Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 61

EIMREIÐIK]
ARNGERÐUR
61
íem giftar voru. Þær komu oft til hennar og sýndu henni
börnin sín jafnóðum og þau fæddust og stálpuðust. Pá
var hún glöð. Síðari árin voru þær hættar að nefna það
við hana að koma. Þær vissu, að það var ekki til neins«.
f*etta er saga Arngerðar. Eg hefi skrifað hana að
nokkru leyti eftir frásögn gömlu konunnar, sem þekti
Arngerði frá því að hún var barn, og að nokkru leyti
•eftir eigin minni. En nú ætla eg að bæta við frásögn um
atburði, er snerta sjálfan mig.
Þegar eg var um tvítugt, feldi eg ástarhug til stúlku á
mínu reki; hún var af góðu bergi brotin, en bláfátæk.
"Við hétum hvort öðru trú og ást og vorum sæl þangað
til faðir minn komst að trúlofun okkar. Hann gat ekki
tieyrt, að eg tæki mér þessa stúlku fyrir konu. Eg þóttist
þá fullviss um, að það væri eingöngu vegna fátæktar
hennar, því að faðir minn var einhver mesti bóndi hér-
aðsins. Síðar hefir mér stundum komið til hugar, að
hann hafi ekki eingöngu litið á efnin, heldur fleira, sem
verða myndi steinar í götu okkar. Móðir mín var dáin
íyrir fimm árum, þegar þetta gerðist. Aldrei hafði eg
fundið sárar til þess að vera móðurlaus heldur en þá.
Eg mundi, hve mild og góð móðir mín hafði ætíð verið,
og óskaði þess heitt, að hún hefði verið komin til þess
Æð mýkja skap föður míns. Það var vitanlega til lítils.
Mamma var dáin, og eg var einn með sorg mína. Eg
veit ekki, hvernig það atvikaðist, að mér datt Arngerður
móðursystir í hug. Um leið rann upp vonarstjarna í huga
mínum. Mér fanst eins og hvíslað að mér: Farðu til Arn-
gerðar! Hún getur hjálpað þér. Eg afréð að finna hana,
en því nær sem eg kom bænum á Stórubrekkum, því
fjær sanni fanst mér það vera, að hún gæli nokkuð
hjálpað mér. En hvað sem því leið var mér einhver
huggun í því að sjá hana. Hún myndi þó að minsta
kosti skilja ástæðu mina betur en aðrir.
Um kvöldið sátum við saman sunnan undir bænum og
ræddum vandamál okkar unnustu minnar. Arngerður var
lengi hljóð, þegar hún hafði heyrt sögu okkar. Bæjarlæk-
«rinn suðaði, og döggin tók að falla. Eg leit upp og sá