Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 98

98
TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR
[EIMIIEIÐIM
samlegt athæö. En grunur var þar sama sem dauðinn,
því að hitt alt annaðist pinubekkurinn.
Þá telur Galdrahamarinn upp ýms »ærleg og postulleg
brögð«, sem beita megi til þess að veiða galdrakonur.
Eitt af þeim er það að skrifa alls konar lygi í dómabók-
ina, til þess að vörnin skuli fara út um þúfur. Annað
það að lofa þeim frelsi, ef þær meðgangi. Þriðja það, að
fangavörðurinn segist ætla að fara í ferð. Koma svo
konur nokkrar til fangans og bjóða henni að hjálpa
• henni til að strjúka, ef hún kenni þeim eitthvað í göldr-
um. »Höfum við margar veitt í þessa snöru«, bæta höf-
undarnir við hróðugir.
Vilji galdrakonurnar ekki meðganga með góðu, og það
gerðu þær auðvitað næstum því aldrei, því að flestar
komu alveg af fjöllum, þegar þær voru handteknar, þá
segir Galdrahamarinn að nota verði pyndingar. Sumar
eru undir svo sterkri vörn Satans, að þær fást aldrei til
að meðganga, hvernig sem með þær er farið. Aðrar aftur
á móti yörgefur hann þegar í stað, svo að þær verða að
meðganga.
Bannað var að endurtaka pyndingu. En Galdrahamar-
inn fer í kring um þau lög með því, að það megi ávalt
»fresta« píningu og whalda henni áfram«. Biðja höf. dóm-
arana að gæta þessa veí og aldrei segja: »Pyndingin
verður endurtekin á morgun«, heldur: »Pyndingunni
verður haldið áfram á morgun«. Annars verður þessu
öllu lýst nánar síðar.
Ávalt skal leiða galdrakonu aftur á bak inn í réttar-
salinn, því að annars getur hún gert dómurunum tjón
með augnaráði sínu. Áður skal hún vera klædd úr öllum
fötum, bæði til þess að hún skuli engan hlut geta falið á
sér (galdraverkfæri) og svo til þess að leita að galdra-
merkjum á líkamanum (stigmata diaboli).
Nánar skal svo ekki gerð grein fyrir fyrirmælum
Galdrahamarsins til þess að forðast endurtekningar. Þessu
var öllu framfylgt og það með þeirri grimd og miskunn-
arleysi, sem einkendi rannsóknardómstólana. Jafnvel þau