Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 40

40
NORÐURLJÓSIÐ
öllum skepnum af sandinum. Mikið dæmalaust væri
það gaman. Heldur þú ekki, að þeim þætti gaman að
ná í okkur, Eiríkur? sagði Graham.
Þú talar svo illa um þær. Þær munu brátt iðrast eftir
að hafa verið svona vondar. Svo fara þær að reyna að
sofa, - og það er einmitt þá, sem mér fellur svo vel
við þær.
Þetta var síðasta samtalið, sem Eiríkur átti við vin
sinn um nokkurra daga bil, því að Graham fór til
Lundúna. En að viku liðinni kom hann í hægðum sín-
um eftir sandinum og nam staðar við vagn litla
sjúklingsins.
3. KAFLI
„Þab er allt satt, ég finn, að það er satt“.
Hæ, litli snáði, þú ert þá orðinn svona fjörugur! Hvað
hefur læknirinn gert fyrir þig?
Eiríkur litli var í sannleika laus við öll leiðindi.
Hann reyndi að leyna þeirri ákefð og ánægju, sem
skein út úr svipmikla andlitinu hans.
Hann greip hendinni fyrir munn sér, um leið og
hann leit skrýtilega til fóstru sinnar. Síðan rétti hann
foringjanum hönd sína. Er hann hafði virt fyrir sér
karlmannlegan limaburð hans, mælti hann blíðlega:
Líkar þér vel við mig?
Hví skyldi mér ekki líka vel við þig? Þú ert annars
að sníkja það, að ég slái þér gullhamra.
Æ, segðu mér nú, hvort þér þykir vænt um mig?
Graham hló hjartanlega og góndi á drenginn.
Hvað ætlar þú.nú að segja, Eiríkur? Lofaðu mér að
heyra það. Veistu, að ég kom einmitt til að fínna þig?
Þar sem ég er allra manna latastur og eigingjarnastur,
þá verð ég að láta þig vita, að þú hefur ekki svo lítið
aðdráttarafl, að ég skuli vera þín vegna kominn
hingað.
Mig langar til, sagði Eiríkur litli í hálfum hljóðum,
um leið og hann strauk hönd hins unga manns: Mig
langar til, að biðja þig að taka mig upp úr vagninum og
bera mig upp á klettinn þarna og sitja undir mér, eins
og pabbi gerir. Segðu fóstru, að þú ætlir að gera það,
svo að hún fari ekki að elta okkur. Eg þarf að tala
nokkuð við þig einslega.
Ekki leið á löngu áður en hann fékk þessa ósk sína
uppfyllta.
Þú ert eins og fis í vindi, Eiríkur litli, sagði Graham
um leið og hann lyfti með sínum sterku armleggjum
þessari léttu beinagrind.
Ég er víst ekki mjög þungur. Jæja, þú verður að
hlusta, ég verð að tala, rpér er svo mikið niðri fyrir. Ég
hef þráð þig svo mikið. Sjáðu nú til. Ég hef ekki látið
fóstru sjá það. Hún veit ekki, að ég hef það. En við
skiljum hvor annan. Þú skilur, hvað ég á við. Þú ert
óhamingjusamur og leiður á lífinu eins og ég. En við
vilfum, að eitthvað nýtt komi í staðinn fyrir hið gamla.
Einmitt það, gamli heimspekingur! Áfram, áfram!
Ég hlusta.
Eiríkur roðnaði og glampi kom í augu hans, um leið
og hann tók með varfærni pappírsböggul dökkan upp
úr vasa sínum. Hann opnaði böggulinn gætilega og
sýndi Graham þessi fáu blöð af nýja testamentinu,
sem hann hafði haft heim með sér.
Þú sagðir, að það væri allt satt, Graham, og það er
undravert, ságði barnið með ákefð.
Er það, drengur minn? Ég gleðst af því, að þú finn-
ur það.
En, Graham, hefur þú nokkurn tíma lesið þetta?
r r
Þvílík saga, og þessi góði maður! Eg elska hann! Eg
grét í rúminu mínu í gærkvöldi yfír því, að ég skyldi
ekki hafa verið lifandi, þegar hann var hér. Ó, að ég
hefði aðeins séð hann! Það er svo mikið, sem ég skil
ekki, og svo margt, sem ég þarf að spyrja um! Veistu
það, að hann var almáttugur? Getur þú ímyndað þér
annað eins? Einu sinni ætlaði hann að fara yfir sjóinn
með nokkrum mönnum. Hann var mjög þreyttur. Þá
hallaði hann sér út af og sofnaði. Bylgjurnar æstust
meir og meir, og vatnið kom inn í bátinn. En hann var
ennþá svo þreyttur og hélt áfram að sofa. Þá urðu hinir
mennirnir svo hræddir, að þeir vöktu hann og sögðu,
að honum stæði á sama, hvort þeir drukknuðu eða
kæmust lífs af. Hvað heldur þú, að hann hafí gert?
Hann stóð upp, leit í kringum sig yfír æðandi bylgj-
urnar. Sjórinn reyndi að hvolfa bátnum. En hann
sagði sjónum að verða kyrr undir eins - og hann varð
það. Hefði þér ekki þótt gaman að vera þar? En ekki er
allt búið enn. Hann gekk ofan á öldunum í annað sinn,
þegar allir hinir mennimir voru í bátnum. Þá kom
hann til þeirra á þennan hátt.
Drengurinn horfði með ákafa út á sjóinn og rétti út
höndina eins og hann vildi segja við sjóinn: Enginn
getur haft hemil á þér núna, en einu sinni varstu þó
kyrrður. Það er alveg dásamlegt. Mér hefði þótt gam-
an að sjá þig niðurbældan undir fótum hans. Ó,
Graham, hvers vegna sagðir þú mér aldrei fyrr frá
þessum undraverða manni?
Faðir þinn hefur rétt fyrir sér, þú mundir verða
mesti ákafamaður, ef . . . Hér þagnaði Graham. En
Eiríkur horíði alvarlega á hann.
Hver er Guð? Segðu mér það, Graham.
Þú ert farinn að tala um málefni, sem þér er of
þungskilið, drengur minn. - Þú ættir að fá mér þessa
skruddu og gleyma öllu, sem hún getur um. Foring-
inn varð eirðarlaus á svipinn, um leið og hann strauk
hendinni um hrokkna höfuðið, sem hallaðist upp að
brjósti hans.