Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 28

io8
Veiðisæla vatnið þitt
vefur sig um hól og flúðir.
Einkunn þín, og athvarf mitt.
Ódauðlega hjartað þitt!
Par sem kringum kotið sitt,
kvaka og synda steggjar prúðir.
Veiðisæla vatnið þitt
vefur sig um hól og flúðir.
Yndislega áin mín!
æðin stærst frá hjarta þínu.
Hugann laða ljóðin þín
— ljúfa bernsku-vina mín!
Par sem fossinn fræðin sin
flytur berurjóðri mínu.
Yndislega áin mín!
æðin stærst frá hjarta þínu.
Alt það, sem ég unni’ og ann,
er í þínum faðmi bundið.
Alt það, sem ég fegurst fann,
fyrir berst og heitast ann.
Alt, sem gert fékk úr mér mann,
og til starfa kröftum hrundið.
Alt það, sem ég unni’ og ann,
er í þínum faðmi bundið.
Blessuð sértu, sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
— yndislega sveitin mín! —-
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin tnín!
sumar, vetur, ár og daga!
Fagra, dýra móðir mín!
minnar vöggu griðastaður.
Pegar lífsins dagur dvín,
— dýra, kæra fóstra mín!
búðu um mig við brjóstin þt'n,
bý ég þar um eilífð glaður
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður!
STJARNAN. (Mansöngur).
Líti’ eg yfir æfi mína,
ýmsu liðnu vildi’ eg týna;
stöku samt þar stjörnur skína,
er stafa geislum freðna slóð.
— Leiðarblys svo ljúf og góð. —
Fyrst af öllum þekki’ eg þína,
því á himni mínum
byrgði hún aldrei bjarma af ljóma sínum.
Eegar næddu norðanvindar,
náhjúp skrýddust fjallatindar,
frusu allar auðar lindar
— alt var byrgt í klaka og snjó;
þá var hún mín hugarfró.
Gegnum húmský hels og syndar
heiðskír bjarminn glóði,
huggaði mig og hitaði köldu blóði