Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 50

50
NORÐURLJÓSIÐ
Syndarinn og söngurinn
Æ, hvað það er leiðinlegt! sagði frú Nevill við mann-
inn sinn. Hvað getum við nú gert? Ertu viss um, að
það hafí verið síðasta lestin, sem fór þama?
Já, svaraði hann, ég er nýbúinn að grennslast eftir
því. Það var sagt, að önnur lest færi ekki fyrr en í
fyrramálið. Járnbrautarlestin, sem við vorum með,
var nærri því heilum klukkutíma á eftir áætlun. Þess
vegna misstum við af hinni lestinni. Jæja, við verðum
að gera okkur þetta að góðu, elskan mín, sagði hann,
er hann sá, hve niðurlút konan hans var orðin. Við
getum sjálfsagt fengið gistingu einhvers staðar. Og
hugsast getur, að Drottinn hafi eitthvert starf handa
okkur hér, svo að tímanum verði ekki eytt til ónýtis.
Roger Nevill og kona hans voru á leið heim til
trúboðsstöðvar sinnar. Hún var langt uppi í sveit í
Astralíu. Höfðu þau verið heima í Englandi um tíma-
til að hvíla sig. Innilega langaði þau til að komast sem
fyrst aftur til starfs síns, sem var á meðal nýlendu-
manna og námumanna í strjálbyggðu héraði. Að öðru
leyti voru þeir alveg útilokaðir frá .kristilegum
áhrifum.
Sannarlega var töfín óþægileg. Þau áttu ekki eftir
nema þriggja stunda ferð með járnbrautarlest. Þá voru
þau komin heim.
Rockville hét bærinn, sem þau höfðu strandað í.
Það var nýlendubær í vexti, bæði að stærð og áhrifum.
Var það vegna nýfundinna gullnáma þar í grennd.
Menn segja, að guðlaust fólk sé hér umhverfís,
mælti Neville, er þau hjónin fóru frá járnbrautar-
stöðinni. Eg heyrði mann segja, að það væri án vonar
og Guðs. Aumingja mennirnir, hver getur kennt þeim
um það, meðan enginn er til, sem leiðir þá á betri veg?
Hjónin gengu í fáeinar mínútur. Þá komu þau að
ferhyrndu svæði, sem kofar námumanna voru um-
hverfís.
Hví skyldum við ekki halda guðsþjónustu hér úti
við? sagði Neville. Þetta er einmitt besti staðurinn.
Mennirnir þarna við knæpuna koma þá, ef til vill,
hingað. Viltu ekki byrja með því að syngja sálm, elsk-
an mín? Það laðar þá hingað fremur en nokkuð annað.
Frú Neville hafði fyrir löngu helgað Drottni rödd-
ina sína fögru til þess að nota hana honum til dýrðar,
hvenær sem tækifæri gafst. Hún fór nú - með innilegri
bæn um blessun Guðs - að syngja hinn gamla og
velþekkta sálm:
Svo aumur sem ég er til þín, . . .
Röddin hljómaði, fögur og hrein, í kvöldloftinu
svala. Hópurinn litli við khæpuna hætti gamni sínu,
er hún heyrðist. Fólkið í húsunum umhverfis fór út í
dyrnar eða í gluggana til að hlusta á. Tárin komu í
augu margra, kvenna sem karla, er það fór að hugsa
um betri og blíðari daga, er fólkið hafði einnig sungið
þessi fögru orð.
En þar var einn áheyrandi, sem enginn sá. Hann fól
sig í skugga húsanna bak við söngkonuna. Hann var
hrifínn fjarskalega.
Hann hét Jón Grayson, en siðlausastur allra þessara
námumanna. Hann hafði verið mörg ár í Rockville.
Með ári hverju, sem leið; sökk hann dýpra og dýpra
niður í synd og spillingu, - leiddur af vondum félög-
um sínum. Hann var þó farinn að hafa óbeit á lífemi
sínu upp á síðkastið. Um fram allt langaði hann til að
komast á brott frá þessu öllu, frá félögunum, sem
hann hataði, en gat þó ekki skilið við. Einmitt þetta
kvöld var löngun þessi orðin svo sterk í brjósti hans,
að hann var farinn frá koti sínu. Ætlaði hann út í eyði-
mörkina utan við bæinn - og koma þangað aldrei
aftur.
Þessu verður lokið eftir einn klukkutíma, muldraði
hacnn við sjálfan sig. Hann greip um leið skammbyss-
una, sem hann hafði falið í vasa sínum. Hann læddist
áfram á bak við bæinn.
Það var einmitt á þessu andartaki, sem hann heyrði
röddina fögru. Orðin komu sem rödd frá himni í sálu
hans.
Svo aumur sem ég er, til þín
ég óðar flý, því vegna mín
þú bera máttir beiska pín,
Guðs blessað lamb, ég kem, ég kem.
Grayson stansaði, eins og hann hefði verið sleginn
með ósýnilegri hendi.
Sálmur móður hans!
Mamma. Æ, en hann var búinn að gleyma henni í
örvæntingu sinni. Hvað mundi hún hafa sagt, ef hún
hefði séð hann nú og vitað, hvað hann hafði ætlað sér
að gjöra.
Aumingja maðurinn hallaði sér upp að húsvegg,
fól andlitið í höndum sér og stundi þungan. Hvílíkar
minningar vakti sálmurinn! Þær komu sem örskot
aftur í huga hans, minningar löngu grafnar í
gleymsku. I huganum er hann enn á ný við banasæng
móður sinnar. - O, hvað hún elskaði þennan sálm!
Hánn krýpur, tólf ára piltur, við hlið hennar, grætur
beiskum tárum, því að hún er nú að deyja. Hve þetta
stendur skýrt fyrir augum hans! Ástkæru, sóttmögru
hendurnar hennar taka um hendur hans. Hann heyrir
hana hvísla: Jón minn, elsku Jón, lofaðu mér því, að
þú skulir mæta mér á himnum.
Hann man eftir, að hann reyndi að lofa þessu, en
tilfinningar sínar gat hann ekki stillt. Þegar hann loks
lyfti höfði sínu til að hvísla: Móðir mín, ég lofa því,