Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 78

78
BERTEL E. Ó. þORLEIFSSON:
vændiskona» sagði fátækrastjórinn blíðlega, með nmburð-
arlegum og aumkandi rómi.
J>að fór hrollur um frú Warden. Við þessa kvenn-
snift hafði hún talað — talað við hana um börn, já,
jafnvel minnst á barnið sitt, sem láheima í hreinu vögg-
unni sinni; henni fannst hún verða að flýta sjer heim,
til þess, að verða viss um, að það væri enn þá hreint og
heilt.
«í>ekkið þjer ungu stúlkuna nokkuð»? spurði hún
lágt.
«Já — þjer hafið líklega sjeð, hvernig ástatt var
fyrir henni».
«Nei — hvað eigið þjer við»?.
Feiti maðurinn hvíslaði einhverju að frúnni.
Frúin hrökk saman. «Með manninum? — Bónd-
anum» ?
«Já — frú mín góð — mjer þykir illt að verða að
segja yður frá því, en sjáið þjer þetta fólk, það —» og
svo hvíslaði hann aftur.
Nú var frúnni ofmikið hoðið. Henni lá við öngviti
og hún varð fegin, að styðja sig við handlegg feita manns-
ins. í>au gengu hratt þangað til þau náðu vagninum,
sem beið eftir frúnni spölkorn þaðan, er hún hafði skilið
við hann.
Sá óbifanlegi með hæruskotna og háæruverða kjálk-
askeggið hafði unnið það afreksverk síðan við skildum við
hann, sem jafnvel höfuðið í þakskjánum dáðist að með
fáheyrðu blótsyrði.
Yagnstjórinn hafði um hríð setið í sæti sínu, óbifan-
legur eins og merkikerti; svo ljet hann þá sílspikuðu
ganga aftur á hak, fet fyrir fet, þangað til hann kom
þangað, er strætið breikkaði dálítið — svo litið að eng-
inn nema útfarinn höfðingja-vagnstjóri hefði tekið
eftir því.
Allramesti fjöldi af rifnum og tættum krökkum
þyrptist utan um vagninn; gjörðu þau allt sem þau gátu