Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 72

72
NORÐURL J ÓSIÐ
Hin þriðja var nefnd: Fu-uen Wan eða heilsu-við-
reisnar taflan. Hana máttu sjúklingar nota, er þeir
voru farnir úr Hælinu.
„Allt þetta vakti mjög áhugann. Sjálfur sá ég fjölda-
marga frelsast vegna starfsins í Hælunum. Og síðar,
þegar starfíð óx meir, færði hann mér fréttir af því öllu
með löngum og reglubundnum bréfaskiptum. Hann
skrifaði vel og hratt og sendi mér oft bréf, sem voru
um einn metra á leiigd!“
„Hver voru aðalsérkenni hans sem predik-
ara?“
„Hann var laus við ótta og sannfærandi, predikaði
jafnvel oft úti á götunum með mikilli djörfungu.
Ræðustíll hans var fágaður og vakti áhuga mikinn.
Hann notaði alltaf mikið af góðum, kínverskum
dæmisögum. En er hann ávarpaði áheyrendur, sem
voru heiðnir, vitnaði hann sjaldan í sígild rit Kín-
verja. Orð Guðs var eina vopnið hans. Fólk hafði
mikla ánægju af að hlusta á hann, heiðnir jafnt sem
kristnir Gat hann látið hlusta á sig stundum saman.
Aðallega flutti hann ræður, sem skýrðu orð Guðs.
Varð ég oft undrandi á því, hversu vel hann gat birt
sannleikann og sýnt hann í nýju ljósi. Eg heyrði hann
eitt sinn flytja ræðu, sem fjallaði um freistingu. Hún
var frábær - um freistingar Krists. Áhrif hennar á mig
vara enn til þessa dags.
„Sem safnaða-hirðir var hann frábær. Þetta lá í
eðlisfari hans. Fólk lauk upp hjörtum sínum fyrir
honum. Hann var svo árvakur í því, sem laut að and-
legri velferð þess. Þetta vakti athygli mína sérstak-
lega. Hann þurfti að bera byrðar allra.“
„Með þjáningum og freistingum, sem hann
reyndi sjálfur, býst ég við, að hann hafi lært
leyndardóm þess, hvernig öðrum skuli hjálp-
að?“
„Já, hann hafði fengið að reyna svo mikið sjálfur
og stóð enn í stríðinu.
„Hann vissi vel, hvað freisting var. Hann sneri sér
þá að Guði og megi segja það, þá að Satan líka. í sám-
bandi við hann gerðust atvik, sem minna á Lúther í
Wartburg. En í öllum slíkum orrustum hafði hann
lært að sigra á knjánum. Með bæn og föstu barðist
hann við freistarann. I rauninni kaus hann ávallt að
fylgja þessari biblíulegu siðvenju.“
„Gerðu ekki þessar sífelldu föstur hann tals-
vert magnþrota?“
„Þótt skrýtið sé, virtist þetta alls ekki gera hann
slappari. Hann var svo andlegs eðlis, að þetta virtist
eðlilegt. Jafnvel er hann var á ferðalagi, hef ég vitað til
þess, á meðan hann var að íhuga eitthvert vandamál í
sambandi við starfíð og biðja af því tilefni. Ég gat ekki
munað eftir því, að hann drykki te eða annað við þessi
tækifæri. Þá var hann mjög þögull, sokkinn ofan í
hugsanir sínar eða bæn. En honum var haldið dásam-
lega uppi af guðlegum krafti. Væri minnst á það við
hann, að hann neytti ekki matar, sagði hann með
björtu brosi: „Tien-Fu-tih entien.“ ,Náð hinmeska
föðurins.1 Hann fastaði ekki af meinlæta-hvötum.
Þetta vár ekki til að deyða líkamann, heldur blátt
áfram til að hjálpa honum til að biðja. Honum reynd-
ist þetta í raun og veru svo, að þannig gengi honum
betur að biðja. Á bænatímunum var eitthvað við hann,
sem ekki er unnt að lýsa: alvara án hryggðar, og sá
raunveruleiki guðlegra hluta, sem lét mér fínnast, að
ég væri að tala við einhvern úr öðrum heimi.“
„Ég get vel skilið, að þú misstir nærri sjónar
af göllum hans og veikleikum. Samt hlýtur þér
stundum að hafa fundist, að hann væri kreddu-
fastur og ekki laus við ráðríki?“
„Jú, hann var mjög ákveðinn. En það var ekki hægt
að líta á afstöðu hans sem hroka eða einþykkni í venju-
legum skilning þeirra orða. Eitt af því, sem hann sagði
oftast, var „Tien-Fuh-tih chi,“ ,vilji Guðs eða
himneska Föðurins.* Það var einkum þetta -fullvissa
hans um huga Guðs - sem gerði hann svo öruggan og
ákveðinn. Hann beið svo mikið eftir Drottni til að fá
að vita vilja hans. Er hann fann svo, að vilji Guðs var
birtur honum, þá varð honum ekki þokað. Efalaust var
hætta fólgin í slíkri afstöðu, og honum hætti við að
vera of sterkur og gefa ekki nægan gaum að dómgreind
annarra. En það, sem hann átti við var þetta: að fara
Guðs veg, en ekki sinn eiginn.
„Hann var Iíka svo óttalaus. Hann hikaði ekki við
að biðja ákveðið um hlutina og fela svo Guði, ef svo má
segja, að framkvæma eigin fyrirheit. ,Nú er þetta út-
kljáð,1 gat hann sagt, ,ég hef falið himneska Föðurn-
um það. Hann mun gjöra þetta fyrir okkur. Hér er
fyrirheitið/ Tryði hann því, að leiðbeining hafði hann
fengið í einhverju máli, hikaði hann ekki við að segja,
hvað Drottinn hafði sagt honum. Þetta skildi fólk ekki
og hélt hann væri hreykinn eða skorti virðingu. En
þetta var fremur andi Davíðs, er sagði: „og gjör þú svo
sem þú hefur heitið ... “ Honum skjátlaðist stundum.
En langtum oftar kom í ljós, að hann hafði rétt fyrir
sér.“
„Varðst þú var við nokkra sérstaka hneigð hjá
honum til að leiða aðra og hafa áhrif á þá?“
„Hann hafði sérstakan kraft til þessa. Orð hans
voru svo þung á metunum. Áreynslulaust, að því er
virtist, sýndist hann stjórna ölluih. Fólk fylgdi honum
ósjálfrátt og treysti honum. Hann var gæddur mikilli
orku til upphafs nýrra framkvæmda og framtakssemi,
sem alveg var óvenjuleg.“
„En merkilegast af öllu var andlegt hugarfar hans,
heilshugar helgun. I lífínu og í heiminum var aðeins
eitt: Kærleikur hans til Krists og til sálna mannanna.