Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 25

io5
»Horf ei upp til brattra brúna,
beyg þig niður — sjá þar gröf,
stöfun myrkra, máðra rúna,
meinastörf og skammvinn töf.
Gaktu burt úr grænum lundi!
grasið visnar, blóminn deyr.
>>Sæk þú ekki á feðra fundi,
feigur ertu, en dauðir þeir.«
Pær sem vilja á kaldan klaka
komið öllum gróðri fá;
þær sern einar vilja vaka
vöggu manns og gröfum hjá;
þær sem vilja vista í sauri
vitund göfga, er þráir, man,
þær sem vilja ausa auri
andans mjalla-fáðan svan.
Fals og lygi! — Brattar brúnir
benda og lyfta ungri sál.
Nem þú spakar reynslu-rúnir,
ritning þína og Hávamál.
Feigð og dauði! — Ern og ungur
upp af báli Fönix rís.
Moldin á sér mælskar tungur,
minning verkið, blómsveig hrís.
Altaf hvetja áar mögu:
»Áfram hærra á takmark fast!
Munið’ ekki í margri sögu
merkið hné og fióttinn brast?
Stefnulausa hálfleiks hringlið
hefir aldrei rudda braut!
Fram á hólminn hugarvinglið
hefir það að förunaut.«
Einskisvert er eir að spara,
ef þú kastar gulli burt.
Verða muntu í verjur fara,
viljirðu sigla rokið þurt.
Ef að þarftu að sigla á sjóinn,
sittu ei af þér minsta byr.
Hæfir ei leggja hönd á plóginn
horfa um öxla og standa kyr.
Hinn og þessi og við allir
ótalsinnum gjörum það;
því eru fleiri hreysi en hallir,
hrjóstrin köld í blómreits stað,
illgresi, sem ýmsir ræta,
ónýt handtök, gagnlaus spor.
Ein er líkn: að enn má bæta
axarsköft og mistök vor.
Arfar manns er eina vonin,
alt sem gjörir stríðið létt.
Binda oss við barnið, soninn
blóð og skylda, jafnt og þétt.
Sökum hans úr rúst frá rótum
rís það upp, er hrundi og brann.
Skal með berum, blóðgum fótum
brotinn ísinn fyrir hann.
Vonin ljúfa ber að baki
blóðsins hvöt og skyldurækt,
sú, að hann í hendur taki
hervopn manns" með þrekið nægt,
og þeim kunni betur beita,
berjist harðar, vinni meir;
hafi upp úr sínum sveita
sælustundir fleiri en þeir.
Seint og snemma, árum öllum
að því marki róa ber:
Fjölgi kostum, fækki göllum,
framtíð betri, en sú sem er.
Ef að ég í engum greinum
áum dauðum lengra næ,
þá er um leið til einskis einum
ættlið varpað burt á glæ.