Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 21

IOI
BLÆR OG GEISLI.
Enn þá slítur höft og hlekki
hauður vort af brjósti sér.
Enn er köldum kólgu tnekki,
kæri röðull! svift frá þér.
Enn er söm í sumardraumi
sæluvonin, góðir menn!
Ferskum ljóss og lofts í straumi
laugumst vér að nýju enn.
Sólu vermdum blævar bárum
bornum lengst úr suðurveg,
til að nema sviða’ úr sárum,
svala og græða, heilsa ég.
Geisla þýða og blæ ég blessa;
betri enga gjöf ég veit,
komnum, til að hreinsa og hressa
hugi vora bæi og sveit.
Varmi geisli, blíði blærinn !
betur má, ef duga skal.
En er fleytifullur bærinn,
fúaloft í sveit og dal.
Glugga byrgir vanans villa;
vart nú sigrast þetta flagð.
Mörgum fellur inni illa
andrúmsloftsins nýjabragð.
Berið hátt ’ið bjarta merki,
blær og geisli, þarfir jafnt.
Þið hafið lokið þungu verki;
þó er meira eftir samt.
(Vorkvæði).
Enn þarf mikinn ís að bræða
upp um heiðar, brúnir, skörö,
svo er eftir græn að græða
grös úr köldum fúa-svörð.
Blóm með ilm og ljúfum liti,
lilju-hvít og fjólu-blá;
þesskyns blóm, er þoli og striti
þyki nokkur laun að sjá,
blóm, er hafi umfram alla
aðra kosti: seigju og þrótt,
blóm, sem ekki að foldu falla
föl á einni hélunótt.
Pér er, blær úr suðri sendur
sólu kystur, fátt um megn,
nær svo þínar halda í heudur
himindögg og gróðrarregn.
Saman hafið um aldur unnið
ótal dýrðleg furðuverk;
mörgu fúaflagi spunnið
fagurlitan blómaserk.
Ykkar sigri enginn rænir;
ykkar merki á fastan stað.
Okkar vonir, óskir, bænir
allar skipast kringum það
Blærinn þýði: blás um dalinn!
bjarti geisli: verm og lýs!
styttið þreyttum eina alin
okkur veg í paradís.
KYR MUN ÉG SITJA. (Haustkvæði).
Fallin ertu í fornan vanda, Sumar-blævar unaðsorðið
fóstra kær, með visnað skraut: ótn sinn dylur þinni strönd,
úfnir, þoku-orpnir standa kalda rétti ber á borðið
úlfar tveir á sólarbraut. blíðusnauðust vetrarhönd.