Eimreiðin - 01.05.1901, Qupperneq 25

io5
að þverra eftir alla áreynsluna og tvísýnt um úrslitin. Pá réttir
eggib því hjálpandi hönd (sjá mynd I. A), það skýtur út ofurlitl-
um nabba til móts við það. Nú er eins og sáðdýrið límist að
þessum nabba, sem síðan hverfur og um leið dregur það með sér
inn í eggið (B. C. og D.). Aðeins þessu eina hlotnast sú ham-
ingja, að komast inn, en eftir það myndast enn þéttari og öfl-
ugri himna utan um eggið, svo hinum aumingjunum, sem enn eru
að reyna kraftana og vilja feta í fótspor hins fyrsta, er gjörður
nauðugur sá kosturinn, að hætta og hvíla sig, því frá eggsins hálfu
er engrar hjálpar framar að vænta. Pau virðast hata oftekið sig
á erfiðinu, því eftir skamma stund týnast þau og deyja.
En nú er að segja frá sáðdýrinu, sem inngöngu hlaut í eggið.
Líkami þess leysist upp, það missir rófuna, og eftir verður aðeins
kjarninn, sem áður er um getið; hann sameinast kjarna eggsins
(sjá H. E. F. og G.). F’annig eru nú hinar tvær frumlur, sem
2. mynd.
áður voru sjálfstæðar, sáðdýrið og eggið, orðnar að einni frumlu
með einum kjarna. Eggið er frjóvgað og fyrsti vísir til fóstursins
er myndaður. Eað tékur að vaxa á þann hátt, að eggið klofnar
í tvo jafna hluta, við að kjarninn skiftist í tvent og myndar tvær
nýjar frumlur, sem eru eins að byggingu (2. mynd A), þær klofna
síðan aftur hver fyrir sig á sama hátt, og svo gengur koll af kolli,