Eimreiðin - 01.05.1916, Blaðsíða 15

91
Ei þótt eg fái
aftur brugðið
ykkar ákveðnum
örlaga-dómi,
vel má eg leggja
lið í þraut,
og ljósvana manni
líknsemd veita.
Verða skal ei vænlegum
vöggu-sveini
varnað vitsmuna
og viljaþreks,
hyldjúps hugskots
og hyggju skarprar.
— Glögg skal sálar-sýn,
þótt sortni fyr augum.
Lagði ljós-freyja
á lokka-höfuð
líknarmund
liljuhvíta.
Skráði himindís
hollrúnar
orku og atgervis
á enni sveins.
Vaknaði vöggu-barn
af værum blundi;
birtust brosgeislar
í bláum augum.
— Teflt var teningum
tjóns og gæfu.
— Eftir gekk alt,
sem á var kveðið.
Ondverða æsku
æfi sinnar
leit hann ljós
og ljúfar sjónir.
Grúfði æ síðan
garps að höfði
sífelt svartnætti
sjötigi vetra.
Svo þótti mér,
er sá ég inn horfna
mitt í mannþröng
að málstefnu,
eins og fjallstindur,
frera þakinn,
ypti íshjálmi
yfir heiðum.
Einkenni ættlands
í þér birtust:
höfuð hjarnjökull,
en í hjarta eldur.
Öflugar andstæður
í eðli þínu
háðu hvíldarlaus
Hjaðningavíg.
Er það undarlegt,
þótt yrði ei jafnan
hnífrétt horf þitt
í hug og málií
— Ei er auðstýrt,
þótt augna njótum,
mark á meðalhófs
í mannheimi.
Mun minnisstæð
mörgum verða
fræði-frásögn þín
af fornum greinum.
Rann þitt mælta mál,
magni þrungið,