Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 123

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
123
Hvernig gat Jón efast lengur?. Og hann gerði það
heldur ekki. |>að var eins og stóru bjargi væri ljett frá
brjósti hans. Allt sálarstríð hans var nú ekki orðið nema
hugarburður. hann renndi eitt augnablik augunum yfir
framtíð sína: hann var sveitarstólpi, athvarf allra sann-
þurfandi manna, styrkur allra góðra fyrirtækja.
Jón var enginn söngmaður, en Gunnlaugur gamli í
Botni var talinn bezti söngmaður. |>eir skiptu svo með
sjer verkum; Gunnlaugur söng með prestinum, en Jón
gerði líkmannsverk Gunnlaugs.
J>egar hann bar líkkistuna út eftir kirkjugólfinu, fannst
honum nýtt hf streyma um allar æðar sínar, eins og nýtt
þrek og nýr styrkur væri runninn upp í brjósti hans.
Hann mokaði rösklega ofan í gröfina; honum var svo
ljett um hjartaræturnar, að hann vildi vinna öll sín verk
með dugnaði og samvizkusemi.
Svo var öllu lokið.
Anna frá Hrauni hvíldi í gröf sinni, fyrir líkn «hins
ekta kristilega kærleika, sem hafði fylgt henni út yfir gröf
og dauða».