Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 56

136
Ofurlitlu leiftri brá fyrir í tárvotum augunum sem snöggvast.
Svo varð hún aftur stúrin og mælti með angurblíðri kvennrödd:
Við erum ekki börn lengur — því er betur.
Hvað viltu þá? spurði ég, — til Ameríku? Viltu fara til
Ameríku?
Hún kiptist við eins og stungið.barn — eins og nálstungið
barn:
Til Ameríku? Með hinum? Berast með straumnum, — út
í, fram í, niður í haf og hyldýpi þjóðernisdauðans, tungueyðing-
arinnar? — aldrei, aldrei!
Eigum við þá að ganga upp á Hádegishnjúk og Náttmála-
nibbu ? Par er svo víðsýnt og fallegt.
Hún greip fram í og mælti:
— vita hvort við sjáum inn í guðsríki, náum upp í sólina?
— Við erum nú ekki börn lengur — því miður.
En víðsýnið er svo ljómandi af þessum hæðum. Systir, víð-
sýnið er svo ljómandi. Viltu ekki sjá út á haf, út yfir höf og lönd?
Hún hugsaði sig um og sagði svo:
Jú, að vísu er fallegt að litast þar um. Paðan má sjá heim-
inn og hlutina undir tálblæjunni, tálmóðunni, sem fjarlægðin blá-
málar dauðann með, dauðann og eyðilegginguna, svo að þau líta
út eins og ljósálfar í draumi þjóðtrúarinnar. —- En ég vil ekki
þetta fals, þessa blekkingarblæju. Eg vil sjá hlutina eins og þeir
eru í raun og veru.
En gáðu að einu, mælti ég. — Hlutirnir hafa tvær hliðar:
rétthverfu og ranghverfu, eða ásýnd og baksvip. Við megum
ekki festa augun alt of mjög við ranghverfuna, eða baksvipinn,
heldur ættum við að gleðja okkur við ásýndina.
Grunnfærni, grunnfærni! svaraði systir mín. Vel mælir þú.
En hvað verður úr faguryrðum þínum, þegar þess er gætt, að flest
meginöfl hlutanna eru í ranghverfunni.
— Eg þagnaði, en hugsaði þeim mun fleira. Ég sá nú og
skildi, að systir mín var sjúk, að hún hafði tekið sjúkdóm, sem er
hverjum sjúkleik verri, —- hjartaveiki, sem heitir lífsleiði.
Systur mína dreymdi margt og mikið hverja stund, sem höfgi
féll á hana. Jafnan dreymdi hana um réttlætið.