Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 9

NORÐURLJÓSIÐ
9
Þetta er synd, sem öðrum er létt að leiða okkur út í.
Þeir tala við okkur um einhvern. Þeir vilja koma okkur
til þess, að við segjum skoðun okkar á honum. Þótt
okkur langi til að hlýða boðorðinu: að elska aðra. Við
rekum okkur á það, að þetta er mjög erfítt viðureignar.
Ég minnist þess, að ég var fyrir nokkru kynntur
konu og dætrum hennar tveimur, er sinntu mikið
kristilegu starfí. Gagnrýndu þær kristniboða nokkra.
En svo vildi til að ég þekkti þá. Vildu þær heyra álit
mitt. En ég gaf þeim ekkert svar. Gagnrýni sinni héldu
þær áfram og kröfðust þess, að ég gegndi þeim, léti í
ljós skoðun mína.
Þögull leit ég í hjarta mínu til Drottins og spurði
hann, hvað ég ætti að gera. Er þær héldu áfram og
spurðu enn: „Er það rétt af þeim, herra Hamilton, að
gera þetta, hitt og annað líka?“ Þá svaraði ég þeim:
„Ég hef lesið það í ritum Jóhannesar, að það er verk
Satans að ákæra bræðurna (Opinb. 12.10. Þýð.) og ég
ætla ekki að ganga í lið með honum.“ Ahrif þessa
svars er fremur hægt að ímynda sér en lýsa þeim.
Ekkert hindrar starf Guðs í söfnuði eins og það, að
trúaða fólkið setji hvað út á annað og dæmi hvað annað
innbyrðis. Komi gagnrýni-andinn inn, fer heilagur
Andi út (hættir heilagur Andi að starfa, vil ég heldur
segja. S.G.J.) Þá undrumst við, hve lítil blessun er
með og árangur af starfi okkar. Dómgirnin er
syndsamleg. Guð frelsi okkur frá henni. Guði sé lof,
hann getur það. Frelstmin kemur frá þeim stað, sem
nefndur er Golgata, jafnvel þótt við höfum iðkað þessa
synd árum saman, og hæfíleiki okkar til að gagnrýna
hafí náð miklum þroska. (E.L. Hamilton.) Þýtt S.G.J
Gagnleg íhugun.
Hef ég hryggt þinn helga Anda?
Hef ég byrgt hans máttarlind?
Hafi þetta hent mig, Drottinn,
hreinsa mig af þeirri synd.
(Höf. dr. Oswald J. Smith. - Þýtt af S. G. J.)
Maður nokkur fór að biðja fyrir kristniboða, sem
talið var, að væri kólnaður. „Drottinn, þú sér, hversu
þessi þjónn þinn er orðinn kaldur.“ Lengra komst
hann ekki. Þá var sem gripið væri fyrir munn honum,
og Drottinn sagði manninum, að hann vildi ekki
hlusta á hann, minnti hann á, hvernig maðurinn hafði
yfirgefið allt Drottins vegna. Hann ætti því að biðja
fyrir honum, en ekki setja út á hann. „Hver ert þú,
sem dæmir annarlegan þjón? hann stendur og fellur
herra sínum; og hann mun standa, því að megnugur
er Drottinn þess, að láta hann standa.“ (Róm. 14. 4.)
(Þýtt úr „Sverði Drottins“, en tekið þar upp úr
„The Evidence “ (Sönnunin.) - S. G. J.
Þakkargerð.
„Engum að þakka! Mér fellur svo*þungt að geta
engum þakkað.“
Ekki man ég, hver skráði orðin, andvarpið hér að
ofan. Vafalaust hefur hann ekki lesið mikið, maður-
inn sá, í bók Guðs, í heilagri ritningu. 100. sálmur-
inn í Sálmunum ber heitið: Þakkarfómarsálmur. I 4.
grein hans standa þessi orð: „Gangið inn um hlið hans
(Drottins) með þakkargjörð.“ Má vel vera að þar sé átt
við hlið Jerúsalem, er fólkið tók að safnast þar saman á
löghátíðum Israels.
Postulinn Páll tekur líka þakkargjörð til meðferð-
ar í bréfum sínum. Við trúaða fólkið í Efesus ræðir
hann á þessa leið um breytni þess og orðbragð:
„Frillulífí og óhreinleiki yfírleitt eða ágimd á ekki
einu sinni að nefnast á nafn á meðal yðar. Svo hæfir
heilögum. Ekki heldur svívirðilegt hjal eða gárunga-
háttur, sem alls ekki á við, í stað þess komi miklu
fremur þakkargjörð. (5. kafli 3.,4. grein.)
Kólossumönnum ritar hann: „Látið frið Krists
ríkja í hjörtum yðar. . . og verið þakklátir.“
„Gjörið allt í nafni Drottins Jesú, þakkandi Guði
föður fyrir hann.“ (3. kap. 15. og 17. grein.)
„Gjörið þakkir í öllum hlutum, því að það hefur
Guð kunngjört yður sem vilja sinn fyrir Krist Jesúm.“
(1. Þess. 5.18.)
Aðalgyðja Efesusmanna var Artemis, veiðigyðjan,
villt í eðli sínu. En trúin á hana eða dýrkun hennar
leysti ekki Efesusmenn frá löstum þeirra. . . .
Einhvern tíma las ég eða heyrði sagða sögu, sem var
á þá leið, að yfir sveinbarni vofði mikil ógæfa, þegar
það næði tvítugsaldri. Þó væri unnt að afstýra henni
með einu móti. Ef drengurinn væri vaninn á að segja:
„I Jesú nafni,“ ef hann ætlaði að byrja á verki,
framkvæma eitthvað. Þetta var gert.
Er hann var tvítugur, varð hann fyrir vonbrigðum
sárum. Honum fannst, að hann gæti ekki lifað. Ætlaði
hann að fyrirfara sér. Þá sagði hann af ósjálfráðum
vana. „I Jesú nafni.“ En hann hrökk við. Þetta gat
hann ekki framkvæmt í Jesú nafni. Hefur hann þá
getað þakkað Guði fyrir varðveislu hahs. - S.G.J.
Fyrirmynd Drottins Jesú.
Drottinn Jesús gjörði þakkir áður en hann neytti fæðu.
Það sjáum við af frásögninni í guðspjalli Jóhannesar,
6. kafla, 11. grein. Hér var hann í sporum húsráð-
andans, eða heimilisföðurins. Postulamir vom hans
heimamenn, mannfjöldinn gestirnir.
Lúkasar guðspjall greinir frá því, er hann slóst í för
með lærisveinunum tveimur, sem voru á leið til