Eimreiðin - 01.01.1920, Side 27

EIMREIÐIN]
SMÁKVÆÐI
27
Skeytir hann ei um boð né bann
bítur fé í högum,
dræpur hvar sem hittist hann
að .hunda og manna lögum.
II.
Mannúðin okkar manna
er mikil og dásamlig.
Við göngum svo langt í gæðum,
að guð má vara sig.
Við segjum að alt, sem andar,
sé ættingjar guðs og manns,
og sjáum við fugla og fiska,
við finnum til skyldleikans.
Og fjölgunarráð eru fundin
og friðunarlög eru sett,
en refurinn einn er enn þá
utan við lög og rétt.
Því hann er meðbiðill manna
til matarins, það er nóg;
og svo er hann ekki ætur,
sem út yfir tekur þó.
Við elskum alt, sem lifir
ef oss það skilist gat,
að það gæti orðið
á einhvern hátt að mat.
En það sem ei verður etið,
aldrei lagavernd fær,
því þangað kemst mannúð manna,
sem matarvonin nær.