Norðurljósið - 01.01.1981, Side 10

10
NORÐURLJÓSIÐ
Emmaus. Er þeir höfðu beðið hann þess, að hann væri
hjá þeim, fengið haxm inn með sér, gjörði hann þakkir,
er hann braut brauðið. Þá þekktu þeir hann. En hann
hvarf þeim sýnum.
Það fólk, sem vill gefa gaum að fyrirmynd frels-
arans, ætti að fylgja þessu dæmi hans.
I Kólossubréfínu, 1. kafla 9. grein biður postulinn
um það, að Kólossumenn mættu fyllast þekkingu á
vilja Guðs og um margt annað í næstu greinum. En
hann endar á bæn um: að þeir geti „með gleði þakkað
Föðurnum, sem gert hefur yður hæfa til að fá
hlutdeild í arfleifð heilagra í ljósinu ... og flutt oss inn
í ríki síns elskaða sonar.“
Þetta er alveg yfírgnæfandi þakkarefni. Drottinn
Jesús sagði eitt sinn dæmisögu af konungi, sem hélt
brúðkaupsveislu sonar síns. En er hann kom og leit á
brúðkaupsgestina, sá hann mann, sem ekki var í
brúðkaupsklæðum. Vel má vera, að hann hafí verið
skrautlega klæddur. En konungar gátu haft þann sið:
að þeir lögðu öllum gestum til skikkjur, sem allar voru
eins. í gamla testamentinu er getið um mann, sem
hafði auknefnið: klæðageymir. Hann átti að sjá um
veisluklæðnað handa gestunum. Maðurinn í sögu
Krists hafði ekki þegið klæði konungsins. - Þetta
táknar, að réttlæti Krists verður syndugur maður að
tileinka sér með persónulegri trú á hann. Vonandi hafa
allir, sem lesa þessar línur, tekið á sig réttlætis skikkju
Krists með trú á hann og hreinsun syndanna fyrir
úthellta blóðið hans á krossinum á Golgata.
Þakkargerð færir Guði dýrð.
í síðara bréfí sínu til Korintumanna hvetur postulinn
Korintumenn til að gefa fátækum trúsystkinum í
Jerúsalem. Hann ritar: „Sá, sem gefur sáðmann-
inum sæði og brauð til fæðu, hann mun og gefa yður
sáð og margfalda það og auka ávexti réttlætis yðar, svo
að þér verðið í öllu auðugir til hvers konar örlætis, sem
fyrir oss kemur til leiðar þakklæti við Guð. Því að
starfíð að þessari þjónustu bætir ekki aðeins úr skorti
hinna heilögu, heldur ber hún og ríkulega ávexti fyrir
þakkir margra manna Guði gjörðar.“
Þakkargerð leiðir aðra til trúar.
Við lesum í guðspjalli Jóhannesar, að Drottinn Jesús
átti kæra vini í Betaníu, sem var skammt frá
Jerúsalem. En vinur hans, Lasarus, dó og var lagður í
gröf. Send voru boð til Jesú. En tími Föðurins var ekki
kominn, að hann leggði af stað. Loks er hann kemur til
Betaníu, hefur Lasarus legíð fjóra daga í gröf sinni,
sem var hellir. Drottinn bauð, að steinninn fyrir
hellismunnanum skyldi tekinn brott. Síðan sagði
hann:
„Faðir, ég þakka þér, að þú hefur bænheyrt mig. Ég
vissi að sönnu, að þú ávallt bænheyrir mig, en vegna
manníjöldans, er stendur hér umhverfís, sagði ég það,
til þess að þeir trúi, að þú hafír sent mig.“ Er hann
hafði þetta mælt, kallaði hann hárri röddu: „Lasarus,
kom þú út!“ Og hinn dáni kom út.
Þetta, að Lasarus dó og var reistur frá dauðum,
færði Guði, föðurnum, ihiklu meiri dýrð en lækning
heíði gert.
Erfíðleikar, sem mæta okkur, geta verið frá Satan,
sendir til að freista okkar til mögls gegn Guði. Sé þeim
mætt með þakkargerð, munu þeir hverfa fljótt. í öðru
lagi getur Guð leyft þá, til þess að við leitum hans,
tölum meira við hann. Það er ekki gaman fyrir
jarðneskan föður, ef hann á börn, sem helst vilja ekki
tala við hann, og síst af öllu um sína eigin hagi. Góður
faðir ber þó fyrir brjósti farsæld barna sinna.
Vanræksla á þakkargjörð
hryggir Drottdn Jesúm.
Lúk. 17.
Líkþrá, holdsveiki öðru nafni, var hræðilegur
sjúkdómur á dögum Drottins Jesú og er það enn í dag.
Áætlað er, að ennþá séu 22-25 milljónir líkþrárra
manna í heiminum. Ef til vill verður henni ekki
útrýmt fyrr en Drottinn Jesús er kominn aftur. Ef
stórveldin vildu verja aðeins broti af því fé, sem þau
verja til vígbúnaðar, til að útrýma líkþrá, þá mundi
það takast. Henni var útrýmt hér á íslandi, er reistur
var Laugarnes-spítalinn við Reykjavík og allt sýkt
fólk einangrað þar.
Eitt sinn bar svo til, er Drottinn Jesús var á ferð, að
10 menn líkþráir sáu hann. Þeir stóðu langt frá og
hrópuðu: „Jesús, meistari, miskunna þú oss!“ (Lúk.
17. 11.-19.) Fús var hanntilþess. Enhannsagði þeim:
„Farið og sýnið yður prestunum!“ En svo bar við, er
þeir fóru, að þeir urðu allir hreinir. Einn af þeim sneri
áftur, féll að fótum Jesú og þakkaði honum.“ Hann
var Samverji.
Þá spurði Drottinn Jesús: „Urðu þeir ekki tíu
hreinir? Hvar eru hinir níu? Voru engir, sem sneru
aftur til að gefa Guði dýrðina, nema þessi útlend-
ingur?“
I ritningunni er líkþráin táknmynd af syndinni.
Líkþrár maður er óhreinn maður talinn þar.
Syndugur maður er óhreinn maður í augum heilags
Guðs. En hann verður hreinn, þegar hann fer í laug
endurfæðingar og endurnýjunar heilags Anda. Þá