Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 19

NORÐURLJÓSIÐ
19
félagsskap. Hann væri nefndur Gídeons-félagið.
Markmiðið væri, að biblían væri gefín alstaðar þar,
sem ætla mætti, að fólk kæmi og þyrfti að tefja eitt-
hvað. „Munduð þér vilja fá eintak af biblíunni, sem
yrði látið vera í biðstofu yðar, læknir?“ spurði mað-
urinn.
Hjá lækninum vakti þetta mikinn áhuga. „Ó, já,
þetta væri góð hugmynd,“ sagði hann.
„Fyrst þessu er þannig farið, læknir,“ sagði full-
trúinn, „'munduð þér þá vilja þiggja eina biblíu handa
sjálfum yður?“
Læknirinn virtist ánægður með það, og fulltrúinn
gaf honum nýja testamentið.
Læknir þessi var andlega sinnaður maður. í per-
sónulegu sambandi við Guð var hann. En trúarlegt
uppeldi hans var dálítið sérstakt. Biblíulestur var
það, sem hann hafði aldrei verið látinn kynnast.
Fulltrúi þeirra Gídeons-manna fór. Forvitni greip
hjarta læknisins, eins konar hungur eftir því: að lesa í
biblíunni. Sjálfur hafði hann aldrei áður átt hana.
Daglega varð hann önnum kafinn við lestur þessara
dýrmætu orða. Kapítula las hann hvern á fætur öðr-
um frá upphafi til enda. Á milli þess, er hann sinnti
sjúklingum sínum, á sérhverri tómstund, sem honum
gafst, tók hann nýja testamentið, sem var af vasa-
útgáfu stærð, upp úr skúffu sinni. Bókin varð honum
svo mikilsverð, að hann bar hana á sér hvert, sem
hann fór.
Einkennileg svipbrigði tóku að sjást á andlitum
fólksins, sem vann í viðtala-stofunni, er það sá, að
læknirinn las stöðugt í biblíunni á milli þess, er hann
ræddi við sjúklinga sína.
Ekki leið á löngu áður en læknisfrúin gaf því gaum,
að manni hennar virtist nýja testamentið jafn mikil-
vægt og hlustpípan. Dag nokkurn sagði hann við
hana: „Þegar ég hef lokið við að lesa það allt, langar
mig til að lesa það allt aftur með þér, góða mín.“
Læknisfrúnni var unun að heyra þetta. I hjarta sínu
færði hún Drottni þögular þakkir fyrir það, að hann
hafði svarað þögulli bæn hennar. Nokkrar vikur liðu.
Þá fóru þau, læknirinn og kona hans, að lesa saman
Gídeons-biblíuna. Nýtt skeið andlegs þroska var haf-
ið. Orð Guðs hafði sannarlega orðið opin bók.
Ég get ábyrgst, að þetta hefur gerst, því að ég er
kona læknisins, dr. Pavel Kolisch.
Gídeons mönnum færi ég innilegar þakkir fyrir hið
mikla starf þeirra. Gjörið svo vel að biðja, að við
öðlumst blessun, er við lesum saman orð Guðs.
Sandra Kolisch, Ástralíu.
(Þýtt úr: The Gideon. Nóv. 1980. - S. G. J.)
Lífemi þeirra breyttist
í fangelsi nokkurt, sem er í löndum Múhameðs-
manna, fóru Gídeons menn. Landslögum samkvæmt
máttu þeir ekki gefa nýja testamenti öðrum en „nafn-
kristnum mönnum.“ Nokkrum vikum síðar bað yfir-
fangavörðurinn þá að koma aftur. Hann sagði, að
hann vildi, að þeir gæfu hinum „ókristnu“ þau líka.
„Eftir dreifínguna hjá ykkur hefur andrúms-
loftið í fangelsinu verið miklu betra. Og að minnsta
kosti þrír af föngunum hafa játað, að þeir hafí afhent
Jesú Kristi ævi sína.“
„Nú,“ hélt fangavörðurinn áfram, „vil ég að fang-
amir allir fái þessa bók.“
Þótt hann væri Múhameðsmaður fann hann kraft-
inn í bókinni, er hann sá þá breytingu, sem varð á
líferni fanganna, er þeir höfðu lesið nýja testa-
mentið.
Lars Dagson, fulltrúi starfssviðs Evrópu-Afríku.
Þýtt úr The Gideon (Gídeoninn) nóv. 1980.
„Eins er því farið með mitt orð, það er útgengur af
mínum munni: það hverfur ekki aftur til mín við
svo búið“ (tómt, það er: ávaxtalaust. Ensk þýð.)
(Jes. 55. 11.) (S. G. J. þýddi.)
Margvíslega framkvæmir Guð
Hraðlestin hafði komið stundvíslega. Eimketillinn
spúði út ofþrýstingi gufunnar. Stráð var yfir stöðvar-
svæðið ískristöllum, sem voru skínandi hvítir. Bruna-
kuldi var þennan febrúardag. Stöðin var fimm hundr-
uð metra yfír sjávarmáli. Ung stúlka gekk til stöðvar-
stjórans og veitti því athygli, að hann þerraði tár úr
augnakrókunum. Merkilegt er, hve lítið þarf til að
kalla fram tár, er réttir tónar hræra innri hörpustrengi
hjartans.
Horfðu þarna djúpt niður í dalinn. Búgarður er þar
og mörg lítil hús eru umhverfís hann. Þar á heima
fólk, sem þarfnast þín! Bendingu gaf hann með vísi-
fingri hægri handar. í þriðja skiptið var það, sem hann
varð að þurrka burtu tárin. Ung og lipur stúlka stóð
með gítar og koffort við hlið stöðvarstjórans. Hún
hafði valdið tárum sterkbyggða mannsins. Hún ætlaði
að koma og sækja farangur sinn, er komið væri í lag
það, sem lagfæringar þarfnaðist.
Getur stöðvarstjórinn vísað mér á fjölskyldu, þar
sem eru mörg börn og þarfnast ókeypis aðstoðar við
heimilisstörf? Þannig hafði hún spurt. Vísað hafði
hann henni til vegar þangað, er hjón voru, sem áttu