Eimreiðin - 01.05.1901, Síða 70

150
endurminningin um það, sem við hafði borið um kvöldið, blakti
fyrir hugskotssjónum manna eins og vafurlogi. Loksins sigraði þó
svefninn, og menti féllu í væran blund, eins og þeir, sem hafa
góða samvizku og fullkomna meðvitund um, að þeir séu guðs börn.
Morguninn eftir var talsvert kóf með jörðunni, en sást til lofts
upp úr, og var vei ratandi bæja á milli. Menn hugðu að stúlk-
unum væri óhætt heimleiðis, enda var sumum þeirra orðið órótt,
því þær vissu, að foreldrar þeirra hlutu að hafa orðið hræddir
um þær.
»Hvaða þústa er þarna á Sæunnarholtinu?« sagði Rósa á
Bakka við systur sína, þegar þær voru komnar heim undir túnið
á Bakka.
»Eg veit það ekki«, svaraði Anna. »Pað er eins og liggi
þar maður«.
»Hver veit nema einhver hafi orðið þar úti í nótt?« sagði
Rósa, og blóðið stökk út í kinnarnar á henni.
«Guð minn góður!« kallaði Anna, »og það svona skamt frá
bænum. Það er líklega hann Sigurður. Hann gerði ráð fyrir að
koma heim í gærkvöld«.
»Eigum við ekki að vita, hvað það er?« spurði Rósa.
»Æ! mig hryllir við því, ef það skyldi vera dauður maður«,
sagði Anna.
Rétt í þessu kom hundur heiman frá bænum, og þektu syst-
urnar, aö það var Smali gamli. Hann hljóp fyrst að þústunni,
þefaði að henni og rak upp ámátlegt væl. Pví næst hljóp hann
til systranna, og flaðraði upp um þær ýlandi og skrækjandi. Svo
hljóp hann að þústunni aftur og fleygði sér niður í fönnina. Syst-
urnar höfðu staðið við á meðan, en þegar hundurinn settist að
hjá þústunni, var eins og þær gætu ekki stilt sig um að vita,
hverju þetta sætti. Pær gengu báðar í áttina, en alt í einu námu
þær staðar, og sögðu báðar í einu: ^Pað er maður«.
Pær sáu traðk á Sæunnarholtinu, eins og maðurinn hefði verið
að . ganga þar fram og aftur sér til hita. Pað var eins og hann
hefði annaðhvort ekki vitað, hvar bærinn var, eða ekki treyst sér
til að ná honum, og lagst svo loksins fyrir þarna á holtinu.
Systurnar færðu sig nær manninum, þangað til þær áttu að
eins fáein skref eftir, en þá var eins þær ætluðu að hníga niður.