Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 62

62
NORÐURLJÓSIÐ
stofnun þeim til lækninga, sem eru fómardýr útlenda
reyksins.“
Með viðeigandi hæversku Svaraði Si, að löngun
þeirra væri sú: að verða til gagns, ef mikilsvirtir borg-
arbúar vildu veita þeim dvalarleyfi innan sinna borg-
arveggja.
„Hvað því viðvíkur!“ mæltu gestimir hátt, „þá
verið svo góðir að hafa engar áhyggjur. Okkur, ykkar
yngri bræður, langar til að leigja og útbúa virðulegu
Hæli stað undir eins, og við beiðumst þess, að við
fáum þau forréttindi: að njóta gagnsins af ykkar víð-
frægu lækningum.“
Komið var með peninga til að greiða lyfin fyrir-
fram. Ókunnu mennirnir voru fúsir þegar í stað að sjá
um allan nauðsynlegan undirbúning. Peningana, sem
lagðir voru fram, átti að endurgreiða, er Hælið yrði
fjárhagslega sjálfstætt.
Með undrandi hjörtum horfðu þeir Si og Cheng á,
þegar erfiðleikamir hurfu og bænum þeirra svarað
langt fram yfir það, sem þeim hafði komið í hug eða
beðið um. Hagstæðara gat ekkert verið. Sem heiðurs-
gestum var þeim fylgt um stræti borgarinnar, sem þeir
hefðu getað verið hjá eins og óvelkomin aðskotadýr.
I fyrstunni virtist þetta vera sem draumur, sem væri
of dásamlegur til að geta verið sannur, er þeir sáu hús-
ið, sem tekið hafði verið á leigu. Húsgögn voru þar og
lampar, matarílát, eldhúsáhöld, hveitimjöl, olía, te og
annað nauðsynlegt, og gnægð af öllu. Starf sitt hófu
þeir eins fljótt og þeir gátu. Vinir þeirra vildu ekki láta
daginn líða án þess að byrjað væri á lækningunum.
Naumast vannst tími til að senda góðu fréttimar heim
til þeirra, sem voru að biðja fyrir þeim, áður en Hælið í
Chao-ch’eng var orðið að veruleika.
Alveg var það frá upphafi, að blessun Guðs hvíldi,
og það á sérstakan hátt, yfir þessu fyrirtæki. Brátt varð
það stærst af Hælunum, sem Hsi bar ábyrgð á. Lækn-
ing þeirra, sem fyrstir dvöldu þar, var svo fullkomin,
að tugir annarra fylgdu á eftir. Innan sex mánaða
höfðu hundrað sjúklingar verið teknir til meðferðar,
og höfðu þeir læknast flestir. Margir þeirra sneru sér
frá skurðgoðadýrkun og urðu einlægir, kristnir menn.
Farið var af stað með reglubundnar, kristilegar
samkomur á sunnudögum, og var stofnaður söfnuður
þar að lokum. I honum voru um þrjú hundruð manns
skömmu eftir síðustu aldamót.
Þessi nýja framsókn hafði þær afleiðingar, að upp-
örvun kom og blessun allt umhverfis. Með peninga-
ráðum meiri gat Hsi komið á fót þó nokkrum nýjum
Hælum. A sérhverjum stað frelsaðist fólk, og litlir
söfnuðir mynduðust. I Teng-ts’uen, í sambandi við
lyfjabúð sína þar, kom hann á fót Hæli. Heima hjá sér
tók hann á móti karlmönnum og kvensjúklingum.
Eftir því sem tækifærin margfölduðust lærði hann
meir og meir: að taka á móti guðlegum gnóttum.
Þegar því árinu 1884 lauk, lítið meir en fimm árum
eftir afturhvarf sitt, var Hsi orðinn stjómandi all
útbreidds starfs. Atta eða tíu Hæli höfðu verið sett á
stofn: frá Teng-ts’uen fyrir sunnan heimili hans til
Chao-ch’eng borgar, sem var 64 km. norðan við það.
Og meðfram þessari línu voru smáhópar trúaðra, sem
komu saman reglubundið til að dýrka Guð.
Ekki var Hsi ánægður ennþá. Þetta var aðeins upp-
hafið. Knúður af kærleika Krists og þörfum sálna, sem
voru að deyja allt umhverfis hann, var hann ákafari en
nokkru sinni fyrr: að sækja fram og bera ljósið langt út
í myrkrið umhverfis harm.
Eina dagleið norðar en Chao-ch’eng lá önnur mikil-
væg borg, sem hann bar•mjög fyrir brjósti um þessar
mundir. Staðsett ? fögm umhverfi, fjölmenn og auð-
velt að komast til, var Hoh-chau í raun og vem án
fagnaðarerindisins. Kristniboðar höfðu komið þar, er
þeir áttu leið framhjá. En þau sáðkorn, sem kynnu að
hafa verið látin detta þar, virtust ekki hafa borið ávöxt.
Mánuðum saman hafði Hsi þráð að opna Hæli í þess-
ari borg. En hann hafði meir en nóg að gera við annað,
og sjóðir hans notaðir eins og unnt var.
Ennþá bað hann fyrir Hoh-chau. Ekkert annað gat
hann gert til hjálpar. Við morgunbænir tneð fjöl-
skyldu sinni minntist hann ávallt borgarinnar og bað
ákveðið, að Guð sendi starfsmenn þangað.
Full af samúð kom frú Hsi til hans morgun einn
og sagði:
„Við höfum beðið lengi fyrir Hoh-chau. Er ekki
kominn tími til, að við gerum eitthvað? Hví þá ekki
að senda menn og stofna Hæli þar eins og í Chao-
ch’eng og á öðmm stöðum?“
„Fúslega vildi ég gera það,“ svaraði maður hennar.
„En starfið er dýrt í rekstri, og við höfum enga pen-
inga handbæra.“
„Hve mikils þarf við?“ spurði smávaxna frúin.
„Þrjátíu þúsund smápeninga, og það er mikil fjár-
hæð.“ Þar með fór hún leiðar sinnar.
En frú Hsi gat ekki gleymt þörfum Hoh-chau. All-
an daginn velti hún fyrir sér, hvað hún gæti gert til að
senda gleðifréttirnar til borgarinnar. En þrjátíu þús-
und smápeninga! Einhvern tíma hefði hún getað það.
Nú átti hún svo fátt dýrmætt eftir. Hún þráði samt, að
þetta fólk fengi að heyra um Jesúm.
Na^sta morgun bað Hsi aftur fyrir How-chau, lagði
þörf hennar framfyrir Drottin og beiddist þess, að
brátt yrði unnt að setja þar Hæli á stofn. Er guðs-
þjónustan litla endaði, þá fór ekki frú Hsi út úr her-
berginu eins og venjulega. Hún gekk að borðinu, lagði
lítinn pakka á það og sagði hljóðlega:
„Eg held, að ef til vill hafi Drottinn svarað bænum
okkar.“