Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 26

26
NORÐURLJÓSIÐ
Woods, uns ég minntist þess, að gestrisniskortur er
ófyrirgefanleg synd hjá okkur. Ég sagði: „Ó, Guð, ég
kom hingað nær dauða en lífí í gærkvöldi. En þessi
maður og konan hans góða hýstu mig og hjúkruðu
mér, svo að ég lifnaði við. Nú neita þau að þiggja
nokkuð fyrir manngæsku sína. En Jesús Kristur hefur
staðið við dyr þeirra, alltaf síðan þau eignuðust hús,
með framréttar hendur, þyrnumkrýnt enni, og þau
hafa skellt hurðinni á andlit honum. Hjálpaðu Jake
Woods til að segja Jesú Kristi að koma inn í dag.“
Er ég stóð upp, sat Woods á gólfinu og horfði á
dyrnar. Ég fylgdist með augnaráði hans, en sá ekkert
nema opnar dyr, sólskin og bráðnandi snjó. Eftir
mínútu sagði hann við eitthvað, er virtist vera í
dyrunum: „Kom inn. “ Síðan sneri hann sér að mér og
bætti við: „Hann kom inn, rétt eins og hann vildi
segja: „Þú þarft ekki að brýna þetta meir fyrir mér.“
Þegar ég fór frá fjaUakofanum, fylgdi hann mér að
hliðinu. „Áttu til aðra af þessum litlu bókum?“ spurði
hann. „Pápi minn var vanur að lesa um þenna pilt,
og ég hygg, að ég hafí verið hann. Ef þú vildir lána mér
eina og brjóta þar blað, þá gæti ég fundið einhvem,
sem læsi þetta, og ég hefði viljað heyra það aftur.“
Ég gaf honum bók. Hann sneri við og sagði, að
„gamla konan“ hans gæti komið og hlustað á mig,
þegar ég predikaði í Flats skólahúsinu næst.
Þó nokkmm sinnum áður hafði ég predikað í Flats,
stundum yfír fáeinum góðum sálum. En þegar ég kom
í þetta skipti, sýndist öll lóð skólans vera þakin af fólki.
Jake Woods kom fyrstur til mín. Hann greip svo um
hönd mér, að ég hélt, að ég mundi detta niður af hest-
inum. „Ég sótti þá,“ var kveðja hans, og hann hafði
gert það.
Ég gekk inn í skólahúsið. Konumar sátu annars
vegar við ganginn (eftir skólastofunni). Á næst-
fremsta bekk sat kona, sem greip í ermi mína um leið
og ég gekk framhjá. Ég leit á hana. Þetta var Nancy
Woods, sem nú var við guðsþjónustu í fyrsta sinini á
meira en tuttugu árum.
Hún sagði: „Það er eitthvað, sem gengur að honum
Jake.“
„Hvernig er það?“
„Ég veit það ekki. En hann hefur ekkert verið sjálf-
um sér líkur, síðan þú varst þar. Hann hefur verið
mér virkilega góður. Kallaðu fólk fram.“
Tárin komu fram í augu mér, þegar ég gekk að
borðinu og setti niður töskurnar mínar.
Jack Woods hafði barið þessa konu nærri því til
dauðs, af því að hún hafði gefíð predikara pening.
Mörgum sinnum hafði hann rekið hana út í storm, til
þess að hún færist. I drykkjumanns æði hafði hann eitt
sinn fleygt henni á eldinn. Nú hafði hún verið í himn-
inum í heilar þrjár vikur.
Ég sneri mér við. Þama komu karlmennirnir. Jake
var í fararbroddi. Rétt á bak við hann kom gamall
hermaður, sem yerið hafði í borgarastyrjöldinni.
Hann hoppaði, hnéð var .stirðnað. Við guðsþjónustu
hafði hánn ekki verið, síðan styrjöldinni lauk.
Jake settist við endann á innsta bekknum og her-
maðurinn gamli lét fallast niður við hlið hans. Fætin-
um stirða kom hann vel fyrir, leit framan í mig með
undirgefni, eins og hann vildi segja: „Jæja, ég er
héma.“
Húsið var fullt af fólki, góðu og vondu. Ræðan, sem
ég hafði samið, gat ekki átt við, svo að ég hafði sem
texta. „Manns-sonurinn er kominn til að leita að hinu
týnda og frelsa það.“
Eins og ég predikaði þá held ég, að ég hafí aldrei
predikað hvorki áður né síðan. En það stóð einhver við
borðið þennan dag, sem predikaði af krafti og sann-
færingu.
Þegar fólkið átti að koma fram, sem vildi frelsast,
stökk Jake Woods á fætur. Með röddu, sem alveg
kæfði mína, sagði hann: „Menn og konur, komið!
Hann segir ykkur sannleikann. Ég sá þennan Mann,
þegar predikarinn bað heima hjá mér. Þegar ég opnaði
augun, stóð hann við dyrnar. Hendur hans voru fram-
réttar. Á þeim voru göt, sem blóð rann úr. Ég sá líka
þyrnana á höfði honum. Ég sagði honum að koma inn.
Og hann kom. Ég hef ekki verið sami maðurinn
síðan.“
Þeir komu, uns svo virtist sem allir vildu koma.
Jake Wood fór út til að áminna og frelsa fólk, sem
hann þekkti sem kunningja sína. Hann náði til fleira
fólks af þeim flokki á þeim tveimur árum, sem hann
lifði eftir þetta, en ég hefði náð til á heilli mannsævi.
(Úr „Sverði Drottins“. S. G. J. þýddi.)
Fortíðin afmáð
Ég hitti gamlan vin minn hér um daginn. Hann á
heima í New York. Hann er starfsmaður trúboðs. Á
liðnum tímum þekkti lögreglan hann. Þá var hann
glæpamaður, náungi, sem varð að fylgjast með.
Þáttaskil urðu, er hann kom þar inn, sem rekið var
björgunarstarf. Féllu þá af honum fjötrar syndanna.
I Myndasafni hrottamenna voru fjórar myndir af
honum. Var honum skapraun að því. Þrjár afþeim átti
hann hjá lögreglunni í Chicago. Átti hann það vini
sínum að þakka, að hann fékk þær þaðan. Hin fjórða
var í Joliet. Hana fékk hann ekki.
Þó nokkru síðar var hann beðinn að stjórna sam-
komu Harry Monrpe. Var hún ætluð gestum, sem
heimsóttu heilsuhælið í Battle Creek (Orrustuvík).
Meðal þeirra var Altgeld, ríkisstjórinn í Illinois.