Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 54

54
ARNGERÐUR
IEIMREIÐIN
hún og tók mig á annan handlegginn, en hinn lagði hún
ástúðlega um hálsinn á móður minni.
•Svo fórum við öll inn í bæ.
Við mamma sváfum í stóra stofurúminu um nóttina.
Arngerður settist á rúmstokkinn framan við mömmu,
þegar við vorum háttuð. Eg sá, að þær héldust í hendur
og töluðu saman, þangað til eg sofnaði. Eg veit ekki,
hvað eg hefi sofið lengi, en einhvern tíma um nóttina
vaknaði eg. þá fanst mér móðir mín vera vakandi og
Arngerður krjúpa framan við rúmið grátandi. Mér þótti
þetta eitthvað ónotalegt. »Mamma!« sagði eg í hálfum
hljóðum.
»Já, eg er hérna, elskan mín!« sagði mamma, sneri sér
að mér og lagði yfir mig arminn. Arngerður leið hljóð-
laust út úr stofunni.
Samstundis sofnaði eg aftur.
Um morguninn var glaða-sólskin. Arngerður stóð bros-
andi með kaffibakka í höndunum framan við rúmið. Eg
hélt hálfvegis, að mig hefði dreymt um nóttina, að hún
hefði verið að gráta.
Eg fór oft fram að Stórubrekkum eftir þetta, meðan eg
var barn. Slundum var eg þar viku eða hálfan mánuð í
einu. Mér þótti fjarska vænt um afa og ömmu og Arn-
gerði frænku mína.
Á Stórubrekkum var margt fólk. Mér fanst amma alt
af vera að segja fyrir verkum. En aldrei heyrði eg hana
skipa Arngerði neitt. Arngerður var samt alt af að vinna.
Stundum var hún að sauma eilthvað fallegt, stundum að
vrfa áklæði í stóra vefstólnum hennar ömmu — þá rélli
eg henni glitþræðina —; stundum sat hún og spann þráð,
undursmáan; mér fanst hann ekki gildari en fínt manns-
hár. Oft var hún að hjálpa ömmu í eldhúsinu, einkum
við ostagerð og smjörtilbúning. En eg sá hana aldrei
raka eða þurka hey nema heima á túninu. Hún var oft-
ast í bænum hjá ömmu. — Alt af var hún tekin til
augnanna, eins og hún hefði verið að gráta, og oft tók
eg eftir þessum undarlegu smádráttum í kringum vinstra
augað á henni.