Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 40

Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 40
120 stökurnar: »Enginn grætur íslending« o. s. frv. Sá sem rennir grun í það djúp þunglyndis, sem þessar stökur eru runnar af, hann skilur hvað þessi orð þýða: sælir eru andlega fátækir, þeir geta nefnilega ekki fundið eins til. Jónas hafði sjálfur sagt: .......beztu blómin gróa í brjóstum, sem að geta fundið til. Hæðni lífsins sýndi honum, að þar vaxa líka þyrnarnir, sem sárast stinga. Pað er ekki erfitt að gera sér að nokkru leyti hugmynd um astand þessa velgjörðamanns allra vor síðasta skammdegið, sem hann lifði, og það virðist geta gert skiljanlega breytinguna. Hann hefur oftast kúrt heirna í sínu óvistlega einstæðingsherbergi, sárlega kvalinn af þungum hugsunum, »einn og óstuddur«. Honum fanst hann eiga skamt eftir ólifað, og þegar hann hugleiddi horfna æfi, fanst honum lífinu eytt til ónýtis. Hvað hafði hann afrekað með sínum frábæru hæfileikum? Hann hafði að vísu ort fáein kvæði, hin fegurstu, sem til voru á íslenzku, en varla hefur hon- um fundist mikið að gert (sbr. »veit jeg að stuttri stundarbið stefin mín öngvir finna«), hann hefði getað afkastað svo miklu meira, ef gæfa hefði fylgt. Og hvers hafði hann notið? Hann, sem að náttúrufari var allra manna hæfastur til að njóta; hann, sem glöggskygnastur hefur verið á alla fegurð. Eetta varð ein- ungis til þess, að sársauki og söknuður þröngdu honum miklu fastar en hversdagsmönnum. Nú hefur rifjast upp fyrir honum greinilega hvert skifti, sem honum höfðu verið mislagðar hendur (»hefði ég betur« —) og sárt hefur hann harmað ekki sízt »það sem hann aldrei misti«. Hugur hans hefur hvað eftir annað hvarflað að dauðanum; að dreyma þennan vonda draum og vakna ekki til neins betra, að hafa þetta harða og hæðilega líf bótalaust. Ó mikli guð ! e k k e r t að ending — ó megn hörmunga! eilífur dauði....... En nú gat hann ekki risið undir oki þessara sanninda lengur; þetta gátu ekki verið sannindi; og það verður úr, að hann fleygir sér í faðm trúarinnar. En að það er efunarmaður, sem leitast við að hverfa aftur, kemur greinilega fram í því, að hann skygnist um eftir rökum, til að styðja með trú sína. Og það lítur út
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.