Eimreiðin - 01.01.1920, Blaðsíða 113

EIMREIÐIN]
FRESKÓ
113
skeytti ekkert um nautnir holdsins. En nú er eg hræddur
um, að eg hafi ekki verið annað en eitt af þessum fífl-
um, sem þykjast fyrirlíta það, sem þau ekki hafa.
Þó er það mikill munur í loftslaginu okkar suður frá
að þola harðréttið. t*ar þarf minna að eta og drekka, og
tómt herbergi er ekki eins eyðilegt, þegar suðræna sólin
fyllir það birtu og yl, og villivínviðurinn slöngvast um
gluggagrindina. Og samt — það er ekki sældarbrauð að
vera í Capúa, þegar hver morgundagurinn ber í skauti
sér áhyggjur og erfiði og engin leið sýnist út úr krögg-
unum. Trúið mér til þess, það eru ekki neinar ástar-
sorgir vegna konu, sem koma mér til þess að kvíða fyrir
þeirri stund, þegar eg á að fara héðan. Nei; það eru
miklu Iægri tilfinningar og óskáldlegri, sem hefta hug
minn. Eg er hvorki eins rólyndur né hafinn yfir öll ytri
lífskjör eins og eg hélt, en eg er ávalt jafnþakklátur yður
og ber jafna lotningu fyrir yður. Yðar —«.
Charterys greifinna, Acornby í Salop, til signore Leonis
Renzo, Milton Ernest:
»Hvernig gengur með myndirnar? Skrifið mér hingað
og segið mér, hvernig yður líður!«
Leonis Renzo til háæruverðugs prests, síra Eccelino
Ferraris:
»Eg þarf að segja yður frá dálitlu, sem hefir æst huga
minn og gert mér órótt innan brjósts, en ef til vill getið
þér eytt þeim óróleika hjá mér, er þér fáið að heyra um
það. Eg verð fyrst að segja frá því, að þegar greifinnan
fór héðan, lét hún eftir hjá mér lyklana að lesstofunni
og gaf mér ótakmarkað leyfi til þess, að ganga þar um
allar hirslur og rannsaka bækur og gamlar prentaðar
myndir, sem þar er mjög mikið til af. Þetta aðalsfólk í
ætt hennar er nú ef til vill ekki sérlega listhneigt, en
jarlinn gamli, Alured, sem móðir greifinnunnar erfði að
aleigu hans, sýnist hafa safnað ýmsu, og næstum alt hér,
sem að listum lýtur, er frá honum komið. Eg skoraðist
undan því að taka við lyklunum, en hún lagði svo fast
að mér og lét á sér sjá, að henni þætti mikið fyrir því,
ef eg vildi ekki þiggja af henni þennan vott um full-
8