Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 92

92
GESTUR PÁLSSON:
Jón var nú aldrei upplitsdjarfur eða orðmargur, þegar
móðir hans þurfti að vanda um við hann, en svona reiða
hafði hann aldrei sjeð hana fyr. Hann vildi feginn vera
kominn langt burtu; en móðir hans hjelt í öxlina á
honum.
aSvaraðu mjer, ætlarðu að eiga þessa skepnu? þ>ú
þarft ekki að búast við, að eignast nokkurn hlut eftir
mig, ef þú ætlar að eiga þá óráðsíustelpu, það sveitar-
skarn. Svaraðu mjer».
Jón sá þegar, að það var einungis að gera illt verra,
að segja móður sinni upp alla söguna, þá þegar, en datt í
hug, að allt gæti mildazt og mýkzt með tímanum.
«Nei — nei — mjer hefur aldrei — litizt á hana —
dottið í hug að eiga hana».
þ>að var eins og juiríði rynni dálítið reiðin, hún
sleppti öxlinni á Jóni og settist niður. Hún dró andann
ofboð þungt og kom tæplega upp nokkuru orði.
«pað var þó mikið», sagði hún loksins.
«þ>ú veizt, að það er kristilig skylda mín, að sjá um,
að þú gerir ekki honum föður þínum í gröfinni eilífa
skömm. þ>ú ættir að kunna svo kristindóminn þinn, að
þú vissir, að þú átt að heiðra föður þinn og móður. Hvað
skyldi hann sjera Eggert minn segja, ef hann frjettir
þetta? J>etta hyski og pakk hjerna á heimilinu er líka
ekkert nema munnurinn. Allt sem það veit gengur mann
frá manni um alla sveitina».
Jón þagði á meðan móðir hans ljet dæluna ganga.
Hann leit niður fyrir sig og laut svo inikið með höfuðið,
að móðir hans gat ekki sjeð framan í hann.
«J>ú veizt það Nonni minn, að jeg er ekki svo gerð,
að jeg fáist um, þó að ungt og fjörugt fólk geri að
gamni sínu. Enjeg vilekkiaf neinu hneyxli vita. Kristi-
legu framferði og siðferði hef jeg til þessa getað haldið á
mínu heimili og ætla að reyna að halda því fram, þangað
til Drottinn kallar mig hjeðan. J>ess verður nú kannske
ekki svo langt að bíða».