Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 14

14
NORÐURLJÓSIÐ
þetta eiga sér stað? Vér vitum ekki nákvæmlega
daginn. En ég trúi því, að koma hans sé í nánd.
Att þú þessa von, að Drottinn Jesús Kristur komi
aftur? Sé það svo, þá skulum við fyrst af öllu hreinsa
okkur sjálf! Rimingin segir: „Hver, sem hefur þessa
von til hans, hreinsar sjálfan sig eins og hann er
hreinn. (1. Jóh. 3.3.) Líferni vort ætti að vera hreint,
guðrækilegt, undir gefíð (Guðs vilja, þýð.), Guði
helgað.
Þolinmæði.
Við eigum að sýna þolinmæði. Stundum verðum
við dálítið óþolinmóð og veltum fyrir okkur, hvort
Jesús ætli í raun og veru að koma aftur. Ritningin seg-
ir: „Þolgæðis hafíð þér þörf, . . . því að innan harla
skamms tíma mun sá koma, sem koma á, og ekki dvelst
honum.“ (Hebreabréfið 11. 36., 37.)
I fjórða lagi, vér eigum að starfa. Fólk segir:
„Kristur kemur aftur. - Vér skulum hætta því, sem
vér höfumst að til að gera heiminn betri.“ Nei! Vér
skulum auka þessa athafnasemi, því að vér verðum að
lifa til þess andartaks, er Jesús kemur. Ekki er víst, að
hann komi, meðan vér lifum. En vér skulum gera það,
sem vér getum, til að hjálpa meðbræðrum vorum. Vér
skulum gera það, sem vér getum, til að leysa þau
vandamál, sem heimur vor er andspænis. Fyrirheitið
um komu Krists, það ætti að vera oss hvöt til starfs.
Að síðustu, Vér eigum að vera viðbúin.
„Fyrir því skuluð og þér vera viðbúnir, því að
Manns-sonurinn kemur á þeirri stundu, sem þér eigi
ætlið.“ (Matt. 24.44.) Hvílíkt andartak að fínna Krist!
Hvílíkt andartak að undirbúa hjarta þitt og vera við-
búinn, er sú stund kemur. Vera má, að þú sért ekki
viss um, að þú sért viðbúinn. Vera má, að þú sért ekki
viss um, að Kristur búi í hjarta þínu. - En þú vilt vera
viss um það.
Eg bið þig, að þú verðir viss um það. Iðrastu synda
þinna. Þetta merkir að þú breytir líferni þínu og segir
Guði, að það hryggi þig, að þú hefur syndgað. Tak þú
með trú á móti Jesú Kristi inn í hjarta þitt. Þá veistu
þetta með vissu.
(Þýð. S. G. J.)
Hvað mundir þú hafa gert?
Það var sannkristinn maður, sem heima átti í
kommúnista ríki, stöðvaður vegna rangs aksturs.
Ökuskírteini hans var tekið. Fór hann þá til lögreglu-
foringja til að fá það aftur. í för með honum var annar
kristinn maður.
Lögreglu-foringinn þekkti báða þessa menn. Hon-
um var kunnugt um vitnisburð þeirra. „Trúið þið því
í raun og veru, að Guð sé til?“
Hverju mundir þú hafa svarað?
Mennirnir svöruðu: „Auðvitað gerum við það.“
Foringinn spurði þá, hvort þeir vildu biðja um það, að
kona hans og hatm gætu eignast barn. Þau höfðu verið
gift í nokkur ár. Læknirinn sagði, að það væri alveg
vonlaust.
Mennirnir svöruðu: „Vissulega, og þú getur beðið
með okkur.“ Þessir þrír menn krupu þá niður í skrif-
stofu foringjans. Hann bað: „Guð, ég veit ekki, hvort
þú ert til. Ef þú ert það, blessaðu okkur með því: að
gefa okkurbam.“ Kristnu mennimir báðu síðan fyrir
manninum og konu hans.
Ári síðar ól konan dreng. Núna eiga þau fleiri böm.
Eftirmáli.
Nokkur tími leið. Þá langaði þessa kristnu menn til
að heimsækja kristna menn, sem áttu heima í öðru
ríki kommúnista. Venjulega tekur það marga mánuði
að fá þær áritanir og skjöl, sem þarf að fá, til þess að
slíkt leyfí sé veitt. Lögregluforinginn skipti sér ekkert
af allri þeirri skriffínnsku, veitti þeim leyfíð, svo að
þeir gátu farið þegar í stað.
(Þýtt úr: International Crusades Today. (Alþjóð-
legar krossferðir nútímans. (Þetta er kristilegt starf,
er svo nefndir „Bræður“ reka. Standa þeir á sama
grundvelli kenninga og söfnuðurinn á Sjónarhæð,
Akureyri. - S. G. J.)
Ertu nógu hljóður til að hlusta?
Margir af þeim, sem lesa þetta, munu verða orðnir
svo aldraðir, að þeir minnist íshúsanna gömlu. Þar
fengust keyptir til heimilis notkunar ískögglar.
Þyngdin var 11 kg., 22 kg. og 45 kg. Þetta var notað í
kæliskápa og ískassa á heimilum. Á íshúsgólfín var oft
látið sag. Var það gert í einangrunar skyni, til að fjar-
lægja hlýrra loft.
Það henti mann, er átti slíkt íshús, að hann týndi
góðu vasaúri í sagið. Hann bauð há fundarlaun.
Starfsmenn hans fóru með klórum í gegnum sagið, en
úrið gátu þeir ekki fundið.
Úr húsinu fóru þeir til hádegisverðar. Lítill dreng-
ur fór inn í íshúsið og kom með úrið eftir fáeinar
mínútur. Spurður var hann, hvernig hann hafði
fundið það. Hann svaraði blátt áfram: „Jæja, ég lagð-
ist niður í sagið og hlustaði þangað til, að ég heyrði
tifíð í úrinu.“
Oft hef ég hugsað um það, hve önnum kafm við
erum öll í lífinu. Við drögum klóru anna eftir tilveru