Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 65

NORÐURLJÓSIÐ
65
ána. Skörð, er höggvin höfðu verið í klettana, varð að
fara yfír. Langt fyrir neðan þá streymdi fram freyð-
andi áin.
Að kveldi sjötta ferðadagsins komu þessir ferða-
langar til Hoh-chau. Þar var Hælið, sem gjöf frú Hsi
hafði nýlega gert kleift að opna. Sunnudaginn hvíldu
þeir sig þar, höfðu gott tækifæri til að predika. Það
fengu þeir líka næsta kvöld í Chao-ch’eng, þrátt fyrir
fjölda og geysilega forvitni fólksins. Næsta dag kom-
ust þeir til Hung-tung, aðeins 8 km. frá þorpi Fans í
miðju þess héraðs, er átti að verða sumum þeirra mjög
kunnugt fljótlega.
Komumenn voru allvel búnir undir dvölina.
Matprjóna gátu þeir notað með sæmilegri leikni. Þeir
voru að læra meðal annars, að tími og þolinmæði eru
vörur, sem þarf að hafa miklar birgðir af. Ef menn
lentu í forarvilpu, eða þungu, fjaðralausu vagnarnir
ultu um koll, þá settust ökumenn niður og reyktu úr
einni eða tveimur pípum áður en þeir reyndu að koma
hlutunum í lag og halda ferðinni áfram. Væru þeir
staddir í þröngu gili og mættu vagnalest, þá mundu
allir vagnstjórarnir reykja vingjarnlega, hreinsa mold-
ina úr hjólunum, áður en þeir nefndu þá mikilvægu
spurningu, hverjir ættu að snúa við og láta hinum eftir
réttinn til vegarins.
Sunnan við Hung-tung skorti ekki merki þess, að
hér hafði Hsi og félagar hans verið að verki. Síðasta
morgun ferðalagsins gekk Mr. Stanley Smith áundan
hópnum. Þá mætti honum Kínverji, sem heilsaði
honum með handabandi á vestræna vísu og hjartan-
lega mjög.
Kristniboðinn ungi ályktaði strax, að maðurinn
hlyti að vera kristinn. A þeirri litlu kínversku, sem
hann kunni, sagði hann spyrjandi: „Je-su-tih men-
fu?“ Lærisveinn Jesú?
Hinn nýi vinur hans svaraði með skínandi ásjónu:
»Je -su, tih men-fu“ og með málrómi, er tjáði meir
en heilt bindi bóka.
Síðan heilsaði hann öllum með handabandi og fór
með gestina til lítillar búðar og krafðist þess, að þeir
neyttu þar brauðs og hirsi-grautar. Annað var þar ekki
fáanlegt. Síðan fór hann með þá héim til sín og sagði,
að búist væri við þeim þar, því að hann hafði lengi
vænst komu þeirra og vissi, að þeir hlutu að vera í
nánd.
„Hvernig gast þú vitað það?“ spurði Mr. Baller.
„Ferðalag okkar var skipulagt fyrir skömmu.“
„Ó, við vorum vissir um það,“ var svarað brosandi,
„því að við höfum verið að biðja Drottin svo einlæg-
lega um, að hann sendi okkur kristniboða án tafar.“
„Allt fólkið í þessum dal,“ mælti hann, er þeir nálg-
uðust þorp hans, „er hætt að dýrka skurðgoð sín. Það
er mikið handa ykkur að gera.“
Meðan tilreiddur var miðdegisverður, litu inn vin-
gjarnlegir grannar, og haldin var guðsþjónusta, sem
ekki hafði verið undirbúin. Uppörvaði þetta komu-
menn mjög. Hittu þeir þarna í fyrsta sinn kristna
bræður í suður-Shansi. Þótt þeir skildu aðeins lítið af
því, sem var sagt, gátu þeir til fulls metið kærleiks-
andann og hjartanleikann í því öllu.
En það var ekki fyrri en þeir komu til P’ing-yang,
sem þeir hittu Hsi sjálfan. Þeir höfðu varla komið sér
þar fyrir, er hann yfirgaf bæði heimilisstörf og upp-
skeruna og hraðaði sér yfír sléttuna til að bjóða þá vel-
komna. Þetta voru samfundir, sem gerðu hjartanu
gott, voru einnig upphaf ævilangrar vináttu.
Þetta var eitthvað nýtt af nálinni fyrir Hsi. Hann
hafði aldrei fyrirhitt unga kristniboða, sem gátu ekki
talað málið, né eldri starfsmarm, sem eins var kunn-
ugur notkun þess og Mr. Baller. Þeir vöktu ekki litla
forvitni borgarbúa, og gesti þeirra mátti telja í
hundruðum. Komu til þeirra á þessum sumarkvöld-
um menn, svo að hundruðum skipti. Voru það fræði-
menn, kaupmenn og bændur, ungir og gamlir, sem
troðfylltu garðana að húsabaki til að horfa á nýju gest-
ina og að hlusta á snjöllu kínverskuna hjá Mr. Baller.
„Þegar orðið er dimmt!“ hrópuðu þeir með
undrun, „mundi ekki einn af hundraði manna halda,
að hann væri útlendingur.“
Þetta var ágætt tækifæri til að predika, og Hsi hafði
unun af þeim anda, er kristniboðarnir ungu sýndu, er
þeir lögðu sig undir yfirráð fólksins. Hann var góður
mannþekkjari og skjótur að meta mikils það, sem benti
í þessa átt. Samt sem áður, með þeim takmörkunum,
er hann var háður, gat hann lítið skilið í raun og veru
og metið þessa nýju vini sína. Því síður gátu þéir séð í
honum allt það, er laða mundi fram kærleika þeirra og
aðdáun á komandi árum.
Hsi var ekki áhrifamikill við fyrstu sýn. Hann var
hóglátur og fræðimannslegur, meðalmaður á hæð og
grannvaxinn, klæddur í bláa baðmullar yfírhöfn eða
hvítan kyrtil. Hið eina, sem gæti hafa dregið athygli
þeirra að sér, var kraftur augnatillits hans, því að augu
hans voru skörp og skipandi, þrátt fyrir að hann var
ofurlítið tileygður á öðru auga.
Skömmu síðar hittust þeir aftur, í þetta sinn heima
hjá Hsi. Þar naut hann sín betur. jafnvel honum var
það ekkert smáræði: að taka á móti svo stórum hópi
útlendinga, og ákafí þeirra í Vestur Chang þorpinu var
geysilegur. Karlmenn, konur og böm troðfylltu
þröngu strætin og hlupu á undan ókunnu mönnun-
um, svo að mannfjöldinn hafði boðað komu þeirra, og
þeir hlutu konunglegar viðtökur.
En áhuginn, sem koma þeirra vakti, gat varla verið
meiri en þeirra sjálfra ungu mannanna, er þeir
kynntust fyrst kínversku heimili. Það var ættföður-