Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 23

103
Enn er fagurt út um sveitir,
öll þó fræin blundi í grund.
Hér er m'argt, sem hita veitir,
hjörtum vorum, lund og mund.
Saga þjóöar, söngvar, kvæöi
sálu margri varma bjó.
Rækjum göfug framandfræði
fóstru vorrar betur þó.
Vel skal hlynna að þeim auði,
engu farga, hvað sem sker.
Eyðing hans og okkar dauði
upp á sama daginn ber.
— Dauði vor sem þjóð, er þekki
þýðing sína, hlutverk, starf,
sem vill fleira en heimskuhlekki
húsgangs kynslóð gefa í arf.
Látum sjá, að sé ei fokið,
svellagrund, í öll þín skjól.
Ei er þinni árbók lokið,
eyjan köld, við norður-pól.
þjóðarstofn skal gildna og gróa,
gamalt drauma heitorð efnt;
grein á honum græna og frjóva
geta vildi ég okkur nefnt.
Grein, sem vetrar grimmur kraftur
getur aðeins beygt um stund;
grein, sem lyftist óðar aftur
upp mót sól í fögrum lund;
grein, sem vill ei hverjum hneigja
heimskublæ, sem tízku-rós;
grein, sem teldi gróða að deyja,
gæti hún tendrað meira ljós.
Pví skal enginn þurfa að kvíða,
þó að vetur brýni raust.
Bjartar dúfur betri tíða
boðin flytja endalaust.
Hamast rammi kyngikraftur.
kveddu dauðan geisla og blæ.
Grafinn skal vor Eden aftur
undan þínum gaddi og snæ.
ÁFRAM LENGRA, OFAR, HÆRRA!
Áfram lengra, ofar, hærra!
upp mót fjallsins háu brún!
Þetta öllum stöfum stærra
stendur letrað; nem þá rún.
Lærðu hennar þýðing þekkja.
Pína sjón við andann bind.
Lát þig engan blindan blekkja
bókstafsþræl í neintii mynd.
Engan blekkja, sem að segir:
»Sof mitt barn og korri-ró!
eru duftsins dægurvegir
dalbotn þessi út að sjó.
— Lóng er mentin, œfin stuit.
Fjallið geymir feikn og undur;
fyrir handan logi gýs.
Par er enginn unaðslundur,
enginn guð né paradís.«
Áfram lengra, ofar, hærra!
upp þar morgunroðinn skín!
fetta hverju hrópi skærra
heróp berst í eyru mín;
heróp snjalt, er gnýr og gellur,
gæðir lúinn fjöri’ og þrótt;
blóðið heita sýður, svellur
sigurdraumi um myrka nótt.