Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 8

84
Danmörku. Er nægilegt að nefna jafn-heimsfræga baðstaði og
Wiesbaden, Ems, Homburg, Marienbad, Vichy, Aix les bains,
Laurvik, Sandefjord og Silkeborg. Eg gríp þessi nöfn aðeins af
handahófi, því að baðstaðirnir nema hundruðum. Á flestum hin-
um eiginlegu baðstöðum er vatnið, sem notað er til baðanna,
blandað ýmsum efnum, sem hafa heilnæm og styrkjandi áhrif á
líkamann. Einkum eru það járn, brennisteinn, radíumsölt og
margskonar önnur sölt og sýrur, sem finnast í vatninu á þessum
baðstöðum. Til þessara baðstaða leita sjúklingar með mjög marg-
víslega sjúkdóma, en þó einkum þeir, er þjást af gigt, hverju
nafni sem nefnist, blóð- og taugaveiklun, hjartveiki, vissum teg-
undum af brjóstveiki (þó ekki berklum), lifrar-, maga-, nýrna- og
þarmsjúkdómum, fitusýki, og húðsjúkdómum og mörgum öðrum
krankleik. En það yrði of langt mál, ef skýra ætti nánar frá
hinum ýmsu baða- og lækningaaðferðum á hinum stóru og frægu
baðstöðum, þar sem þúsundir manna árlega fá bót meina sinna
og lækning á margskonar þrautum og sjúkdómum, og ná aftur
fullri heilsu.
En ég vil nota tækifærið til að benda á, að á Islandi eru til
vötn og keldur, sem hafa að geyma ýms frumefni og efnasam-
bönd, t. d. radíum, brennistein og járn, og ættu því efnaðir ís-
lendingar að taka sig saman, mynda hlutafélag og koma á stofn
baðstöð við einhverja af þessum keldum, sem bezt eru til þess
fallnar. Eins og bent hefir verið á, eru lækningaböð ein af mik-
ilvægustu lækningameðulum nútímans, og það væri bæði þjóðlegt
og þarflegt fyrirtæki fyrir land og lýð, að koma á íót baðstofn-
un, er fullnægði kröfum tímans. Margir þeirra, sem ekki eiga
kost á að ferðast til útlanda sér til heilsubótar, myndu þar geta
fengið lækningu margra þrauta og þjáninga. Og á hinn bóginn
er það engum vafa undirorpið, að slík baðstofnun á Islandi mundi
með tímanum geta borgað sig, því útlendir auðmenn myndu sjálf-
sagt leita til hennar, eins og til annarra baðstaða um allan heim,
ef hún yrði vel úr garði ger.
I hinni stuttu, en vel rituðu, heilsufræði Steingríms læknis
Matthíassonar fer höf. helzt til fáum orðum um böð yfirleitt sem
sjálfsagða heilsusamlega skyldu hvers siðaðs manns, sem nokkur
tök hefir á að njóta baða. Hann getur ekki um, hve oft beri að
taka heita laug, bendir heldur ekki á neinar aðferðir, þar sem
engar baðstofur eða baðstofnanir eru til, og menn verða sjálfir