Verðandi - 01.01.1882, Síða 30

30
EINAR HJÖRLEIFSSOX:
og studdi handleggjunum í gluggakistuna. Hún leit út
yfir túnið; öll háin glitraði enn af döggdropum eftir
nöttina. pað var svo undur-þægilegt fyrir þreyttu augun
hennar; hún þurfti ekki að festa þau á neinum vissum
stað, en hún gat hvílt þau, og hresst þau á öllum þessum
aragrúa af blikandi döggperlum. það var munur eða líta
innan um stofuna.
Hún gleymdi nóttunni og öllu því, sem hún hafði
sjeð um nóttina, öllu — nema honum með bláu augun,
sem voru svo skýr, og sem engin vínþoka hvíldi yfir.
Hún minntist þess, að hann ætlaði að fara suður um
haustið, og þá datt henni allt í einu í hug, að það var og
í ráði að hún færi líka suður og yrði um veturinn hjá
móðurbróður sínum í Reykjavík, til þess að nema ýmis-
legt, sem hún átti ekki kost á heima. Hún hafði hlakkað
mikið til þeirrar ferðar, en að miklu leyti gleymt henni
meðan móðir hennar lá banaleguna og meðan hún stóð
uppi.
Undarlegir, óljósir, en svo undurljúfir draumar vökn-
uðu hjá henni. Túnið varð of lítið til að horfa á; hún
horfði lengra og lengra, svo langt sem hún gat, og það
var víðsýnt úr stofuglugganum; en eftir því sem draum-
arnir fluttu hana lengra og lengra, færði hún hægri hönd-
ina nær og nær barmi sínum, sem hvíldi við glugga-
kisturöndina.
Loksins sá hún heiðláan blett langt, langt í burtu.
Henni fannst fyrst það vera bláu augun hans Gunnlaugs;
svo vissi hún reyndar bráðlega að það var partur af
himninum, sem kom þar fram milli tveggja hnjúka, sem
voru langt í burtu, en hún hætti samt ekki að hugsa sjer
blettinn sem hann væri augun, og liún starði og
starði á hann æ meir og meir. það var eins og hún
vildi sökkva sjóninni, augunum, sjálfri sjer í þennan
bláma, en allt af þrýsti hún fastar og fastar hendinni að
barmi sínum.