dýpri vitund um, hve
ónógur hann væri sjálfur.
Á einum þessara bænatíma, snemma árs 1884, varð
hann undrandi, er hann fann, að Chao-ch’eng hafði
verið lögð sem byrði á hjarta hans. Því meir, sem hann
bað, því meir fann hann til með fólkinu, sem lifði og
,dó án þekkingar á veginum til sáluhjálpar.
En hvað gat hann gjört til að bæta úr þörf fólksins?
Hingað til hafði hann enga tilraun gert til að hefja starf
í borg. Starfssvið hans virtist vera meir á meðal sveita-
fólksins. Hælin hans höfðu verið stofnsett á svæðum
sveitanna. Það var allt annað mál: að ná fótfestu í
stjómandi miðstöðvum fylkisins. Þar væri hann meðal
fólks, er alist hafði upp í borg og skoðanir mótaðar af
því umhverfi og með miklu meiri hleypidóma
gagnvart kristinni trú.
Hann sagði Drottni árangurslaust, að hann gæti
ekkert gert. Hann væri félaus. Þetta væri ókleift.
Chao-ch’eng var hins vegar mikilvæg, veitti mörg
tækifæri. Hún var fræg fyrir spillingu. Fólkið elskaði
ópíum. Þar voru sálir, sem enginn hirti um. Þó virtist
hún rétta fram biðjandi hendur í myrkrinu. Meistar-
inn, sem vissi allt, beið, beið með eftirvæntingu, að
hann svaraði. „Allt vald er mér gefið,“ virtist hann
segja, „og ég er með yður alla daga.“