Eimreiðin - 01.09.1916, Blaðsíða 66

222
orðin hálfgjörður táradalur, kvennfólkið í sorgarbúningi eða í sekk
og ösku og hefði selt af hendi gull sín til ríkisfjárhirzlunnar, en
fengið járnhringa í staðinn með innsigli keisarans. — Ég sá lítið
af sorgarbúningum og enga járnhringa. Évert á móti virtust Ber-
línardrósirnar alls ekki standa að baki systrum sínum í öðrum
stórbæjum að kvennlegri sundurgerð, og sýndust ekki »fela gull
sín og gersemar«, eins og þeir gjörðu fyrrum, karlarnir, á dög-
um Eysteins konungs.
Leikhús og aðrir skemtistaðir voru fullir af fólki á hverju
kveldi, og var erfitt að ná í aðgöngumiða að sumum leikhúsun-
um, nema með margra daga fyrirvara. Og þó voru það ekki ein-
göngu glensmiklir gamanleikir, eftirsóknarverðir fyrir skemtanafíkna
alþýðu, sem leiknir voru, heldur líka alvörumiklir og efnisþrungnir
leikir, sem útheimta mentaðan skilning og góðan smekk, til þess
að menn njóti hins skáldlega gildis þeirra. Leikrit eins og »Kejser
og Galilæer« íbsens, sem flestum þykir torskilið og strembið,
»Faust« Goethes (ekki söngleikurinn, heldur hið upprunalega
»drama«) og »Per Gynt« eftir Ibsen drógu að sér húsfylli, einnig
á þessum ófriðartíma, og sáust auglýst hvert kveldið eftir annað.
Bar þetta bæði vott um hið háa menningarstig Pjóðverja og um
það, að ekki var budda enn þá tóm hjá miklum þorra manna —
þrátt fyrir dýrtíðina.
Eitt kveldið fór ég að hlusta á söngleikinn »Sigfried« eftir
Wagner. Pótti mér það skemtilegt kveld, því hvorttveggja var,
að efni leiksins var mér kært, og ekki gjörðu tónar Wagners að
spilla áhrifunum. Sigfried er sami maðurinn og Sigurður Fáfnis-
bani. Hann drepur Fáfni og sækir gullið á Gnítaheiði. En síðan
ríður hann vafurlogann og rístur brynju af Brynhildi Buðladóttur.
Er þetta alt sýnt mjög átakanlega í leiknum, jafnvel ferlíkið, orm-
urinn Fáfnir, er hann skríður til vatns, og Sigurður leggur hann
með sverðinu Gram. Fyrir hvern þann, sem er söngvinn að
upplagi, er fátt áhrifameira og yndislegra, en að horfa og hlýða
á fagran söngleik. Hvergi er söngurinn betri og hljóðfærin betur
leikin en í miljónabæjunum, eins og Berlín, París og London. Par
er ekkert til sparað, þangað streyma beztu kraftarnir og þar er að-
sóknin nóg til að launa þeim duglega. Leikendurnir eru Valdir
söngmenn og söngkonur, sem kveðast á í fögrum kvæðum með
hverju laginu öðru fallegra, en stöðugt undirspil hljóðfæra fylgir og
fyllirí skörðin — fiðlur, básúnur, hljóðpípur, hörpurog aðrirstrengleikir^