Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 53

NORÐURLJÓSIÐ
53
„Sá, sem týnir lífi sínu, mun bjarga því.“ Sannar-
lega rættust þessi orð á kvenhetjunni spönsku.
Með sjálfsfórn sinni frelsaði hún marga, en þetta er
aðeins lítil mynd af því, sem frelsari vor, Drottinn
Jesús Kristur, gerði fyrir oss. Vér vorum öll sjúk af
synd, komin að dauða. En hann, sem þekkti ekki synd,
dó fyrir oss. „Því að Kristur leið líka einu sinni fyrir
syndir, réttlátur fyrir rangláta, til þess að hann gæti
leitt oss til Guðs.“ (1. Pét. 3. 18.) Hann gaf líf sitt til
lausnargjalds fyrir alla.
Fyrir sjálfsfórn Maddalínu sýndu spænsku her-
mennirnir henni mikla þakklátssemi. Ættum vér ekki
að sýna Drottni að minnsta kosti eins mikla þakkláts-
semi? Vér skulum votta honum hjartans þakklæti
vort, bæði í orði og verki, með því að trúa á hann og
þjóna honum síðan af lífí og sál.
(Úr Nlj. 1. árg. 1912, bls. 50.)
Vantrúarmaðurinn varð sæll
Kona, að nafni frú S., fór einhverju sinni í búð í
Norður-Lundúnum. Hár og tigulegur maður kom til
hennar. Hann afsakaði það við hana, að konan sín, er
stjórnaði versluninni, væri ekki viðlátin. Sjálfur gæti
hann ekki neitt. Hann væri að ná sér aftur eftir mikil
veikindi.
Það er auðséð, að þér hafið verið mjög veikur, svar-
aði frú S. Þrautir og sjúkdómar eru þung byrði. Þó
verður hún léttbær, þegar vér eigum vissu fyrir því, að
vér förum þangað síðar, sem þraut eða sorg finnst
ekki, og allt, sem þjáir oss, er þá horfíð fyrir fullt og
allt.
Maðurinn horfði stórum augum fast á andlit henn-
ar. Var sem hann vildi lesa í hjarta hennar. Síðan
sagði hann: Trúið þér þessu?
Já, sagði frú S. alvarlega, það geri ég. Trúið þér því
ekki? - Nei.
Augu frú S. fylltust tárum. Hún sagði: Ó, hvað mér
þykir það sorglegt. Ég kenni í brjósti um yður.
Svo, svaraði hann, þér eruð fyrsta manneskjan, sem
hefur sagt mér það. Þér kennið í brjósti um mig! Jæja,
ég hef nú reynt nógu mikið. En hvað þekkið þér af
þjáningum? Það lítur ekki út fyrir, að þér hafíð kynnst
þeim mikið.
Yður skjátlast mjög, sagði frú S. Ævi mín hefur
verið einlæg þrautaför, svo sorgleg, að það er aðeins
eitt, sem hefur hjálpað mér til að þola hana.
Og hvað er það? spurði hann.
Það er nú einmitt það, sem þér trúið ekki á.
Nú, ef það gerir yður svo sælar vegna þess* vildi ég
feginn trúa því sjálfur, ef það gerir mig eins sælan og
þér virðist vera, svaraði sjúki maðurinn. Er frúin stóð
upp til að fara, bað hann hana að koma og tala við sig
aftur.
Næsta sinn, er frú S. kom til hans, fékk hún honum
nýja testamentið og bað hann að lesa það.
Þér vitið ekki, hver ég er, né hvað ég hef gert, sagði
hann. Ef þér vissuð það, munduð þér ekki biðja mig
að lesa nýja testamentið. Ég er guðleysingi og hef áður
haft það starf á hendi að halda fyrirlestra og útbreiða
vantrúna. Ætlið þér að biðja mig að-lesa og trúa á það,
sem ég hef varið lífi mínu til að reyna að kollvarpa?
Frú S. bað hann samt innilega: að lesa bókina. Lét
hann loksins undan og lofaði að lesa hana. Frú S. vissi,
að hann mundi finna í henni efni, sem ónýta mundi
öll áhrif andlega eitursins, er hann hafði drukkið í sig.
Hún fór, róleg og ánægð, því að hún vissi, að hann
mundi lesa hana og finna í henni efni, sem ónýta
mundi áhrif alls hins andlega eiturs, sem hann hafði
drukkið í sig. Hún fór, róleg og ánægð, því að hún
treysti Guði til að blessa sitt eigið orð.
Töluverður tími leið, þangað til frú S. sá þennan
mann aftur. En henni varð sá dagur ógleymanlegur.
Hún lýsir því þannig: Andlit hans virtist sveipað yfir-
náttúrlegum bjarma. Það var eins og dýrðargeisli lýsti
það, og augu hans ljómuðu af gleði. Hann þakkaði
mér mjög innilega fyrir, að ég hafði fengið honum hina
dýrmætu bók Guðs. Hún hafði leitt hann til að kasta
öllum fyrri skoðunum sínum fyrir borð, en finna í
staðinn lifandi, ástríkan vin og frelsara. Nú hafði hann
fundið sannleikann. Hann hafði eignast frelsara til að
frelsa hann frá syndunum, frið fyrir friðþægingu Jesú,
almáttugan armlegg til að hvílast á, blíðan vin og
hluttekningarsaman, er hann gat sagt frá allri áhyggju
sinni, gnægð miskunnar til að fyrirgefa og hreinsa
jafnvel vantrúað hjarta.
Allt, sem þér sögðuð mér, er satt, mælti hann. Ég
hef treyst á lygi alla mína ævi. Nú trúi ég þessari bók.
Ég beygi mig fyrir Jesú Kristi og hvíli í honum.
Hve nær sem frú S. hitti hann, var kærleikur Guðs
umtalsefni hans. En dag nokkum frétti hún, að hann
hafði verið kallaður á brott úr þessum þrauta heimi
inn i nálægð Drottins. Er sonur mannsins skýrði henni
frá síðustu stundum ævi hans, varð hún svo hrifin, að
hún gat ekkert sagt annað en: „Dauðinn er upp-
svelgdur í sigur!“ (1. Kor. 15. 54.)
Þessi litla bók var ævinlega hjá honum, sagði ungi
maðurinn um leið og hann tók nýja testamentið upp
úr vasa sínum, og hann gaf mér hana rétt áður en hann
skildi við og bað mig að geyma hana ætíð.
Gefi Guð, að það hrífi hjarta og samvisku sonarins
eins og það hreif föðurinn. - Og ekki einungis það,
heldur líka hjörtu allra þeirra, sem lesa þessar línur.