Verðandi - 01.01.1882, Síða 49

UPP OG NIÐUR.
49
mína og andvaraleysi, sýndi mjer fram á, hvar slíkir guð-
leysingjar, sem jeg, hlytu að lenda á endanum og barði
mig svo nátturlega. Svo rak hún mig í rúmið, og sagði,
að annari eins manneskju og mjer væri víst ekki trúandi
fyrir því, sem eftir væri af ánum, um nóttina.
þegar jeg var kominn upp í rúmið breiddi jeg rúm-
fötin upp fyrir höfuð og fór að biðjast fyrir. Jeg þurfti
að biðja guð um svo margt: að aldrei kæmi þoka, að jeg
gæti fundið ærnar, þó að það væri þoka, að jeg yrði ekki
barinn, þó mig vantaði, að jeg þyldi það vel, að vera
barinn, helzt að geta einhvern tíma orðið svo mikill maður,
að taka á móti, ef það ætti að misþyrma mjer.
Jeg fann bóla á bænum um allt þetta í sálu minni,
en engin þeirra hafði enn fengið neina bænarmynd. Jeg
teygði ósjálfrátt úr þreyttu fótunum. Mjer fannst þreytan
eins og jafnast um mig allan og svo smám saman leys-
ast upp og verða að engu. Svo var eins og byrjan-
irnar til allra bænanna rynnu saman. Mjer fannst ein-
hver huggunar og hvíldar engill breiða vængi sína út yfir
mig. Jeg var sæll.
En jeg naut þessa skamma stund. Bráðum kom hús-
móðir mín inn með bónda sínum; hún var að segja
honum frá ódyggð minni og þau urðu bæði svo áköf,
að jeg átti von á því á hverri stundu, að refsingin byrj-
aði aftur.
Svona var viðkynning mín við þá guðhræddustu konu,
sem jeg hef þekkt.
Svona reiddi þeim augnablikum af, sem mjer hefur
fundizt jeg vera næst guði.
IJegar sjera Jón í Hvammi hafði fengið hjónin til að
sleppa mjer, eftir að jeghafði fengið arfinn, og við vorum
að fara úr hlaðinu á Skarði, heyrði jeg að gamla Margrjet
sagði við hann:
«J*að er mín eina huggun, að jeg veit hvað Laugi
litli kemst til guðrækinna og góðra manna, fyrst það
átti ekki fyrir mjer að liggja, að hafa hann lengur. Jeg
4