Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 63

NORÐURLJÓSIÐ
63
Hsi undraði, hvað hún gæti átt við. Undrandi yfír
því, hvað hún gæti átt við, lyfti hann bögglinum upp.
Hann var þungur. Margfaldar umbúðir voru um
hann. Loksins, innan í marglitum vasaklút, fann hann
safn þeirra skartgripa, allra, sem kínversk kona metur
mest: Hringa úr silfri og gulli, armbönd, hárnælur
fagrar, eymahringa og annað skart - allt brúðargjöf
eiginmannsins.
Með tára-myrkvuðum augum horfði hann á konu
sína og skildi nú breytinguna á útliti hennar. Enga
hringi bar hún á fmgrunum. Silfur-hárprjónar skinu
ekki undir dökkum hárfléttum hennar. Þær voru
festar saman með bandi og fest með ræmu úr bambus.
Hsi tók við gjöfinni, sem var svo mikils virði, að
hægt var að opna Hæli þar. Brátt varð það miðdepill
ljóss og blessunar í borginni. Fjöldi sjúklinga læknað-
ist. Aður langt leið var hafið þar starf, sem óx og varð
að trúboðsstöð, og er það enn í dag.
Tækifærunum til að gera gagn fjölgaði stöðugt. Hsi
varð ennþá bænræknari og önnum kafnari. Hælin í
borgunum þurftu sérstakrar yfirumsjónar, bæði á
andlegum og fjárhagslegum sviðum starfsins. En
þetta einmitt knúði hann nær Guði. Erfiðleikar, sem
yfrið nóg var af, urðu til að styrkja trú hans.
Ekki má samt halda, að hann væri fullkominn, né
gallalausir ágætir eiginleikar hans. Hann var gagn-
stætt því - með allri sinni trú og helgun - ákaflega
mannlegur í sér. Guðdómlegi Andinn var að starfi í
hjarta hans og það greinilega. En Hsi hafði aldrei haft
tíma til að sjá bresti sína, hvað þá heldur að sigra þá.
Þessir brestir - eins og hjá mjög skapstyrkum mönn-
um - voru augljósir mjög.
I fyrsta lagi, hann var fæddur leiðtogi og gat ekki
annað en fundið það. Aðrir fundu það líka. Og þrátt
fyrir það, að hann varð stundum heldur ráðríkur,.
fylgdu þeir hvert sem var. En veikleiki þessi skapaði
árekstra talsverða, sem hefði mátt forðast. En hann
fann sára þörf hjá sér á meiri auðmýkt og hógværð
ásamt mildi Krists, og hann bað þess vegna um þetta.
Þá var hann líka ákaflega sjálfstæður. Þetta kom í
ljós í afstöðu hans til fjármála. Hann þáði aldrei laun
af nokkru tagi. Ekki vænti hann heldur fjárhagslegrar
hjálpar, jafnvel ekki frá kristniboðinu, er starf hans
var tengt. En það birtist á þann hátt, að það gat ekki
annað en skapað kvíða. Ekki var hann of þægur að láta
kenna sér, eins og vér höfum þegar séð. Trú hans og
helgun leiddu hann stundum svo hratt áfram, að
hræðslu vakti. Predikun hans skorti jafnvægi og hóf-
semi. Ahuga hans varð reynslan að tempra. En hann
var ekki ráðþæginn á fyrstu dögum sínum, hvað þá að
hann léti stjóma sér.
Það er opinbert leyndarmál, að hér er eitt af erfíð-
ustu vandamálunum, sem kristniboðar fást við:
Hvemig þeir eigi með viturleik að láta innborinn leið-
toga ná þroska. Til þess þarf hann að hafa nægilegt
starfssvið og ábyrgð. Þetta eitt getur leitt fram það,
sem best er í honum, mildað hans reynsluleysi og
vemdað hann fyrir hættulegum öfgum. Talsvert þarf
af kærleiksríku umburðarlyndi. Og gott er að minnast
þess: að báðir aðilar þarfnast þess. Það þarf eins mikla
náð fyrir mann eins og Hsi að vinna vel með kristni-
boða útlendum, eins og fyrir kristniboðann að starfa
vel ásamt honum. Yfir þessa hlið málsins getur
mörgum sést.
I allra besta tilgangi var Hsi settur, til dæmis, í þær
kringumstæður, er kröfðust meiri raunverulegrar
auðmýktar heldur en mörg okkar mundu hafa átt.
Eitt af Hælunum hans var nálægt borginni P’ing-
yang. Það var ekki alveg í sömu línu og önnur Hæli
hans. Þarna höfðu margir snúið sér til Krists. Kristni-
boðinn í borginni átti að hafa umsjón með þessu
svæði. Honum fannst, að Hsi hefði meira en nóg um-
leikis, þótt hann tæki ekki á sig þennan krók til að
heimsækja þetta þorp. Hann setti mann, sem hann
greiddi kaup, til að taka að sér hirðisstarf í þessu þorpi.
Er þeir sáust næst, sagði hann Hsi frá þessari ráð-
stöfun og bætti við:
„Þú þarft ekki að vera að ómaka þig þangað til að
halda þar samkomur. Starfið, sem þú hefir heima hjá
þér og í Hælunum er eins mikið og þú getur með góðu
móti komist yfir.“
Frá sjónarmiði kristniboðans var margt, sem mælti
með þessu fyrirkomulagi. En reynslan varð hins vegar
önnur. Þótt foreldrar hafi mikið að gera, er ekki létt að
velta af þeim þeirri umhyggju, sem þau bera fyrir
börnum sínum, einkanlega þó, er böndin, sem tengja
þau saman, eru óvenjulega ástúðleg, og engra breyt-
inga óskað.
Hsi fann sárt til þessa, en deildi ekki um það. Hann
viðurkenndi alltaf þá skyldu: að vera gefiim undir vald
erlendu kristniboðanna, einkum er þeir gegndu réttu
hlutverki sínu. Hann reyndi þá að haga sér eftir þess-
ari ráðstöfun og styðja starfsmann kristniboðans, er
fann, að staða hans var langt frá því að vera æskileg.
En er þorpsbúum varð það ljóst, að þeir höfðu misst
andlegan föður sinn, að hann kæmi ekki framar til að
stjórna samkomunum né til að sýna þeim þá kærleiks-
ríku samúð og hjálp, sem þeir þörfnuðust og höfðu svo
lengi reitt sig á, þá olli þetta opinberri uppreisn. Hsi
gerði það, sem hann gat, til að varðveita friðinn og fá
þá til að beygja sig eins og hann hafði gjört. En þetta
var þeim ofraun. Þeir gátu ekki þolað það. Þó að þessi
starfsmaður kristniboðans væri góður maður, sá hann
aðeins auða bekki og yfirgefið málefni. I kapelluna
vildi enginn koma. Þeir, sem gátu það, gengu marga