Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 35

NORÐURLJÓSIÐ
35
Viðtal
við
Elínborgu
Guðmunds-
dóttur
Eldra fólkið býr oft yfír ýmsum fróðleik frá liðinni
tíð, sem gaman getur verið að hnýsast í.
Ég ætla að bjóða lesendum Norðurljóssins með mér
í heimsókn í Dvalarheimilið Skjaldarvík við Eyja-
fjörð til að heilsa upp á Elínborgu Guðmundsdóttur,
vistkonu þar, og fá leyfi til að leggja fyrir hana nokkr-
ar spurningar.
Hvar ert þú fædd Elínborg?
Ég er fædd í Glæsibæ í Skagafirði 2. september
1903. Faðir minn bjó þar í 8 ár.
Hvenær varðst þú fyrir trúarlegum áhrifum?
Ég var trúuð sem barn og efaði aldrei frelsisverk
Jesú Krists. Móðir mín efaði það aldrei. Hún var guð-
rækin og góð móðir, alin sjálf upp við guðrækni og
góða siðu. Hún var alin upp að nokkru hjá Guðríði í
Háagerði á Skagaströnd og syni hennar, Birni Jóns-
syni. Svo giftist hann Þorbjörgu Stefánsdóttur frá
Heiði, systur Stefáns skólameistara, og frá þeim
fermdist hún.
Móðir mín bar það fyrir brjósti, að kristindómur-
inn kæmist inn í mig strax mjög unga, svo að hún fer
til prestsins, sem var síra Hálfdán Guðjónsson, og
biður hann, löngu áður en ég hafði aldur til, að lofa
mér að vera við spurningar, þegar hann var að spyrja
böm. Það var náttúrlega auðfengið. Ég var, held ég,
ekki nema 10 eða 11 ára, en hann spurði mig nú lítið
sem von var. Það kom þó, held ég, fyrir. Hann þurfti
þess heldur ekki.
Hvenær varðst þú svo fyrir meiri trúarlegum áhrif-
um?
Það var í kringum fermingu, fyrir áhrif Svanlaugar
Jónsdóttur frá Heiði í Gönguskörðum í Skagafirði.
Foreldrar hennar höfðu flutt að Kimbastöðum, og
móðir mín var hjá þeim þar í húsmennsku með mig.
Hún vann sjálf fyrir mér þar. Svanlaug var kát og
skemmtileg, átti strax vel við mig. Hún hafði verið í
gagnfræðaskóla á Akureyri og þá kynnst starfinu á
Sjónarhæð og tekið skím. Ég man, þegar það fréttist,
að Svana væri búin að taka skírn, hvað fólkið varð
afskapléga hneykslað og fannst hún nú ekki aldeilis
hafa þurft þess með. Þá var skírt í Glerá ofan við Akur-
eyri, og ég hugsaði með mér, að Arthur Gook væri þá
alveg eins og Jóhannes skírari, sem skírði í ánni
Jórdan.
Rædduð þið Svanlaug þá um trúmál?
Já, það var nú ekki mikið. Við fundum það, við
mamma, að hún hafði breytst, mikið breytst. Ég var
ákaflega gefin fyrir söng, og Svanlaug hafði lært á
orgel. Hún fór að spila sálmana, sem hún hafði lært á
Akureyri. Hún var heima um sumarið, en um haustið
1921 fór hún til Akureyrar. Sigvaldi, kaupmaður í
París, var búinn að fá hana til að kenna bömum sín-
um. Það var ekki um annað að tala en ég færi líka. Ég
sagði mömmu þetta, og það varð úr.
Ég fór til Steingríms Matthíassonar læknis, og
hann lét taka gifsmót af bakinu á mér.
Hvernig varðst þú veik í bakinu?
Ég fékk beinkröm sem barn. Það var ómögulegt að
koma lýsi ofan í mig, ég gubbaði því alltaf. Sumarið,
sem ég varð 12 ára, óx ég mjög hratt, og þá varð þetta
mest áberandi.
Jæja, ég átti að vera einn sólarhring í sjúkrahúsinu,
meðan gifsmótið var að þorna. Síðan voru smíðaðar
umbúðir úr þykku leðri, svo að það var eins og ég væri
komin í gifs.
Og þú varst f þessum umbúðum?
Já, mörg ár. Ég komst í vist hjá Baldvini Jónssyni og
Svöfu Jónsdóttur á Akureyri og var þar um veturinn
innistúlka sem kallað var, en ég var öllum stundum,
sem ég gat, hjá Svanlaugu. Hún leigði innfrá í Lax-
dalshúsi og tók böm og unglinga heim til sín og kenndi
þeim.
Ég fór að sækja samkomurnar á Sjónarhæð með
henni og varð mjög hrifin af þeim, og einu sinni man
ég eftir skírnarsamkomu. Ég var hrifin af að finna
mann, sem gerði eins og Jóhannes skírari. Mér fannst
Drottinn alltaf vera að tala til mín á samkomunum,
þetta væri allt talað til mín. Svanlaug fann, að ég væri
undirbúin. Hún sagði við mig eitt kvöld, er hún fylgdi
mér heim: „Komdu til Jesú í kvöld, og þig mun aldrei
iðra þess.“ Þegar ég kom heim, kraup ég í fyrsta sinni
fyrir Drottni og bað hann að frelsa mig. Friður Guðs
streymdi inn í hjarta mitt. Ég breyttist hið innra, hætti
t.d. alveg að tala ljótt. Ég held þó, að það hafi alltaf
eitthvað loðað við mig af gamla lífinu. En eftir þetta
fór ég að lesa Guðs orð og biðja og fann, að það greidd-
ist úr öllum erfiðleikum. Svo kom Svanlaug seinna og
spurði mig, hvort ég hefði tekið á móti Drottni, og ég
játaði því. Ég held, að hefði ég ekki komið þettakvöld,
þá hefði það lent í útideyfu fyrir mér. En það hefði
ekkert gagnað, ef hefði átt að fara að tala við mig inni í
salnum, ég er þannig. Mig hefur aldrei iðrað þessa.