Verðandi - 01.01.1882, Side 12

12
HANlNES hafsteinn:
jeg skal vilja, ráð mitt rjetta.
Rjett í kveld er helgikveld. —
Ó, í fyrra — og nú þetta! —
]?ey, þey, jeg það heilagt held,
fer til helgimuna minna. —
feirra eilíft undraverð,
allt frá láns míns heljarferð,
að eins mæður mega finna.
(Húa krýpur á knje við kommóðuna, dreg^ir
8kúffu út, og tckur fram ýmsa muni. í sama bili opnar Brandur dyrnar, og
ætlar að ávarpa Lana , en hættir við, þegar han sjer hvað hún er að gjðra.
Agnes sjer hann ekki.)
Brandur (i»gt).
Sífellt, sífellt sama leitin,
sama flug um dánarreitinn.
Agnes:
Hjer er skikkjan, hana bar‘ann
hátíð þá, er skírður var‘ann.
Hjer í klútnum held jeg kjólnum —
(heldur honum upp, og horfir JUæjandi á hann.)
Ó, hve frítt er fatið þitt,
blessað litla Ijósið mitt!
Kirfinn saztu’ í kirkjustólnum. —
Hjer er kápan, hjer er trefjan,
hana batt jeg mjúkt í strút
fyrsta sinn er fór hann út.
Kápunni þá jeg varð að vefj’ann,
af því hún var allt of löng —
en hún varð brátt stutt og þröng. —
Litlir glófar, sokkar svo,
silkiskýlan litla nýja,
sem hann íjekk svo heita’ og hlýja —
hún er ósnort, táhrein, sko! —
Ó, hjer liggur ferða-fatið
fóðurþykkt og varmanatið,
sem jeg forðum færði’ hann í,
ferðast átti hann í því; ■—