Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 16

16
NORÐURLJÓSIÐ
ofan. Sem Orðsins þjónn og Krists mátti hann ekki
vanrækja andlegan vöxt sinn. Hann varð að vaxa inn-
an að frá.
En hinn réttláti vex einnig sem sedrustréð á
Líbanon. Sterkleika þeirra er minnst á í heilagri ritn-
ingu. Þau bættu við sig, urðu gildari og hærri, sterkari
með ári hverju.
Imynd slíks manns var Georg Muller í Bristol.
Snemma nam hann námskaflann þann í skóla Guðs,
að hann varð að byggja sig upp með lestri orðs Guðs
og bæn. Þar var hann pálmaviður. En í starfínu óx
hann sem sedrustréð á Líbanon. Það byrjaði smátt, en
allt var gert í trú: „Biðjum Guð um allt, en mennina
um ekkert,“ voru kjörorð hans. En hann óx með starf-
inu, og starfíð óx með honum, því að hann var maður
mikils lesturs biblíunnar og margra bæna. Avexti bar
starf hans víðs vegar um heiminn. Má vera þeir vari
enn, þótt mér sé ekki kunnugt um það.
Maður nokkur var í Bretlandi. Hann var víðkunnur
starfsmaður Krists, en var hniginn mjög að aldri.
Mun þá hafa ritað merkar bækur.
„Hvernig skyldu kvöldbænirnar hans vera?“ spurði
einn vinur hans sjálfan sig. Hann kom því síðla kvölds,
læddist inn um dyrnar á vinnustofu hans, sem einnig
var svefnherbergi, og fól sig þar.
Tíminn leið. Gamli maðurinn vann til miðnættis.
Þá lagði hann frá sér pennann og sagði: „We are on
the old terms, Lord Jesus.“ „Skilmálarnir gömlu
gilda á millum okkar, Drottinn Jesús.“ Þar með af-
klæddist hann, lagði sig í rekkju sína og sofnaði.
S. G. J.
Handa öldruðum lesendum
Byrjaði lífið 77 ára.
María sat alein á bekk. Það var í skemmtigarði í Vínar-
borg. Madelon Schiesler kom til hennar og bað hana
að svara fáeinum spurningum í trúarlegri skoðana-
könnun.
Vökul var hún, sterk og hörkuleg, 77 ára gömul.
Hress í máli svaraði hún spurningunum öllum. Síðan
hélt hún áfram að tala.
Klukkustundina næstu ræddu þær María og
Madelon, hvað það væri að vera sannkristinn. María
hélt, að sannkristinn væri sá, sem blátt áfram væri góð
manneskja, - og hún fann, að sú lýsing stæði heima
um hana.
María hét að koma, er Madelon bauð henni að vera
með, er haldin væri kaffídrykkju stund. Efndi hún
loforð sitt. í þó nokkrar vikur hittust þær, Madelon
og hún, við þessi tækifæri.
Dag nokkurn, er Madelon var að heimsækja Maríu
í Elliheimilinu, gaf Drottinn henni djörfung til að
segja henni frá fagnaðarboðskapnum. Með ritning-
unni hrakti hún nokkrar rangar hugmyndir, sem
María háfði. Er heimsókninni var að ljúka, bað María
unga gestinn sinn: að rita nokkrar ritningargreinar,
sem skýrt gætu frá því, hvernig einhver verður sann-
kristinn.
Madelon fór, hrifín af framvindu málsins. Hún
ákvað að taka meiri tíma til að biðja fyrir Maríu, er
hún velti fyrir sér í einrúmi ritningargreinunum.
Tíu dögum síðar heimsótti Madelon Maríu aftur.
Drottinn háfði greinilega verið að starfa. María skildi
nú vel, að hún væri syndug og í þörf fyrir frelsarann.
Síðdegis gekk svo María á vald þess, er hún vissi, að
var rétt. Hún bað Drottin Jesúm, að hann yrði
frelsari hennar.
Síðan hún fól sig Drottni á hendur, hefur þetta 77
ára gamla „ungbarn í Kristi,“ sýnt skýr merki þess, að
hún er umbreytt. Kristilegu samfélagi ann hún og
hungrar eftir að heyra orð Guðs predikað. Best af öllu
er þó það, að María veit í fyrsta skipti á langri ævi, um
hvað lífíð allt snýst.
(Þýtt úr Universal Crusades. - S. G. J.)
„Hví opna þeir ekki dymar?“
Maður hét Reuben Jones. Ester hét kona hans. Pau
unnust mjög og voru eins hamingjusöm og hjón geta
verið. Þau höfðu eignast einn dreng.
Litla samúð höíðu þau með fólki, sem kallað er
trúrækið, eða kirkjusókn. Sunnudagar voru þeirra
„hvíldardagar“. Dagblaðið var þá „leiðtogi þeirra,
heimspekingur og vinur.“
Konu, sem varm að kristilegu starfí, höfðu þau samt
leyft að koma. Mánaðarlega gerði hún það. Dag nokk-
urn kom hún með almanak. Á það var prentuð mynd
af frægu málverki, sem nefnist „Kristur, ljós heims-
ins.“ Holman Hunt málaði það. Drengurinn og móðir
hans horfðu á það með undrun, er það var komið á
vegginn, þar sem mikið bar á því.
Er heimilisfaðirinn kom heim til hádegisverðar, fór
drengurinn að vekja athygli hans á því. „Sjáðu, pabbi,
hver er þetta?“
Rúben leit á myndina, en svaraði engu. Hann vissi
þó vel, af hverjum málverkið var.
En náunginn litli leit ekki á þögn sem gilt svar.
Aftur spurði hann: „Hver er hann, pabbi? Segðu mér
það, pabbi.“
Loksins hrökk fram úr honum: „Maður auðvitað."
„Hvaða maður, pabbi? Hvað heitir hann?“