Eimreiðin - 01.09.1916, Qupperneq 73

229
Vesalings Frakkarnir! Gaman væri nú að sjá, hugsaði' ég,
hve glaðna mundi yfir þeim, ef alt í einu, út úr næstu götu,
kæmu vopnafélagar þeirra »les dragons*, riddararnir fríðu, syngj-
andi Marseille-braginn — sigri hrósandi komnir inn í Berlín —i
með skygða hjálma og skínandi brynjur. — Pað hefði orðið
fagnaðarfundur og hýrnað yfir föngunum.
»aux armes, citoyens!
formez vos bataillons!«
Pað var svo ömurlegt — ég gleymi þeirri sjón aldrei, að sjá
þessa góðlyndu og fyrrum glaðlegu Frakka ganga nú hnipna og
hnuggna eftir Berlínargötum með sinn þunga kross á baki. Þeir
höfðu í rauninni hugsað sér, að koman til Berlín yrði eitthvað til-
komumeiri, því þangað mundu þeir koma sem sigurvegarar, til að
velta Vilhjálmi úr keisaradómi, og fengju svo að lifa og leika sér
nokkra daga eftir hjartans óskum í hinni yfirunnu borg. Pessi
vonbrigði gjörðu hlutskiftið enn þungbærara, og von þó þeir
væru hnugnir. Mig langaði til að gleðja þá, þó ekki væri nema
með einu frönsku orði. Aðeins orðin »Vive la France!« (lifi
Frakkland) hefðu sjálfsagt hýrgað þá í bili og hitað þeim um
hjartaræturnar. En ég var sú raggeit, að þora það ekki, því ég
vissi, að þýzku dátunum, sem voru á milli okkar, var laus gikk-
urinn og byssurnar hlaðnar.
Fangaflokkurinn staulaðist áfram undan skipunarorðum þýzku
foringjanna, sem glumdu í loftinu ltkt og svipuhögg. Pið vesa-
lings — vesalings fangar! Feður og fyrirvinnur ástkærra eigin-
kvenna og ungra barna, bræður og unnustar ungra og fríðra
meyja, sem sitja nú með sárt enni og syrgja heima, og synir og
ellistoðir gamalla og góðra foreldra, sem út úr neyð verða nú
að leita sveitar sinnar og ásjár annarra. Margur á bágt í ver-
öldinni um þessar mundir, en fátt mun ömurlegra en fangavist í
óvinalandi. Pað er hart, að þurfa að líða fyrir afglöp annarra,
hvort sem er líkamleg sár og örkuml eða andlegan sársauka og
söknuð sem fangi. — Quidquid. delirant reges, plectuntur Achivi
(þ. e. Fyrir afglöp valdhafanna verða Grikkir að gjalda). Við segj-
um á íslenzku: »Grísir gjalda, en gömul svín valda.«
Einhver hefir sagt, að þessu stríði mundi fljótt verða lokið*
ef keisarar, kóngar og stjórnmálamenn fengju að þola vosbúð
skotgrafanna, sár og limlestingar á vígvöllunum og leiðindi fanga-