Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 68

68
NORÐURLJÓSIÐ
K’ong er verri en nokkru sinni fyrr. Og við getum
ekkert gert.“
Hsi leið mjög illa, en fór til vandræða-staðarins. En
um leið og hann kom inn í herbergið, benti K’ong
beint á hann og hrópaði með djöfullegu sigurhrósi:
„Þú mátt koma, en ég óttast þig ekki lengur! Fyrst
sýndist þú himinhár, en nú ert þú lágur, mjög lágur og
lítill. Þú hefur ekkert vald yfír mér framar.“
Verst af öllu var, að Hsi vissi, að orð hans voru sönn.
Hann náði engu trúartaki rté hafði bænarkraft. Hann
fann það skýrt, að peningarnir höfðu rænt hann kraft-
inum. Með blygðun og sorg sneri hann á brott og fór
að sækja silfrið. Hæðnishróp djöfulóða vesalingsins
fylgdu honum. Síðan, er hann fann gjafarann, afhenti
hann gjöfína opinberlega. Hann viðurkenndi, að
þetta: að eignast svo mikla fjárhæð skyndilega, hafði
komist upp á milli sálar hans og Guðs.
Tómhentur, en létt um hjartað, fór hann aftur til
æsta mannfjöldans. K’ong var enn að tala æsingslega
og manaði hvaða kraft, sem væri á jörðu: til að halda
sér. En Hsi var nú aftur í sambandi við Meistara sinn.
Rólega, í nafni Jesú, skipaði hann kvalaranum að
þegja og yfirgefa sitt aumstadda fórnarlamb þegar í
stað. Samfara hræðilegu ópi varð K’ong gripinn af
óttalegum kvalateygjum. En úr þeim kom hann samt
bráðlega. Hann var þá rólegur og hafði fullt vald yfír
sér, þótt hann væri þá mjög máttfarinn um sinn.
Hsi var þetta námskafli, sársaukafullur mjög, er
lagði áherslu á þann al-mikilvæga sannleika, sem hann
orðaði þannig: „Nálægð heilags Anda óhryggs ber að
þrá miklu meir en gnóttir gulls og silfurs.“
Sorglegt er að segja frá því, en aumingja K’ong, er
þjáðst hafði mest, hlaut ekki varanlega lækningu.
Hann varð aldrei sanntrúaður maður, og er tímar liðu,
hvarf hann frá, og kristileg áhrif misstu hann.
Hann var sýnishom af mörgum í Kína - svo að ekki
séu nefnd önnur heiðin lönd - þar sem djöfullinn er
tilbeðinn bæði með nafni og í mörgum myndum
hjáguða dýrkunar. Ætti það hvorki að vekja vantrú né
undrun, þegar illir andar, djöflar, eru berlega ákall-
aðir, þó að slík atvik gerist. En þetta krefst vandlegrar
íhugunar, eigi að síður, því að það sýnir, hvert er hið
sanna eðli valdsins á bak við skurðgoðin. Þetta er því
kjarninn í þeim erfíðleikum, sem kristniboðinn þarf
að fást við.
Sjálft orð Guðs fullvissar oss um það, að skurðgoða-
dýrkun og tilbeiðsla veitt illum öndum, eru tengdar
mjög hvor annarri. „Hvað segi ég þá?“ spyr kristni-
boðs-postulinn, „að skurðgoða-fórnarkjöt sé nokkuð?
Eða að skurðgoð sé nokkuð? Nei, heldur að það,
sem heiðingjarnir blóta, það blóta þeir illum
öndum, en ekki Guði, og ég vil ekki, að þér komist í
samfélag við illu andana.“ (1. Kor. 10. 19., 20. Einnig
Sálm. 106. 36.-38. 5. Mós. 32. 1., 17.)
Þetta er leyndardómsfull samtenging. Máttur illra
anda og efniskennd skurðgoð. En þetta er hræðilegur
kraftur, sem ekki má ganga framhjá, því að hann sýnir
sig á margan hátt. Ein eðlileg afleiðing er andatrúin,
sem ber svo mikið á meðal heiðinna þjóða, í ýmsum
myndum. Sérstaklega í Norður-Kína er hún algeng,
þar sem prestar Tao-ista og Búddha hafa mikil völd og
fjárhagslegan hagnað af því: að hafa samband -
ímyndað eða raunverulegt - við ósýnilega heiminn.
Litið er á þetta með viðbjóði af vissum hópi fólks. En
yfirleitt er leitað til þeirra, má segja.
Þarna er fullt af fólki, körlum og konum, er í vest-
rænum löndum mundu nefnast miðlar. Varla er til
það þorp á Shan-si sléttunni, að ekki fínnist þar einn
miðill. Fjölskyldu mætir einhver ógæfa, veikindi eða
slys. A augabragði er sent eftir miðlinum. Kona kem-
ur og er boðin virðulega velkomin. Reykelsi er brennt
frammi fyrir skurðgoðinu, því að miðillinn leifcur
ávallt hlutverk prestanna. Hún sest niður, venjulegast
í heiðurssessi gesta-herbergisins. Hún fellur brátt í
einkennilegt dá. Það gerist með því móti, að hún gef-
ur sig - algjörlega - á vald þjónustuandanum. Miðill-
inn bíður þess, eins og tómt ker, að eftirvæntur áhrifa-
valdur komi. Allt í einu hrópar hún:
„Shen lai-liao! shen lai-liao!“ „Andinn er kom-
inn!“
Miðillinn er nú á valdi hans, fyllt, flutt inn á annað
svið. Hún talar með nýjum málrómi, talar sem sú, er
valdið hefur, lýsir yfír, hvað er að og hvernig megi
bæta úr því. Brennt er meiri pappírspeningum og
reykelsi. Hún liggur meira flöt frammi fyrir skurð-
goðunum, á meðan hún með hræðilegum skrumskæl-
ingum raknar við úr dáleiðslunni.
(Þessi lýsing var skráð af kvenkristniboða, sem
horfði á þetta í kvenna-íbúð heimilis nokkurs í
Norður-Kína.)
Merkilegur þáttur í þessum tilfellum er sá, að miðl-
inum virðist ógerlegt að losna. Hræðilegi mátturinn,
sem hann hefur gefíð sig á vald, kemur óbeðinn og
óboðinn, gagnstætt vilja hans. Er alveg sama, hvemig
miðillinn berst á móti honum. Þess konar atvik átti sér
stað nálægt P’ing yang um þetta leyti. Kristniboðinn,
sem vottur varð að þessu, hefur skrásett það.
Miðill nokkur, mörgum kunnur, hafði árum saman
unnið fyrir sér. Er hann fann, að heilsa hans hafði
beðið tjón og taugakerfið stórskemmst, þá ákvað hann
að hætta. Þótt hann væri aðeins sextugur, var hann svo
slitinn og horaður, að hann virtist minnst tuttugu ár-
um eldri. Löng var baráttan og skelfíleg. Þrátt fyrir
allar tilraunir hans, sleppti harðstjórinn gamli ekki