Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 56

56
NORÐURLJÓSIÐ
breytingu. Ef þú ætlar að halda þessu áfram, þá verð-
ur sá sendir á, að ég verð líka að leitast við að bæta
ráð mitt.
Hve Mikkel varð himinglaður! Þessir tveir æsku-
vinir og nábúar lásu orð Guðs saman. Allt í einu
heyrðist kvenrödd taka undir með „amen.“ Það var
kona Mikkels, er hlustaði gegnum hálfopnar dymar.
Mikkel, sagði hún: Öll þessi ár höfum við lifað sam-
an við ósamlyndi og stríð á heimili okkar. Þessa
síðustu viku hefur heimilið verið eins og hreinasta
Paradís.
Þetta var fyrsta samkoman, er Mikkel hélt á ættjörð
sinni. Hún varð ekki hin síðasta. Það leið ekki á löngu
áður en margir vildu vera með.
('Þýtt. Endurprentað úr 1. árg. Nlj.)
Garibaldi og lambið
Það, sem Jón Sigurðsson var íslensku þjóðinni, það
var Giuseppe Garibaldi ítölsku þjóðinni. Hann var
nefndur „frelsari Ítalíu.“ Enginn vafi er á því, að hann
hafí unnið meir en nokkur annar maður að því, að
þjóðin fengi sjálfstæði sitt og fasta stöðu á meðal ríkja
Norðurálfu.
Faðir hans var fátækur fiskimaður. Garibaldi fékk
þess vegna litla menntun, nema þá, sem hann gat veitt
sér sjálfur. Hann var sjómaður framan af, þangað til
hann var 27 ára. Þá gerðist hann félagi í samtökum,
er nefndu sig: „Unga Ítalía.“ Yfírvöldunum erlendu
þóttu þessir félagar hættulegir náungar. Garibaldi var
ásamt öðmm dæmdur til lífláts fyrir uppreisn. Ur
varðhaldinu slapp hann og komst loksins til Suður-
Ameríku . . . Hann hélt áfram að berjast, uns fullur
sigur vannst.
Sagan af honum Garibalda verður ekki nánar rakin
hér. En sagt skal nú frá því, að árið 1913 birti Norður-
ljósið sögu af honum. Hún hét „Garibaldi og lambið.“
Ég átti að fermast þetta vor. Þurfti að sauma á mig
fermingarföt og að bólusetja mig. Varð hvert barn, er
fermdist, að vera bólusett. Læknirinn framkvæmdi
það, en muldraði eitthvað um, að bóluefnið mundi
vera lélegt og gat um ástæðu fyrir því. Enda kom ból-
an ekki út á mér.
Saumakona, sem Ósk Sveinsdóttir hét, var þá orð-
in kaupandi að blaði, sem hét Norðurljósið. Las ég í
því frásöguna „Garibaldi og lambið.“ Kemur hún
hér:
Það fara margar sögur af þessari frelsishetju, sem
sýna mikilleik mannsins, og er þessi, sem hér fylgir,
ekki sú áhrifaminnsta:
Eitt kvöld, er hann var á herferð, hitti hann fátækan
hirði, sem hafði týnt einu lambi úr hjörð sinni og var
mjög hryggur yfír þessu, því að honum þótti svo vænt
um lambið. Garibaldi spurði menn sína, hvort þeir
vildu ekki hjálpa til að leita að lambinu í klettunum.
Margir buðust til þess, og svo fóru þeir upp til fjalla til
að leita týnda lambsins. En þeir fundu það ekki, þó að
þeir leituðu í langan tíma og sneru aftur einn og einn
til herbúðanna.
Næsta morgun fór Garibaldi ekki eins snemma á
fætur og hann var vanur. Þjónn hans fann hann sof-
andi, er hann kom inn til hans. Loksins vakti hann
hershöfðingjann. Þegar hann hafði nuddað stírumar
úr augum sér, dró hann lamb upp úr rúmi sínu og bað
þjóninn að fá hirðinum það. Þetta var týnda lambið!
Er allir hinir höfðu gefíst upp, hafði Garibaldi haldið
áfram um nóttina að leita þess, uns hann hafði fundið
það. Maðurinn, sem leitaðist við að frelsa heila þjóð
frá óvinum hennar, hafði samt líka tíma til að hugsa
um eitt lítið lamb!
Frelsari, meiri en Garibaldi, er kominn til að frelsa
- ekki einungis þjóð sína, heldur og óvini sína. Hann
er frelsari heimsins. Samt hefur hann tíma til að hugsa
um sérhvem syndara, sem ráfar um í villu og er kom-
inn upp í kletta syndarinnar. Myndin lýsir: ástandi
syndarans. „Vér fórum allir villir vega sem sauðir.“
(Jes. 53. 6.) Lambið hefur lent á klettastalli. Hjálpar-
laust kemst það alls ekki burt. Líkt er ástand allra.
Oss er brýn nauðsyn: að taka á móti frelsaranum. An
hans komumst vér ekki „heim til föðurhúsa.“
Hann kom til að leita að hinu týnda og frelsa það.
í dæmisögunni er sagt, að maðurinn leitaði að sauðn-
um, uns hann hafði fundið hann.
Þér eruð ekki af mínum sauðum, sagði Kristur við
vantrúaða Gyðinga. En mínir sauðir þekkja raust
mína. Ef þú vilt hlýða blíðri raust hans, glatast þú
aldrei að eilífu, því að hann segir: „Enginn skal slíta
þá úr hendi minni.“ (Jóh. 10. 26.-28.)
(Úr 2. árg. Nlj., febr. 1913.)
Hirðirinn góði heitt þig elskar,
hann út um auðnir leita vill þín,
mildur og blíður kallar, kallar:
Kom þú, ó, frávillti sauður til mín.
Frelsarinn góði bíður og bíður,
blíða og náð úr augum hans skín.
Hvað eftir annað hátt hann hrópar:
Harmþrungni syndari, kom þú til mín!
Viðlag:
Jesús þín leitar, Jesús þig kallar,
Jesús þig elskar, ó, kom til hans nú.
Tef þú ei lengur, hrópa af hjarta:
Herra Guð, til þín kem ég í trú.