Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 30

ioó
svona einbeittan og ósvífinn og svona hjartanlega samvizkulaus-
an, — því að það skein út úr allri blíðunni. Hver skyldi njóta
þeirrar blessunar, að eiga þennan mann í kjördæmi sínu f — Skyldi
það vera ég sjálfur? — Hvað sem þessu leið, ég mátti til með að
koma mér vel við þennan mann. Hver veit nema hann yrði oft-
ar á vegi mínum — og þar að auki var hann mér líklega gamal-
kunnugur.
»Hvernig líður þér?« spurði hann undur-blíðlega.
»0-o, — þetta svona,« sagði ég. »Eg er orðinn hálf-þreyttur
á þessu stagli.«
* »PaÖ er von. Petta er seig-drepandi helvíti. Ég kannast við
það.«
Ég leit upp stórum augum. Hafði hann nokkurn tíma —? Nú,
hann gat nú kannast við það fyrir því. Svona menn setja sig inn
í alla skapaða hluti.
»Má ég ekki bjóða þér kaffibolla með mér niðri í Kringlu?«
spurði ég.
»Jú, ég þakka fyrir. — Mig langaði hvort sem er til að fá að
tala við þig fáein orð.«
• Einslega —?«
»0-nei, — til dæmis niðri í Kringlu. Par er gott að vera.
það er ekkert launungarmál, ekkert annað en kunningjarabb.
Par eru allir að tala saman, svo að þar hlustar enginn á
okkur.«
»Jæja, — þá skulum við koma þangað.«
V.
Kringla var full af þingmönnum og þinggestum, reykjarsvælu,
kaffigufu og öðru þaðan af verra. Flestir stóðu á miðju gólfinu,
hjúpaðir tóbakssvælunni eins og Júnó skýinu, og skvöldruðu hver
í kapp við annan. Kringla bergmálaði alt, sem þeir sögðu, svo
að maður naut þess tvisvar.
Við náðum í borð, vinur minn og ég, og ég náði í kaffi handa
okkur.
Og nú fékk ég annað að hlusta á en tvöfalt skvaldrið í kring-
um mig.
»Líður þér annars ekki skolli vel síðan þú varðst löggjafi?*
sagði maðurinn,