Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 86

86
GÓÐA NÓTT
[EIMREIÐIN
dálítið af nautakjöti, en flestir höfðu að eins nokkrar
beinakex-kökur. Það var ekki upp á marga fiska, en við
vissum, að hið mundi verða á kvöldverðinum, sem oftast
nær var tevatn og brauðsneið og ein matskeið áf ávaxta-
mauki — og annað ekki. — —
Okkur varð skyndilega litið til dyranna. Hún var
opnuð hægt og gætilega, og inn gægðist drenghnokki lít-
ill. Hann var á að giska tólf ára, ljóshærður og grá-
cygur, vel vaxinn og snyrtilegur og undur góðlegur og þó
dálitil harka í svipnum. Hann hafði litinn staf í hendi.
Hann horfði frá einu andliti til annars. — Hann hafði
að eins hálfopnað hurðina, en skyndilega opnaði hann
hana alveg, eins og hann hefði reiknað út, að öllu væri
óhætt. Og inn komu þrír aðrir drenghnokkar. Peir voru
yngri en sá, sem fyrst gægðist inn, og ver til fara. Þeir
voru berfættir og yfirhafnalausir, allir horaðir og auðsæi-
lega svangir. Sá, er inn hafði gægst, var bersýnilega for-
ingi hinna.
Þeir lokuðu hurðinni og horfðu með undrandi augna-
ráði á þenna snæðandi hóp.
í hóp okkar var Rúmeni nokkur, bráður í lund og
harla góðmenni.
Hann stóð á fætur.
»Út með ykkur! Út!« sagði hann. Og á afskaplegri
ensku tók hann til að úthúða Þjóðverjum og öllu þýsku.
»Rólegur, Jack! Rólegur!« sagði Dick. Hann var kor-
pórall, ungur maður og góðlyndur.
»Óþarft að rjúka svona upp, Jack! eins og þessir
hnokkar væru herráð keisarans!«
Dick hló við.
»Komið hingað, litlu Þýskarar!« sagði hann. Og með
bendingum gat hann látið þá skilja, að hann vildi, að
þeir kæmu nær ofninum.
»Petta skal eg muna þér alla mína æfi, Dick!« sagði
Joachim. Hann var af þýskum ættum og gat fleytt sér í
þýsku. Við kölluðum hann Joe. En nú fóru aðrir að
leggja Jack lið. En eg og aðrir tókum málstað Dicks, og
urðu hinir að lúta í lægra haldi innan stundar.