Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 44

44
NORÐURLJÓSIÐ
og sagt honum það. Fóstra mín er mjög reið. En hún
segist vera reið, af því að pabbi minn verði reiður. Ég
veit ekki, hvað hún á við. En mig langar til að biðja þig
að segja mér það. Gerðu svo vel að koma fljótt. Parker
læknir hefur sagt mér miklu meira.
Þinn kæri vinur,
Eiríkur Wallace.
Svona hljóðaði bréfíð, sem Graham var rétt, er
hann sat að hádegisverði skömmu eftir þetta. Eftir
eina klukkustund var Graham kominn af stað í regn-
kápunni sinni, á leið til Eiríks litla. I öðrum vasa
sínum var hann með tfínber úr gróðrarhúsinu, en í
hinum var alls konar sælgæti.
Þegar hann kom inn, sá hann, hvar Eiríkur lá á
legubekk í stofu með ríkmannlegum húsgögnum.
Sneri hún að skemmtigarði fögrum, sem var um-
hverfís höfuðbólið.
Það glaðnaði yfír Eiríki, er hann rétti gestinum
höndina.
Ég vissi, að þú mundir koma. Ég hef saknað þín svo
mikið! Ég þarf að segja þér margt! Þarna er hæginda-
stóllinn hans pabba. Hann er mjög þægilegur. Mér er
sama, þótt þú sitjir í honum. Þó leyfi ég engum öðrum
að sitja í honum, jafnvel ekki lækninum.
Graham settist brosandi. Síðan tók hann upp gjafír
sínar. Glaðnaði þá aftur yfír Eiríki litla.
Þú ert góður vinur, sagði hann og varð svo ósköp
skrýtinn á svipinn. Síðan rétti hann báðar hendur eftir
gjöfunum. A ég að segja þér nokkuð? Þú ert fyrsti
gesturinn, sem ég hef haft hér aðeins fyrir sjálfan mig.
- Nú skulum við sitja og rabba saman eins og tveir
herramenn.
Jæja, sagði foringinn alvarlega og reyndi að dylja
tilfinningar sínar. Hvað hefur þú verið að gera í þessu
stormviðri? Hefur þér'ekki dauðleiðst?
Ó, nei, nei! Hvers vegna ætti mér að leiðast? sagði
Eiríkur litli, og bláu augun hans tindruðu af geðs-
hræringu. Ég hef verið að þekkja Jesúm. Viltu bara
heyra?
Graham skipstjóri hallaði sér aftur á bak í stólnum
og krosslagði fæturna.
Já, Eiríkur, mig langar mikið til að heyra það,
svaraði hann.
Jæja, það var læknirinn, sem hjálpaði mér. Þegar
hann kom að þukla um mig, þá sagði ég við hann: Er
það ekki leiðinlegt, læknir, að Jesús skuli ekki vera
hérna til að lækna mig án þess að þukla á mér? Mér
þætti gaman að vita, hvort þú hefur heyrt talað um
hann? Hann játaði því og settist aftur og sagði mér
margt og mikið, - einmitt hið sama, sem þú sagðir.
Læknirinn sagði mér að tala við Jesúm alveg eins og
hann stæði hjá stólnum mínum, því að hann væri þar
sannarlega. Aðeins gæti ég ekki séð hann. Svo kraup
hann niður hérna á gólfábreiðuna og talaði sjálfur við
hann. Síðan spurði hann mig, hvort ég vildi ekki tala
við Jesúm líka á sama hátt, svo að ég gerði það. En ég
var fremur feiminn í byrjun, eins og þú getur ímynd-
að þér.
Hvað sagðir þú, drengur minn?
Ég sagði: Góði Jesús minn, ég vona, að þú fyrir-
gefír mér, að ég skuli tala við þig, því að ég veit, að þú
ert undraverð persóna. En ég las í guðspjallinu, að þú
værir svo góður við börn. Mig langar til að þakka þér
svo íjarska vel fyrir það, að þú skyldir deyja fyrir mig.
Ég gleðst af því, að ég hef fundið til þess, að ég er
syndari. Ég þekki þig ekki mikið ennþá, en ég elska
þig. Viltu nú gera svo vel og vera vinur minn, og tala
við mig, þegar mér leiðist, og þegar ég er einmana? -
Ég held ég hafí ekki sagt meira við hann. Ég minnti
hann á, að ég hafði sent honum bréf, og spurði, hvort
honum hefði ekki líkað það vel. Og þetta var allt og
sumt.
Hvemig fór svo?
Nú, læknirinn sagði mér miklu meira. Ég get beðið
Jesúm um hvað, sem ég vil. Hann hefur nú þegár gef-
ið mér sumt. Ég hef beðið hann um að láta mömmu
hennar Söru fá þvott að þvo. Sara er ein af vinnukon-
unum og er svo ósköp góð við mig. En mamma henn-
ar er svo fátæk, að hún hefur ekki ráð á að borða kjöt
nema á sunnudögum. I morgun sagði Sara mér sjálf,
að frú hafði beðið mömmu hennar að þvo þvott fyrir
sig í gær. Ég hef beðið hann að finna litla, svarta
kettlinginn okkar og senda hann aftur heim, og láta
pabba ekki reiðast eins og fóstra heldur, að hann muni
gera. Ég bað hann að láta þig koma og finna mig í dag.
Þá talaði ég líka um eldabuskuna við hann. Hún lætur
mig ævinlega fá hrísgrjón í eftirmat og segir, að þau
séu holl fyrir litla drengi. Þó veit hún, að ég vil þau
ekki. Ég bað Jesúm að láta hrísgrjónin skemmast, svo
að hún gæti ekki matreitt þau. Svo minnti ég hann á
bróðurson hans Símonar, sem fótbrotnaði og varð að
hætta að vera sjómaður. Símon segir, að unnusta hans
vilji hvorki heyra hann né sjá, svo að ég bað Jesúm að
gera hana ástúðlegri. Ég get ekki sagt þér frá því öllu.
Ég held áfram að tala við hann. Hið besta er, að lækn-
irinn segir, að hann verði aldrei þreyttur á því að
hlusta, og alltaf er hann hjá mér.
Og hvað segir læknirinn um heilsu þína? Álítur
hann, að þú sért betri?
Já, miklu betri. Hann segir, að ég hafí fundið það
lyf, sem að lokum muni gera mig albata. Ég veit ekki
vel, hvað hann á við. Veist þú það?
Ég held hann eigi við, að þú hafír fundið eitthvað,
sem veitir þér yndi, drengur minn.