Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 1

JVýöldin
(stœlt eftir enskri ,,Rhapsódíu“).
■GamVöJd er önduð! Lengi lifi Nýöld!
■Gef henni, Drottinn, lcomandi alda kraft!
Bind þú við hennar barnshönd ríkisvöndinn,
JEr vizhan ein má valda. Gróðurset
A þekking hennar þroska; látta skína
A fána hennar lieimsins stjórnarskrá!,
Með grátstaf heilsar hennar komu jörðin:
Bldur í austri steypiflóð og stormar,
Styrjöld og drepsótt eitra loft og láð,
En fyrir ströndum skrugguhljóð og skipbrot.
Eru það illspár? furður? fyrirboðar?
Eru það hryðjur árdagsins, er eyðast
pá sól er runnin?,— Sú er trúa mín:
pann sorgarsekk mun sólin lcögra gulli
Og sauma upp með silfur-viravirki.
En þó er sorg á siyði, stríð og stormar
Og árin hörð. En hetjur koma fram,
Stóreflismenn, sem fylla löndin lofsöng.
Og aftur raunir — raunir sömu og fyrri
Frá alda-öðli: augu gróin gráti,
Gröf ofan i gröf og brjóst með hjör i hjarta,
En engin sál skal f.arast — ei til fulls.
Nei, ei til fidls! Og öldin vex og viðgengst
Og feldur fánans raknar meir og meir,
Svo yflrskriftin skýrist dag frá degi.
Lífæðin fjörgast, hjartað hefst og hitnar,
Og háar sjónir vekja sem af dvala
Stórmenni, söngmenn, spelámenn og spámenn,