Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 99

eimreiðik) TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR 99
fáu ákvæði Galdrahamarsins, sem heldur virtust draga úr
heiftinni, voru fótum troðin.
Rannsóknadómararnir ferðuðust úr einum stað i annan
til þess að leita uppi galdrafólk. Og sú leit gekk löngum
undravel. Fólk þyrptist að þeim með ákærur eða grun-
semdir. Einn sá konu á gangi úti á víðavangi. Hún bað-
aði út höndunum, og rétt á eftir kom haglél, sem gerði
mikinn skaða. Hún var tekin, og pínubekkurinn annaðist
hitt, og alt endar svo á bálinu. Öðrum manni verður ilt
í veitslu, svo að hann verður að hætta snæðingi, rétt um
ieið og N. N. kemur inn. Hún fer sömu leiðina. Ein
kona hefir lent í orðasennu við nágrannakonu, og rétt á
eftir dettur ein kýrin í fjósinu niður og drepst skömmu
síðar. Auðvitað galdrakona! Hún á pínubekkinn og bálið!
.Ein kona fær óvenjumikla mjólk úr kúnni sinni. Ná-
grannarnir öfunda hana. Enginn vandi að klekkja á
henni, þegar galdradómarinn kemur. Hún fær alla þessa
mjólk með aðstoð kölska og er brend á báli.
Þrjár voru aðferðirnar til þess að koma galdramáli af
stað:
1. opinber ákæra, studd með vottum,
2. órökstuddur grunur, oft ritaður nafnlaust og án allra
skilríkja, og
3. leit eftir galdrafólki af hálfu galdradómstólanna.
Fyrsta leiðin varð bráðlega langfátíðust. Menn voru
hræddir um, að galdrafólkið kynni að geta hefnt sín, ef
allir vissu, hver hefði ákært, og alls yfir þótti hitt betra,
hr því að það var tekið gilt, að láta sín ekki getið.
þriðja leiðin myndaðist aftur á móti aðallega við það, að
rannsóknardómarinn neyddi galdrafólkið sjálft til þess að
isegja til annara, með pyndingum, og oft var ekki hætt
fyrri en fanginn hafði nefnt heilan hóp að eins til þess
að losna við hinar óbærilegu kvalir.
Það má nærri geta, að það var nógur forði fyrir hendi
með þessu móti. Hvert bygðarlag hafði auðvitað sæg af
konum, sem grunaðar voru, þegar ekki þurfti meira en
það, sem áður er á minst, til þess að vekja gruninn. Og
*7